Dit heb ik vaker gehoord in mijn leven. Het wordt vooral gezegd door mensen die de dood in de ogen hebben gezien. En toch… Ik begrijp het, maar het werkt bij mij niet.
Bron afbeelding: Erik Voncken
Ooit werd ik er ook mee geconfronteerd. Ik weet nog heel goed dat ik toen uitgedaagd werd door het leven. Het leek toen alsof ik voor een deur stond. Deed ik hem open en ging er doorheen, dan stapte ik in een andere wereld. Liet ik de deur dicht, dan kon ik omdraaien en weer het leven waarin ik zat oppakken. Ik kon ook even een kijkje nemen achter de deur. Het was er aangenaam, sereen. Het lonkte me wel. Maar uiteindelijk koos ik om de deur dicht te laten en me weer om te draaien naar de wereld. Ik dacht: ‘Ik ben tot hier gekomen en ik maak het af. Ik ga alle uitdagingen aan. Ik kijk van niets weg.’ Dit was mijn weg terug. Het leek alsof ik kon kiezen. Niet wetende toen hoe mijn fysieke proces zou eindigen.
Mijn besluit om het leven aan te kijken en aan te gaan blijft steeds mijn krachtpunt. Hoe moeilijk het ook is, ik ga het aan. In moeilijke tijden denk ik weleens: ‘Als ik er toen voor gekozen had om door de deur te gaan, dan was ik er nu niet. Dus ik heb niets te verliezen. Het is alleen maar winst.'
Nu terugkomend op de uitspraak “Leef alsof het je laatste dag is.” Als vandaag de laatste dag zou zijn dan... Ja wat dan? Wat zou ik willen?
Ik zou samen willen zijn met mijn dierbaarste mensen. Ze willen bedanken voor de mooie tijd die we samen hebben gedeeld. Ze vertellen dat als ze me missen dat ze de vreugde durven voelen van hetgeen we elkaar gaven, namelijk Liefde. Wij raakten elkaars Liefde aan. En, dat die Liefde er altijd is, want het is een gevoel dat in jezelf zit opgeslagen. Je kunt het ieder moment naar boven halen en door je heen laten stromen. Je kunt er je lijf mee verwarmen. Het laten sprankelen. Die Liefde gaat nooit verloren en neemt niemand van je af.
Dus als ik er fysiek niet meer zal zijn hoef je alleen maar aan die momenten te denken die ons beiden vreugde brachten en je zult weer even samenzijn met mij. Laat de Liefde dan weer door je heen stromen.
Dus ik wil mijn leven nu niet leven alsof het mijn laatste dag zou zijn. Het zou me een dubbel gevoel geven. Het zou me doen stilstaan bij afscheid nemen van het leven hier op deze planeet en van de mensen in de vorm.
Ik besef nu dat ik dit schrijf dat ik nooit afscheid neem. Het woord afscheid resoneert niet met mij.
Nee, ik ga niet mijn leven leven alsof het mijn laatste dag zou zijn. Ik sta bewust in het leven. Iedere dag daagt het leven mij uit om meer mezelf te zijn. Mijn authenticiteit leren kennen. Hoe ouder ik word, hoe meer ik mezelf begrijp, hoe milder ik word naar mezelf en daardoor ook naar anderen. Als het mijn laatste dag zou zijn, dan zou ik iedereen die mijn leven kleur gegeven heeft willen uitnodigen om samen te proosten op het leven en iedereen te bedanken voor al het moois dat we elkaar brachten. Ik zou samen willen proosten en hen willen vertellen dat ik zeker weet dat ik door mijn fysieke lichaam af te leggen, ik opnieuw geboren word. Dat ik vanuit de geest altijd met hen kan contacten als zij mij willen contacten. Dat ik dan overal en altijd op verschillende plekken tegelijk kan zijn. Iets dat nu in het fysieke niet zo gemakkelijk gaat. Maar toch, al vanaf dat ik heel klein was, beleefde ik de wereld anders dan mensen die gebonden zijn aan het tastbare. Ik hoef fysiek geen contact te hebben om met een ander verbonden te zijn.
En als mensen zeggen “Leef alsof het je laatste dag is,” dan begrijp ik heel goed dat ze willen zeggen: “Geniet. Pluk de dag. Sta bewust in het leven. Laat alles dat er eigenlijk niet toe doet voor jou los. Tel je zegeningen. Verdoe je tijd niet aan zaken die inhoudelijk niets toevoegen aan je leven.”
En ja, dat is zeker wat ik in mijn leven wil. Maar: ik ga niet doen alsof het mijn laatste dag is.