Ons verpleeghuis ondergaat jaarlijks op 6 december een metamorfose. De bescheiden attributen die de komst van Sint en Piet begeleiden, maken plaats voor uitbundige kerstversiering.
Er zijn verpleeghuizen die de kerstsfeer inkopen.
Een bedrijf zet de hele boel vlak na Sinterklaas op en in elkaar en haalt de versiering op 6 januari weer neer.
Dit alles onder het motto 'het kost een paar duiten, maar dan heb je ook wat.'
Ons verpleeghuis kiest voor eigen initiatief. De kerst is in alle opzichten een coproductie van bewoners, familie en zorgverleners.
We zingen samen.
We eten samen.
We versieren samen.
Mevrouw Huisman ziet toe hoe ik een kunstkerstboom in elkaar probeer te zetten.
Getuige het frequente hoofdschudden, heeft ze weinig fiducie in een goede afloop.
Ze loopt naar collega Sandra, die met Jopie een kerstkrans aan het ophangen is en tikt haar op de schouder.
''We moeten hem helpen,” zegt ze naar mij wijzend. "Hij heeft daar niet voor geleerd. En jij bent handig."
Sandra schiet onbedaarlijk in de lach, wat mevrouw Huisman niet lijkt te begrijpen. Ze vindt het een serieuze aangelegenheid.
Sandra heeft de cursus belevingsgerichte zorg duidelijk met goed gevolg afgelegd en complimenteert mevrouw Huisman met haar hulpvaardigheid. "En toch, we moeten Job even zijn gang laten. Als we hem nu gaan helpen, dan leert hij het niet. Straks moet hij thuis de kerstboom ook nog opzetten."
Mevrouw Huisman zet haar meest verbaasde blik op. "Maar dit is zijn thuis. Hij woont hier toch?! Hij kan heel veel dingen niet meer zelf. Gisteren vroeg hij me nog of ik in de andere huiskamer een pak karnemelk wilde gaan halen. Nou, je zou zeggen: dat moet zo moeilijk niet wezen."
Sandra gaat proestend af door de zijdeur, terwijl ik mevrouw Huisman in mijn richting wenk.
"U heeft gelijk, hoor. Ik ben helemaal niet handig," vertel ik haar volledig waarheidsgetrouw. "Maar het komt ook: ik ben het niet gewend, zo'n kunstboom. Wij hadden vroeger thuis een echte kerstboom. En die versierde ik dan samen met mijn moeder en vader."
"Met echte kaarsjes erin en een emmertje met water onder de boom?" wil mevrouw Huisman weten. Ze legt heel even haar hand op mijn schouder. Ik knik bevestigend. Mevrouw Huisman schakelt snel weer naar de actualiteit.
"Kijk, je hebt een onderstuk, een middenstuk en een bovenstuk. Dat is een kwestie van gewoon in elkaar schuiven. Daarna kunnen de zijtakken erop."
"Eigenlijk niet zo ingewikkeld," lieg ik.
Job van Amerongen werkt als ggz-verpleegkundige in de ouderenzorg (Stichting Brentano, Amstelveen) en is columnist bij Proudies en DementieVisie.
Meer lezen van Job? Klik dan hier.
