Ik ben in de derde fase van mijn leven beland. Ik noem het de herfst fase. De overgang van de zomer naar de herfst was er een van uitdagingen. Het is waar de na-zomer voor staat. Nog net even dat afmaken dat wat in de zomer te weinig zon heeft gehad om volwaardig te kunnen uitgroeien tot waar het voor bedoeld is. Zodat ik het in de herfst toch nog kan oogsten. Nou, die nazomer daagde me extra uit, maar ik merkte dat als ik daar de ruimte aangaf, kreeg ik ook wat terug.
Afbeelding door Erik Voncken
Nu, nu ik de herfst volledig heb omarmd, doet er van alles zich voor waardoor mijn creativiteit wordt uitgedaagd om te creëren.
Dit voelt zo fijn.
Door het omarmen van mijn herfst fase ben ik vanuit een ander perspectief naar mezelf gaan kijken.
Ik zie nu de wijsheid die het leven me uiteindelijk bracht. Deze levenswijsheid wil ik graag delen met de jongere generatie in de hoop dat ik voor hen die steun en inspiratie kan zijn die ik zelf ondervond van de voor mij toen oudere generatie.
In de zomer fase van mijn leven was ik steeds geïnteresseerd in de leefwijze van de ouderen. Ik zocht, weet ik nu, hun wijsheid op. Ik vroeg hen dan ook hoe zij hun leven geleefd hadden. Ik haalde daar als jong volwassene heel veel inspiratie uit. Het leerde mij het leven vanuit vele gezichtspunten te benaderen. Besefte ik dat er geen goed en fout bestond. Door mijn werk als fysiotherapeute en later als kinesiologe zag ik dat ieder mens een lichtpuntje is en dat we allen samen dat ene grote licht vertegenwoordigen. Dat we allemaal, niemand uitgezonderd, uitgedaagd worden om ons eigen licht te laten stralen. Iedereen heeft de behoefte om te kunnen stralen. En als je het wilt zien dan zie je ook in ieder mens dat mooie licht. Of het nu straalt of dat het gedimd is of dat het verborgen zit achter angst. Maar één ding is zeker: dat lichtje is er.
Het leven daagt ons uit om HET te leven.
Ik vind het dan ook heerlijk om vanuit mijn levensfase jonge mensen te steunen. Hen een hart onder de riem te steken. Te bemoedigen in hetgeen ze aangaan.
Een mooie reactie van een 43-jarige vrouw waarin ik bevestigd kreeg wat ik probeer te bewerkstelligen was vorige week. Ze vertelde: ‘Weet je wat me opviel terwijl wij ‘s morgens ter hoogte van Vredenburg aandacht vroegen voor vrede? Dan zie je veel mensen voorbij komen. Bijzonder te zien is de reacties op ons. De ene kijkt weg. De ander knikt of steekt een hand op. En wat me opviel was dat het meestal de wat oudere vrouwen waren die ons duidelijk bemoedigden en ons bedankten. Het viel echt op. Zó fijn. Je voelt je dan zo gesteund.’
Mijn hart maakte een sprongetje, want dit is wat ik denk dat we te doen hebben. De jongeren die daadkrachtig en ondernemend zijn bemoedigen. Steunen. De levenswijsheid, die het leven ons heeft gebracht, delen. Ze er hun voordeel mee kunnen doen. Het brengt ons dichter bij elkaar. We hebben elkaar nodig. Het geven en nemen bestaat niet los van elkaar. Je kunt geven, maar als het niet ontvangen wordt bestaat het geven niet.
Deze derde en vierde levensfase heeft veel te geven, want we hebben een fantastische oogst. Het leven heeft mij uitgedaagd om, dat wat ik nu weet, te delen met de jongeren, waardoor zij er hun voordeel mee kunnen doen.
Ik dank nu nog die oudere generatie van toen voor het delen van hun lief en leed. We hebben samen gelachen en ook samen onze tranen laten stromen. Wat was het vaak zwaar om het een plek te geven, maar uiteindelijk is het gelukt om het goudstuk dat erin verborgen zat te belichten.
Ik deel dit in deze column in de hoop dat jij als lezer geraakt wordt in je eigen wijsheid. Dat je je levenswijsheid als inspiratie deelt met jongeren waardoor zij weer geïnspireerd worden om niet op te geven, maar door te gaan in waar zij in geloven.
