Liefde ordent

^{Afbeelding door Erik Voncken}

Dit is weer zo’n herkenbare fase waarin de behoefte aan orde in mij opkomt.
Ik voel hoe iets in mij roept om opruiming —
maar ik vraag me af:
is het de wereld om me heen,
of ben ik het zelf die om ordening vraagt?

Ik sta op een kantelpunt.
Een nieuwe fase.
Eentje waarin ik orde op zaken stel
in relatie tot mezelf
én in relatie tot mijn omgeving.

Ik ga meer staan voor wat mij bezighoudt.
Ik pas me minder aan.
Ik blijf dichter bij mezelf.
En daardoor heb ik veel los te laten
dat nooit van mij was.

Ik hield te veel vast van wat van de ander was.
Nu laat ik het stukje bij beetje gaan.

Misschien is het precies diít innerlijke proces
dat mij nu uitnodigt
om ook mijn huis aan te pakken.
Om spullen weg te doen
die horen bij mijn oude ik.

Want mijn ik verandert.
Mijn ik wordt zichtbaarder dan ooit.
Ik laat zien waar mijn ik voor staat.

Niet door hard te duwen of te forceren,
maar door simpelweg te Zijn.
Mijn ik te Zijn.

De buitenwereld speelt geen rol meer
in wat ik van mezelf laat zien.
Ik ben.
Niet meer en niet minder.

Ik ben eindelijk aangekomen bij mijn Zelf —
het Zelf met een hoofdletter.

Het Zelf dat onderscheid maakt
tussen het kleine zelf,
dat persoonlijk is,
en het grote Zelf,
het onpersoonlijke Zelf,
dat ik in werkelijkheid ben.
Mijn authentiek Zijn.

Pfffff… ja, deze uitleg moest even.

Ik bén mijn authentieke Zelf.
En dat daagt mij al mijn hele leven uit
om het ook werkelijk te leven.

Nu ik stappen zet
en inzichten krijg,
valt het oude van me af.

Alles waaraan ik me vastklampte,
alles waarvan ik dacht dat ik het nodig had —
blijk ik niet meer nodig te hebben.

Ik kan op eigen benen staan.

Het ‘aanpassen’ verandert in loslaten.
Loslaten verandert in vertrouwen.
Vertrouwen in mijn eigen passen,
passen die vanzelf ontstaan
vanuit mijn Zelf.

Ik dank iedereen
die mij dwong te doen
wat zij wilden dat ik deed.

Ik dank iedereen
die zijn schaduwkanten
op mij projecteerde.
OMG… wat heb ik daar last van gehad.

Maar precies dat was nodig
om getriggerd te worden
mijn eigen weg te gaan.

Lieverds, dankjewel.
Het heeft vruchten afgeworpen.

Dankjewel aan iedereen
die voor uitdagingen zorgde
waardoor ik mijn Zelf kon ontdekken.

Het verdriet, de pijn, ziekte, teleurstelling, boosheid, agressie, irritaties, onhebbelijkheden, leugens, oneerlijkheden, het niet-transparant zijn, twijfels, chaos —
alles wat niet vanuit Liefde geleefd werd…

Ja.
Dat alles.
Ik ben er nu dankbaar voor.

Ik heb ingezien
dat het precies datgene was
wat ik niet wilde leven —
en waarover ik dus in mezelf oordeelde.

En nu?
Nu mag het er allemaal zijn.
Allemaal.

Al deze ‘niet-Liefdeshandelingen’
hebben mij laten zien en voelen
wie ik ben.
Ze hebben mij wakker gemaakt.
Mijn ogen geopend.

Ik Ben.
Jij Bent.
Iedereen IS.

Daar zijn eigenlijk geen woorden voor.

Het is geen dualiteit.
Geen goed of slecht.

Goed en slecht
zijn twee kanten
van dezelfde medaille.

Samen zijn ze neutraal.
En dat IS.

Het benoemen van goed of slecht,
het identificeren met één kant,
maakte dat ik niet compleet was.

Waarom noem ik iets goed?
Waarom noem ik iets slecht?

Als ik me verplaats in degene
die in mijn ogen ‘slecht’ doet,
zie ik dat die handelt
vanuit iets in zichzelf.
En daar kreeg ik begrip voor.

Ik besefte zelfs
dat ik mij had aangepast
aan dat wat ik slecht vond.
Dus deed ik óók slecht.

Gelukkig leer ik nu kijken
vanuit inzicht.

Ik hoef niets met wat van de ander is.
Ik laat het daar.

En dat wat van mij is —
dat laat ik bij mij.
Het is veilig
Míj te Zijn.

En ineens begrijp ik
waarom ik zo’n enorme behoefte heb
om ook mijn huis te ordenen.

Schoon schip te maken.
Ruimte te creëren.

Er kan zoveel weg
dat mij niet meer dient.

Muziekje aan
en gaan met die banaan.

Slotzin:
En zo ordent het leven zichzelf, zodra ik mezelf toelaat te Zijn.

‍