"Wie heeft hier nou eigenlijk Alzheimer, jij of ik? Een beetje peper in je reet zou je goed doen. Godskolere." Ik liep met Stella door de Van Baerlestraat. Een 69-jarige vrouw, die drie jaar geleden de Ziekte van Alzheimer kreeg. Maar bovenal een 69-jarige ongepolijste Amsterdamse. We waren op weg naar het Rijksmuseum en passeerden een chique banketbakkerij.
"Ik ben een middelbare man. Dus heb ik ook het recht om in het tempo van een middelbare man te lopen."
Ik vond het een sluitende redenering.
Stella niet: "Je bent bovenal een zeikerd. Maar ik geloof wel dat je het goed bedoelt."
De dictie kon niet meer Amsterdams zijn.
"Mooi gebak, heerlijke bonbons. Misschien wel de beste banketbakker van Amsterdam."
Wanneer het gaat om eten, ben ik betrekkelijk goed in duiding.
"Maar er was ook iets niet helemaal kosher met die banketbakker," wist Stella nog. “Zegt de term 'Taartman' jou nog wat?"
Een herinnering werd geactiveerd.
"Taartman en Sapman," wist ik nog. "Het Openbaar Ministerie verdacht 'Taartman' van drugssmokkel." Zes jaar gevangenisstraf en een forse geldboete. Het digitale archief friste onze herinnering verder op.
"Toch heb je gelijk. Ze hebben uitstekend gebak en uitstekende bonbons."
Stella bleek vergevingsgezind.
Althans: vooralsnog.
We vervolgden na een begerige blik in de etage van de beroemde Amsterdamse banketbakker onze weg.
Ongeveer honderd meter later liepen we langs het filiaal van een bekende Nederlandse grootgrutter.
"Ik was daar vorige week ook." Stella's blik was nu verongelijkt. "Nou ja, niet letterlijk daar. Maar wel bij die supermarkt. In dat achterlijke gat waar ik nu woon." Stella vervolgde: "Ik lees in het huis-aan-huis blad dat onze gemeente 'dementievriendelijk' wil zijn en dat het winkelpersoneel daarin geschoold wordt. Nou, die caissière die mij vorige week hielp, heeft die scholing nog niet gevolgd. Sta ik daar een beetje te trutten met mijn geld - Charles wil niet meer dat ik de pinpas gebruik - zegt zo'n wijsneus: ‘Mevrouw, als u dat nou een beetje beter organiseert, hoeven die mensen hier niet zo lang te wachten en kan iedereen op tijd naar huis.’ Nou heb ik van jou altijd geleerd dat je begrip ontmoet, wanneer je open bent over je dementie. Dus zeg ik: ‘Schat, het gaat allemaal niet zo snel. Dat komt omdat ik de Ziekte van Alzheimer heb.’ Zegt dat kreng, ze zal net achttien zijn geweest: ‘Ja hoor, dat heeft mijn opoe ook.’ En de mensen in de rij lachen. Nee, ik was even niet blij met de wereld."
"Heb je nog iets tegen haar gezegd?" wilde ik weten.
"Ja, dat ik het rot voor haar opoe vond dat ze zo'n achterlijk kleinkind heeft. Daarna ben ik snel met mijn tientje boodschappen naar huis gelopen en heb ik als een klein kind in de armen van mijn Charles liggen janken."
Voor ons doemde het Rijksmuseum op.
"Maar toen was toen en nu is nu. Nu ben ik terug mijn Mokum. Heerlijk. Zou De Nachtwacht al weer helemaal gerepareerd zijn? Goed geklede mannen staan er op dat schilderij. Daar kan jij met die krappe T-shirts nog eens een puntje aan zuigen."
De entree tot het Rijksmuseum werd er toch nog een met een glimlach.
Job van Amerongen werkt als ggz-verpleegkundige voor de stichting Brentano in Amstelveen en is columnist voor Proudies en DementieVisie.
