In haar fysiotherapie-, kinesiologie- en coachingspraktijk ziet Christine Voncken-Rutten (1956) al meer dan veertig jaar dat veel fysieke en mentale klachten voortkomen uit het niet goed kunnen uiten van wat er in ons speelt. Dit is het verhaal van een vrouw die moeder werd en zich zichtbaar maakt naar haar vader. Hem vertelt, in aanwezigheid van haar moeder, dat zij zichzelf niet kan zijn in relatie tot hem. Dat haar broers nu hetzelfde reageren op haar als dat hij naar mama altijd geleefd heeft. Dat de mannen in het gezin niet open staan voor de gevoelens van de vrouw. Zij deelt dit met haar vader omdat hij geraakt wordt door de strijd die zijn dochter doormaakt en hij haar zo graag wil helpen. Hij beseft nu, door zijn dochter, dat de vreugde bij het hebben van een kind niet per definitie betekent dat een vrouw geen andere gevoelens dan geluk daarnaast kan hebben. Hij geeft zijn dochter nu dat wat hij zijn vrouw moeilijk kon geven. Hij gaat met zijn zonen in gesprek om zijn tekortkomingen naar hun moeder met hen te delen. Het verhaal is verteld vanuit het perspectief van de dochter:
Afbeelding door Eric Voncken
Ik groeide op als enige meisje tussen twee broers. Een vader die weinig ruimte had voor gevoelens. Gevoelens die mijn moeder uitte. Gevoelens die bij het vrouw-zijn horen. Ik zag de pijn en verdriet bij mijn moeder. Ze duwde haar gevoelens diep weg, maar voor mij bleven ze zichtbaar. Hetzelfde principe zie ik bij mijn broers. Ze hebben geen begrip voor mijn situatie waar ik nu in zit. Hetgeen ik doormaak nadat ik bevallen ben van mijn eerste kind. Niets is voor mij nog hetzelfde als voor mijn bevalling. Ik probeer mijn oude ik terug te vinden, maar ik zie haar nergens meer weerspiegeld.
Het ‘aanpassen aan mijn omgeving’ is volledig weggevaagd. Het lukt me niet meer. Ik heb de verantwoordelijkheid voor mijn kind nu volledig en daar past ‘aanpassen aan de buitenwereld’ niet meer in. Ik besef dat ik dit ongelooflijk veel heb gedaan. De buitenwereld bepaalde al van kleins af aan hoe ik me te gedragen had. Een vader, die geen ruimte had voor de gevoelens van mijn moeder, was mijn voorbeeld. Mijn moeder die er zich aan aanpaste liet me zien dat het zo hoorde.
En nu? Nu na mijn bevalling blijkt dit totaal uitgewist te zijn. Geen ruimte meer voor aanpassen. Dit geeft strijd in mezelf. Het is mijn kind dat mij ertoe aanzet om door te gaan. Het liefst zou ik me uit de wereld terug trekken. Ik heb gelukkig mensen om me heen waarbij ik me gesteund voel. Maar toch. Ik weet, ik moet het zelf doen. Ik zal moeten leren, en dat wil ik ook. Leren om mijn authenticiteit ruimte te geven. Eerst mezelf ontdekken. Ontdekken wie ik ben. Met de geboorte van mijn eerste kind leer ik haar én tegelijkertijd mezelf te ontdekken.
We gaan samen op weg. Ik met mijn kennis van hoe het niet moet. Mezelf wegcijferen. Nee, ik ga haar en mezelf leren om te luisteren naar onze innerlijke stem. Ik leer het en mag het haar voordoen. Ik omarm mijn eigen innerlijk kind. Ik vraag haar om vergeving. ‘Sorry dat ik niet wist hoe ik jou jouw ruimte kon geven. Nu ben ik groot en weet ik dat ik me niet meer hoef aan te passen aan mensen die geen ruimte geven aan anderen. Niet meer aan hoef te passen aan mensen die hun eigen gevoelens geparkeerd hebben. Niet meer hoef aan te passen aan mensen die alleen aan zichzelf denken en die anderen dwingen te doen zoals zij het doen. Niet meer aanpassen aan mensen die ik-gericht zijn.’ Ik weet nu dat mijn gevoel daar geen ruimte meer voor heeft. Mijn hele lijf komt ertegen in opstand en dat is maar goed ook. Geen liefde daar te geven waar men er niet als liefde mee omgaat.
Ja ik heb een weg te gaan. Het moederschap brengt me niet alleen een biologische prachtbaby maar ook ruimte om mijn eigen innerlijk kind eindelijk haar geboorterecht te geven. Te zijn wie ze is. Te zijn wie ik ben en bedoeld ben te zijn.Yes. Ik ga haar (mezelf) dat geven waar zij (ik) recht op heeft (heb). Haar (mijn) authenticiteit leven. Ik verheug me om haar (mezelf) te zien om wie ze (ik) in werkelijkheid is (ben).Ik heb de donkerste donkerte doorlopen om nu het licht in haar alle ruimte te geven.
Het is kersttijd geweest. Hoe mooi kan het zijn. Ook al is het nu niet Kerst, eigenlijk is het ieder moment kerst als we het licht ruimte geven. Het staat symbool voor geboorte van Het Licht hier op aarde. Nu ook de geboorte van mijn innerlijk licht om dat via mij te doen stralen.
.jpg)