Hoezo straf? Omdat een kind niet doet wat er afgesproken is? Omdat een kind niet ‘luistert’? Is straf daar een remedie voor? Of wil je als (groot)ouder iets in het kind stampen waardoor het kind een soort ‘robot’ wordt die jij programmeert? Ik stel het hier even heel zwart wit, maar toch zou het fijn zijn als je erover nadenkt en voelt hoe het voor jou voelt om te straffen.
Als ik nu, 67 jaar, terugkijk naar mijn geleefde leven en alle zegeningen tel, zie ik ook waar ik me ‘druk’ over maakte in het leven. Ik ben nu bewust dat het ook soms dwalingen waren die mij druk gaven en misschien al ontstonden in mijn kindertijd. Ik geloof dat het leven iedereen uitdaagt om te leren, om ons authentieke zelf te ontdekken en vorm te geven. In het najaar van mijn leven merk ik dat er best nog wat delen van mezelf in de schaduw weggedrukt staan. Delen die ik geen ruimte heb gegeven omdat het ooit niet veilig voelde. Delen die ik al als klein kind in de schaduw gezet had. Ik dacht destijds: “Wacht maar als ik later groot ben, dan mag ik zelf bepalen. Dan laat ik wel zien wie ik ben.” Ik ben aan deze gedachte trouw gebleven.