Als ik nu, 67 jaar, terugkijk naar mijn geleefde leven en alle zegeningen tel, zie ik ook waar ik me ‘druk’ over maakte in het leven. Ik ben nu bewust dat het ook soms dwalingen waren die mij druk gaven en misschien al ontstonden in mijn kindertijd. Ik geloof dat het leven iedereen uitdaagt om te leren, om ons authentieke zelf te ontdekken en vorm te geven. In het najaar van mijn leven merk ik dat er best nog wat delen van mezelf in de schaduw weggedrukt staan. Delen die ik geen ruimte heb gegeven omdat het ooit niet veilig voelde. Delen die ik al als klein kind in de schaduw gezet had. Ik dacht destijds: “Wacht maar als ik later groot ben, dan mag ik zelf bepalen. Dan laat ik wel zien wie ik ben.” Ik ben aan deze gedachte trouw gebleven.
Als kind zie, hoor en imiteer je. Je neemt klakkeloos over. Ik zie nu dat het overtuigingen waren die ik aangenomen had in mijn jonge leven zonder er mijn eigenheid aan te geven. In mijn werk als kinesiologe noemen we dat “Een patroon leven dat onbewust aangenomen en automatisch geleefd wordt". Pas als er problemen door ondervonden worden, pas dan ga je erbij stil staan. In ieder geval doe ik dat zo. Problemen die ik tegenkom en me raken, ga ik onderzoeken. Ik weet namelijk dat er een goudstuk voor mij verborgen zit als ik de blokkeringen in mij ophef. De uitdaging is om het probleem aan alle kanten te belichten, want ik geloof dat dat mij veel brengt.
Ik wil dit graag uitleggen aan de hand van een klein voorbeeld (nou voor mij niet zo klein). Ik ben een erg meegaand persoon op gevoelsniveau. Ik heb ‘altijd’ begrip voor hoe een ander zich manifesteert. Positief of negatief. “Wie ben ik om hier iets van te vinden en/of af te keuren?" zegt een stemmetje in mijn hoofd, “die ander doet dat niet voor niets. Er zal een reden voor zijn.” Daarnaast kan het ook zijn dat ik negatief gedrag van een ander ‘tolereer(de)’ omdat ik voel dat er iets onder zit dat om bewustzijn vraagt. Maar wat ik niet deed, is stilstaan bij wat ík erbij voelde. Ik liet daarbij eigenlijk mijzelf niet zien. Maar uiteindelijk ga ik me er niet fijn bij voelen, of het gaat me zelfs irriteren. Dat is voor mij een signaal dat ik iets in mezelf negeer.
In dit proces zie ik de ander als mijn spiegel. Deze weerspiegelt dat ik mezelf niet laat zien. Dat roept irritatie op in mij waardoor ik onderzoek en vervolgens bewust word van hetgeen zich in mij aandient en gezien wil worden. Dat mag ik nog leren om te leven. Het is mijn goudstuk dat nog verborgen zat en gezien wilde worden.
Nu ik dit proces zie, ben ik dankbaar dat die ander dat zichtbaar maakt voor mij. Nu mag ik gaan oefenen om hetgeen dat IN mij speelt om dat te delen met die ander en uiteindelijk met iedereen. Ik geloof dat het leven iedereen uitdaagt om te leren, om ons authentieke zelf te ontdekken en vorm te geven. Ik merk dat nu, in het najaar van mijn leven, er nog steeds stukjes zich aandienen. De grootste uitdager in deze is mijn partner. Via hem zie ik wat ik in mezelf nog te belichten heb. Waar ik mezelf nog niet helemaal serieus neem. Dat wat ik niet serieus neem in mezelf en waar ik geen woorden aan geef, projecteer ik in eerste instantie onbewust op mijn partner. Vervolgens ga ik in strijd met mijn projectie die hij weerspiegelt. Ik stel hem verantwoordelijk voor mijn ‘niet gezien’ worden. Dat ik mijn hele relatie met hem stukjes van mezelf niet liet zien en hij dus daar ook geen weet van heeft gehad, wordt me uiteindelijk duidelijk. OMG, wat een confrontatie met mezelf! Spijt dat ik het zo geleefd heb. En dat betekent mezelf nu vergeven in dit proces omdat ik onbewust was en het nu inzie. Gelukkig.
Daarnaast ervaar ik ook de projecties van mijn partner naar mezelf. Zo vervelend als de ander mij iets toedicht wat ik niet doe of waarbij ik totaal niet bewust ben van en ook de intentie niet heb om te doen. Het bewust zijn van hoe projecties werken maakt al heel veel goed binnen een relatie.
Het is niet voor niets dat we in het najaar van ons leven hier nog best veel in uitgedaagd worden. Het is nooit te laat om je authentieke zelf de volledige aandacht te geven en te leren om het zichtbaar te maken. In het worden van je authentieke zelf mag je transparant, eerlijk en oprecht zijn. Net als dat kleine kind dat ieder ooit was en dat nog in ieder van ons aanwezig is. Geef haar of hem de ruimte om zichzelf zichtbaar te maken. Het kind hoeft niets (maar dan ook niets!) van zichzelf weg te duwen en mag zich laten zien. Het is heel en compleet van zichzelf. Dit is wat wij nu nog in het najaar van ons leven mogen leren. Ik nodig jullie uit om waar nog iets van ons innerlijk kind in de schaduw staat, dat tevoorschijn te halen. Onthoud de wereld niet het mooie van wie jij bent. Laat jouw innerlijk kind schijnen, stralen. Laat jouw partner, jouw omgeving zien wie jij werkelijk bent. Ook al moet je af en toe stampvoeten omdat je het gevoel hebt dat men jou nog niet begrijpt. Dat is goed. Zo mag je oefenen. Ook al ben je groot en ouder, dan mag je nog dat kleine kind in jou laten horen waar het tot nu toe niet gehoord werd. Ik weet dat in ieder van ons dat goudstuk zit. Dat pure kleine kind. Dat wondertje dat leven heet.