Op het moment dat ik deze column schrijf, is het 12 mei. De nationale feestdag van het gilde waar ik nu alweer vijfendertig jaar toe behoor, de verpleging. In importantie legt de geboortedag van de grondlegger van de moderne verpleegkunde, Florence Nightingale, het sinds 2014 voor mij af tegen de sterfdag van mijn vader.
De Arbeiderspers heeft velen, in ieder geval mij, een groot plezier gedaan met de uitgave van 'De oorlog in stukjes.' Eenentachtig columns van de grootste 'stukjesschrijver' uit de Nederlandse geschiedenis, Simon Carmiggelt. De columns zijn geschreven tussen 1945 en 1983 en zijn allemaal eerder in Het Parool als 'Kronkel' gepubliceerd. Merendeels - maar zeker niet allemaal- zijn ze ook terug te vinden in eerder door 'De Arbeiderspers' gebundelde columns. Zoon Frank heeft de selectie verzorgd en heeft dat meer dan passend gedaan.
De Duitse literair criticus Elke Heidenreich (82) schreef met 'Altern' het bestverkochte boek van 2024 in Duitsland. Er werden meer dan een half miljoen exemplaren van het boek verkocht. Nu is er bij uitgeverij Balans een - overigens uitstekende - Nederlandse vertaling verschenen.
Het is Pasen. Net als vijf jaar geleden. Alleen de omstandigheden zijn anders. Heel anders.
De corpulente zorgverlener stond voor de spiegel. "Dit overhemd spant te veel." Hij hoorde het zijn echtgenote zeggen. De gedachten dwaalden af naar het te vieren feestje. 12,5 jaar in dienst bij Brentano.
Bij het betreden van de hal van Nieuw Vredeveld, trof ik Tine. Ze zat op het bankje en had beide handen voor haar gezicht geslagen. Tine huilde. Tranen met tuiten.
Bij de dagbesteding voor jonge mensen met dementie herdachten we Theo. Al zes jaar lang bezoeker van onze "club" en met 73 jaar plotseling en te vroeg uit het leven weggehaald. Een fatale hartaanval. Theo was een man van weinig woorden.
Onder het gilde der columnisten vind je uitzonderlijk weinig verpleegkundigen. Terwijl het toch bepaald een vak is waar wel iets over te zeggen en te schrijven valt. Thomas van der Meer (1986) vormt een goede uitzondering. In De Volkskrant bericht hij regelmatig uit de wereld van het verpleeghuis, de psychiatrie en (incidenteel) thuiszorg. In "Zullen we dan maar heel lang leven?" zijn een groot aantal van die columns gebundeld. Van der Meer is een begenadigd schrijver. En naar mijn stellige indruk ook een uitstekende verpleegkundige.
Recent was er in het verpleeghuis waar ik werk weer kerstbezoek van een groep kinderen van de belendende lagere school. Voor mij persoonlijk een van de hoogtepunten in mijn arbeidzame leven. Omdat kinderen en mensen met dementie een bijna vanzelfsprekend goede combinatie is.
