Het is inmiddels al wat jaartjes geleden (25 jaar als ik het goed heb) dat ik de fabuleuze avonturen van vier vriendinnen in New York volgde. Je raadt het al, we hebben het over Sex and the City. Mijn eigen leven bestond in die periode uit een vermoeiende mix van werken, verhuizen en verkeerde relaties en geen betere balsem voor de ziel dan te ervaren dat ook Carrie of Miranda met dit soort problemen kampten. Tel daarbij de vlijmscherpe dialogen op, inloopkasten waar je U tegen zegt en de baanbrekende manier waarop er over seksuele vrijheid en de zoektocht naar ware liefde werd gesproken en je begrijpt waarom de serie door velen werd verslonden.
Er werd stevig tegen taboes aangeschopt, maar achter de nodige glazen Cosmopolitan en de fantastische outfits ging natuurlijk meer schuil dan alleen de wilde single levensstijl van de New Yorkse fashionista’s. Het draaide eigenlijk vooral om de kracht van vriendschap en het ontwikkelen van een eigen identiteit. Luchtig kijkmateriaal dus, maar wel met een nadrukkelijke boodschap.
Zo af en toe vind ik het heerlijk een klassieke film te zien, waar de acteurs voor eeuwig jong lijken te blijven. In de serie And Just Like That is dat juist niet het geval. We zien de vriendinnen (op één na dan, hoogstwaarschijnlijk door een ruzie tussen twee van de hoofdrolspelers) na zo’n 20 jaar terug als vijftigers. Zoals het in het werkelijke leven ook gaat, worden Carrie, Miranda en Charlotte geconfronteerd met de uitdagingen die het ouder worden met zich meebrengt. Denk aan huwelijksproblemen, maatschappelijke kwesties zoals diversiteit, maar natuurlijk ook de druk om er zo goed mogelijk uit te blijven zien en te blijven presteren op werkgebied. Dat alles wederom onder de rook van de ‘stad die nooit slaapt’. Een stad die soms meedogenloos oordeelt, ervaren de nachtvlinders van toen.
Best vermoeiend eigenlijk, dat ouder worden. Sommige scènes in de serie zijn dan ook behoorlijk herkenbaar. Daarmee wil ik mezelf geenszins vergelijken met Carrie, behalve dan misschien onze keuze voor grijs haar, een gedeeld statement tegen leeftijdsdiscriminatie. Het leven in Delft eist beduidend minder van de ouder wordende vrouw dan New York. Ik maak mezelf graag wijs dat het historisch perspectief hier juist hoogtij viert en ik hou graag vast aan het gegeven dat goede wijn beter wordt met de jaren. Daarover gesproken: de Cosmopolitans zijn met het verstrijken der jaren vervangen door hooguit anderhalf glaasje rood of, iets gedurfder, twee glazen prosecco. Eens per week wel te verstaan, anders sta ik te lang op non-actief de dagen erna. Het leven met mijn eigen Mr. Big verloopt ook alweer zo’n twintig jaar zonder noemenswaardige kleerscheuren. Een carrière nastreven was sowieso nooit mijn ding en mijn impulsieve oprispingen op vrijwilligersgebied zorgen voor behoorlijk wat goodwill bij de plaatselijke bevolking.
Het modepopje in mij wordt echter nog steeds gelukkig van de kleurrijke en ronduit extravagante kleding die de dames in de serie dragen. Mij kom je dus niet tegen in een joggingpak of een afgezakte spijkerbroek. Ook voor een simpel boodschapje bij AH mag je er wat mij betreft op je best uitzien. Dat dat voor Delftse begrippen misschien iets te buitensporig uitpakt neem ik graag voor lief. Lang leve de glamour. Behalve die torenhoge hakken dan, die laat ik tegenwoordig achterwege. Ik wijt dat natuurlijk graag aan de kinderkopjes op straat (waar je je hakken steevast op stukloopt), maar onder ons gezegd zijn mijn enkels ook niet meer die van een dertigjarige. Die hebben de memo gekregen dat ze best een keer met pensioen mogen, en ik gun ze van harte die rust.
