Donkerte en Licht als metaforen voor- en uitdagingen van het leven  

Afbeelding door Erik Voncken

‍

Het lichtje dat in ieder van ons aanwezig is, is in eerste instantie heel klein. Na onze geboorte daagt het ‘niet-weten’ ons uit om op onderzoek te gaan naar ‘het weten’. Het ‘niet-weten’ hult ons in de donkerte. ‘Het weten’ vervult ons met licht.

Daar waar we met ‘niet weten’ geconfronteerd worden, mogen we leren. De donkerte daagt ons uit. Door bewust te worden groeit het lichtje in ons groter.

Ik voel het fysiek als ik mijn waarheid leef. Daar waar ik mijn waarheid niet leef, en dus verberg, daar heb ik een ander gevoel dan als ik mijn licht leef. Mijn gevoel is mijn leidraad.

Het verschil tussen licht en donkerte voel ik.

De donkerte, vaak als angst gevoeld, herinnert mij eraan dat ik niet mijn licht leef. Omdat ik het nog niet weet hoe het te leven of omdat ik bewust mijn lichtje klein maak om niet gezien te willen worden. Leef ik mijn licht, dan word ik gezien om wie ik ben. Dim ik mijn licht, dan leef ik niet mezelf, maar verstop ik mijn zelf. Ik wil dan niet gezien worden. Waarom wil ik dat mijn zelf niet gezien wil worden? Heb ik iets te verbergen? Wil ik macht over een ander? Laat ik me leiden door de donkerte? Maak ik van de donkerte mijn waarheid? De donkerte die niets is. Maak ik van haar een verhaal. Dicht ik haar kennis toe of kunde? Is het de donkerte die mij thuis doet voelen? Geef ik enige macht aan donkerte? Aan het niets?

Er zijn verschillen in het beleven van donkerte namelijk;

• De donkerte die mij uitdaagt om van mijn licht bewust te worden. Het nog niet weten, het nog ‘niet bewust zijn’ dat als donkerte voelt.
• Én de donkerte die door mij als een illusie-wereld gecreëerd is en waar ik vervolgens aan moet voldoen om te kunnen zijn. Waar ik mijn identiteit aan ontleen. Waar ik macht genereer. De macht van de sterkste. De rijkste. De grootste. Door anderen te overstijgen en te onderdrukken.

Als ik me door deze donkerte laat leiden, blijft het licht verre van mij. Ik zal mijn innerlijk licht, waaruit ik ben, niet kunnen voelen. Ik zal het als een gemis ervaren. Het gemis van puur kunnen zijn wie ik ben, los van alles. Dat is het missen van contact met de liefdeskern in mij. Ik zal het gemis, dat de prikkel is om mij wakker te schudden, gebruiken om anderen dit in mij te laten opvullen. Anderen die ik nodig heb om invulling te geven aan mijn eigen gemis. Daarom dwing ik anderen te doen wat ik wil dat ze doen. En als ze dat niet doen, dan is de ‘hel’ los.

De donkerte is mijn wereld. Net zoals in de dierenwereld lijkt het dat ik geen keuze heb. The survival of the fittest.  De donkerte is hier de machthebber waar ik in geloof. Ik heb geen andere keuze. Ik leef in een illusiewereld. Een wereld die niet echt is. Waarin ik moet knokken om te voldoen. Om te zijn.

Terwijl als de donkerte puur een prikkel is om mij uit te dagen tot het krijgen van inzicht en bewustwording, dan ligt er een wereld voor me open. Ik mag kiezen. Ervaren. Kennis opdoen. Inzicht krijgen. Alles dat ik nodig heb om mijn Zijn te mogen leven en te verpersoonlijken. Waarin liefde de drijfveer is. Waardoor mijn innerlijk lichtje kan uitgroeien tot het grote licht dat ik bedoeld ben om te Zijn. Donkerte is dan puur de aangever die zegt,  'Hier weet jij nog niet jouw licht te leven. Ik laat jou eraan herinneren dat je het mag leren. Ga en onderzoek.’  

Onderzoek of donkerte puur een prikkel is om je uit te dagen om tot bewustzijn te komen, of, dat donkerte voor jou een wereld voorstelt waarin jij moet knokken om je plek te veroveren. Om te voldoen. Een wereld die voor jou bepaalt hoe te zijn in plaats van dat jij zelf op onderzoek gaat om jezelf te ontdekken. En bepaal vervolgens zelf voor welke donkerte jij kiest.