Op een regenachtige avond keek ik naar Martha, de nieuwe Netflix-documentaire over het leven van Martha Stewart. Wat begon als een kijkje in het leven van Amerika’s bekendste ‘homemaker’, veranderde al snel in een veel diepere ervaring: een portret van ambitie, eenzaamheid, veerkracht en zelfrespect – allemaal in één vrouw.
.png)
Martha Stewart. Voor sommigen een icoon van perfecte Thanksgiving-tafels en eindeloze potjes appelmoes. Voor anderen: de eerste vrouw die van haar huiselijke vaardigheden een miljardenbedrijf maakte. En voor velen: die vrouw die ooit de gevangenis in ging vanwege een aandelenkwestie. Maar deze documentaire laat iets veel interessanters zien. Namelijk: hoe succes en pijn vaak met elkaar verweven zijn.
Martha groeit op in een eenvoudig gezin in New Jersey, als tweede van zes kinderen. Haar vader leert haar tuinieren, haar moeder leert haar naaien en koken – vaardigheden die in eerste instantie vooral bedoeld zijn voor thuis, niet voor het wereldtoneel. Maar Martha denkt groter. Ze werkt als model, wordt effectenhandelaar op Wall Street, begint een cateringbedrijf – en bouwt uiteindelijk aan wat Martha Stewart Living Omnimedia wordt: een lifestyle-imperium met tijdschriften, televisie, boeken en producten.
Wat mij raakt in de documentaire is hoe helder haar visie was. Alles moest mooi, functioneel en kloppend zijn – tot in het servet aan toe. Maar achter die drang naar perfectie schuilt ook een diepe honger naar erkenning. En misschien ook wel controle.
Het meest confronterende moment in de documentaire? Haar verhaal over de rechtszaak en gevangenisstraf. Martha wordt in 2004 veroordeeld voor het tegenwerken van justitie rondom een aandelenverkoop – iets wat ze zelf ziet als een politieke actie: “a bitch hunt”. In de interviews spreekt ze met bitterheid, maar ook met precisie. Ze beschrijft de vernedering, het verlies van haar bedrijf, haar vrijheid, haar imago.
Wat me bijblijft is de manier waarop ze daarover spreekt. Niet als slachtoffer, maar als vrouw die alles heeft opgebouwd – en bijna alles is kwijtgeraakt. Er is geen gespeelde kwetsbaarheid, geen krokodillentranen. Alleen vastberadenheid. En een soort waardigheid die bijna ouderwets aandoet: rechtop blijven staan, ook als het stormt.
De documentaire toont ook haar persoonlijke kant: haar scheiding, haar liefdes (inclusief een affaire op huwelijksreis), de relatie met haar dochter, en de eenzaamheid die soms op de loer ligt. In een van de meest intieme scènes loopt Martha zwijgend door haar tuin. De regisseur ziet daarin melancholie. Martha zelf vond het maar niets – té dramatisch. Maar ik vond het eerlijk. Want ouder worden is soms nu eenmaal stilletjes terugkijken op wat er was, en bedenken wat je nog wil.
Voor mij – en ik vermoed voor veel van onze Proudies-lezers – zit de kracht van deze film niet in het drama, maar in de reflectie. Martha Stewart is inmiddels 82. Ze is nog steeds actief, scherp en stijlvol. Ze heeft geleerd, verloren, opnieuw uitgevonden. Dat maakt deze documentaire zo passend voor wie zich in een nieuwe fase bevindt. Omdat het laat zien dat de tweede (of derde) helft van je leven ook een plek kan zijn voor groei, voor eerherstel, en voor nieuwe verhalen.
Martha is te zien op Netflix. Neem er de tijd voor – het is geen snelle hap, maar een maaltijd met veel lagen. En laat het vooral iets losmaken. Over hoe u zelf bent veranderd. Wat u ooit wilde worden. En misschien ook: wat u nog steeds wilt zijn.
Heeft u de documentaire ook gezien? We horen graag wat je ervan vond. Laat een reactie achter op de Huddle of stuur ons een bericht.
