December is de maand van de eindsprint. We haasten ons om lopende zaken af te ronden, want we willen het nieuwe jaar graag met een schone lei beginnen. Ondertussen worden de dagen korter, de natuur maakt zich op om in de winterslaap te gaan. Wijze mensen nemen de tijd om terug te schakelen naar een lagere versnelling. Want in de winterse rust ontstaat vaak ruimte voor dingen die er écht toe doen.
Zelfs ik had me voorgenomen om in december eens flink te vertragen. Makkelijker gezegd dan gedaan, want lang stilstaan (letterlijk en figuurlijk) of langdurig mijn mond houden is voor mij nogal een opgave. Oefening baart kunst, dus het lukt me tegenwoordig iets beter om mijn eindeloze woordenbrij wat in te tomen. Dat betekent echter niet dat de mind zich zonder meer laat ringeloren. Die blijft onvermoeid in de weer, nieuwe ideeën rijgen zich aaneen en zorgen ervoor dat ik eigenlijk doorlopend in de aan-stand sta.
Eén alinea is te kort om te beschrijven wat er de afgelopen maand allemaal op het to-do lijstje stond. Een cursus Human Design, waaruit blijkt dat ik een manifesting generator ben. Aha, dat drukke gedoe van mij is dus verklaarbaar. Een workshop over ayurveda leert me dat mijn dosha type Vata is (ook niet bepaald het stille typetje). Ondertussen moest het lijf het ook ontgelden. Zestigplus gymnastiek is niks voor mij, maar Shuffle dance des te meer. De Running Man moves bezorgden me bijna een dubbele hernia en een torenhoge hartslag. Dat bracht me weer op het idee om een cursus reanimeren te volgen. Een tip: laat je make-up achterwege als je deze cursus gaat doen. Het kostte namelijk nogal wat moeite om de sporen van mijn knalrode lipstick na beademing van het ‘slachtoffer’ te verwijderen.
Pas op de plaats
Resumerend: ik heb weer eens een productieve maand achter de rug. Toch word ik zo langzamerhand een beetje moe van het eeuwige druk doen en zijn. De kerstdagen staan voor de deur. Moet er nu wel of niet een kerstboom komen, willen we ballen in achtentwintig verschillende kleuren of toch maar crispy wit en zilver? De kerstmaaltijd moet minimaal vier gangen zijn, plus hippe drankjes, hapjes uit alle delen van de wereld, duurzame kerstdecoratie of juist over de top want het ‘zou zomaar eens de laatste keer kunnen zijn’. Alsof je niet zou kunnen genieten van een simpele stamppot op eerste kerstdag, een bos rode tulpen als kerstversiering en dan gewoon met het bord op schoot naar een kerstfilm kijken.
Hoewel ik dankbaar ben voor mijn meestal onuitputtelijke energie, merk ik ook dat sommige dingen ondergesneeuwd raken in de waan van de dag. Zo ontving ik een tijdje geleden een mail van een stadsgenoot met het verzoek mijn mening te geven over een boek dat hij aan het schrijven was. Een vriendelijke man, die het leuk vond dit aan mij voor te leggen omdat we af en toe een woordje wisselen. Het duurde even voordat ik me erin verdiepte en het duurde nog langer voordat ik die mail beantwoordde, omdat ik het keer op keer vergat. Uiteindelijk stuurde ik een bericht, hoorde niets meer en ging ervan uit dat hij het me wellicht kwalijk nam dat mijn antwoord zo lang achterwege bleef. Afgelopen week kreeg ik bij toeval te horen dat de man in kwestie kortgeleden overleden was. Een ander bericht betrof een kennis waar ik al maanden geleden mee had afgesproken koffie te drinken. Een moment dat er niet meer van komt omdat zij het nieuwe jaar waarschijnlijk niet meer haalt.
Dat gegeven zet alles opeens in een ander perspectief. Leuk hoor, al die nieuwe inzichten en activiteiten. Maar maakt dat de wereld mooier? Misschien een beetje, als het anderen kan inspireren. Maar in plaats van dat danslesje had ik natuurlijk ook een belletje kunnen plegen of een kaartje kunnen sturen naar mensen die wat afleiding verwelkomen. Terug naar de basis dus. Afpellen in plaats van optuigen. Pas op de plaats. Vertragen is het toverwoord. Maar hoe dan?
Buiten is het stil
Inmiddels heb ik een remedie gevonden om die gedachten te ordenen. Naar buiten gaan, is de beste manier om die grijze massa tot rust te brengen. Hup, dikke jas aan, kaplaarzen indien nodig en lopen maar. Een rustig parkje, slenteren langs het water, even weg van alle hectiek. Weer of geen weer, een fikse regenbui mag de pret niet drukken. Al lopend vallen de onbelangrijke dingen stuk voor stuk weg en gaan de gedachten van macro terug naar micro. Naar de dingen waar ik zelf invloed op heb en die behapbaar zijn. Dan wordt het tussen de oren stil en weet ik weer waar mijn prioriteiten liggen. Eenmaal thuis is er dan ook weer ruimte voor het schrijven van een lief kaartje, een mailtje met een mooie boodschap en vooral dankbaarheid omdat ik die dingen allemaal nog kan en mag doen.
Advies van deze oude rot? Dans het leven, doe wat je hart je ingeeft en geniet van de feestdagen, maar zorg dat je af en toe je neus even buiten de deur steekt. Want buiten is het stil.
Meer lezen van Patty?
