We spreken af met chef-kok Karin Philips (63) – voor sommigen wellicht bekend van het tv-programma Dream School – in het hotel Lloyd Hoxton. Karin woont al jarenlang in Amsterdam-Oost, vlakbij het hotel, en kent de geschiedenis van de plek goed. Het gebouw werd in 1918 ontworpen door architect Evert Breman voor de Koninklijke Hollandsche Lloyd en heeft in de loop der jaren vele functies gehad: als opvangcentrum voor vluchtelingen tijdens de Tweede Wereldoorlog, als gevangenis, en tegenwoordig als hotel.
.png)
Voor Karin, die de plek in de loop der tijd van eigenaar zag wisselen, is dit gebouw een plaats vol herinneringen. Een van die dierbare herinneringen zijn de garnalenkroketjes die ze hier vaak at met haar dochter Emma, die in maart 2024 op 28-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van een glioblastoom, een agressieve hersentumor. Verdrietig en krachtig tegelijk vertelt Karin over haar dochter, over alles wat ze samen hebben meegemaakt, hun liefde voor smaken en lekker eten, en over hoe zij nu in het leven staat.
Dat koken een grote liefde is van Karin, mag meteen duidelijk zijn. In al haar verhalen, of ze nu gaan over verdriet of blijdschap, speelt eten een terugkerende rol. Al meer dan 40 jaar werkt Karin in de catering. Wat ooit bescheiden begon, met het verzorgen van hapjes in het Betty Asfalt Complex tijdens de opnames van Paul Haenen, groeide uit tot een indrukwekkende carrière achter (en voor) de schermen van talloze televisie- en filmproducties.
Een eerste grote stap volgde toen ze door Wim T. Schippers werd gevraagd voor de serie We zijn weer thuis. En zoals ze zelf zegt: “Vanaf dat moment was er geen weg meer terug.” Ze werd beroemd onder beroemd Nederland, want als Karin de catering deed, wist iedereen: het werd smullen.
Jiskefet, Zomergasten (waar ze 30 jaar de catering deed), Nooit te oud, Baantjer, Flikken Maastricht en ga maar door, Karin verzorgde de maaltijden op talloze bekende producties. Ze werd een begrip op de set. En bij een begrip hoort natuurlijk iets bijzonders, zeker bij een krachtige en uitgesproken vrouw als Karin. Het resultaat? Een grote rode truck die net zo eigenzinnig was als zijzelf. Ruim twintig jaar verzorgde ze de catering vanuit haar eigen kleurrijke cateringtruck: een mobiele keuken vol persoonlijkheid, precies zoals Karin. Ze kookt met liefde, zorgt met plezier en geniet van de blijdschap en verbinding die bij goed eten hoort. Zij en haar rode bus werden een vertrouwd gezicht: zodra de truck werd gespot, wist men op de set: “Gelukkig, Karin doet de catering!”
Karin vertelt dat ze geen makkelijke jeugd heeft gehad en ook de echtscheiding met haar man was moeilijk, maar haar wereld staat echt op zijn kop wanneer Karin hoort dat haar dochter Emma ongeneeslijk ziek is. Meteen pakt ze haar telefoon en laat ze een foto van ‘haar Emmaatje’ zien. Ook Emma heeft veel meegemaakt, wanneer ze te horen krijgen dat Emma nog ongeveer vijf maanden te leven heeft, wil ze vechten voor haar leven. Ze ondergaat uiteindelijk meer dan dertig bestralingen. Karin werkt op dat moment bij patisserie Holtkamp, dichtbij huis, en dus ook dichtbij Emma. “Het was zo’n warm nest, en dat is het nog steeds,” zegt Karin over de patisserie en haar collega’s. “Vanaf dag één waren we matties. Ik heb zó veel steun van ze gehad tijdens Emma’s ziekte. Ze hebben me er echt doorheen gesleept.”
Emma en Karin strijden samen tot het einde. Karin doet alles om haar dochter een zo fijn mogelijke laatste periode te geven. Emma’s eerste eigen huis -waar ze net een paar maanden woonde- wordt omgebouwd tot de ruimte die Emma altijd al wilde: met een prachtige vloer, een blauw hemelbed, en behang dat ze zelf had uitgezocht.
De dag dat Emma samen met haar vader (Karin's ex echtgenoot) naar het ziekenhuis gaat voor de uitslag van de laatste MRI-scan, is Karin aan het werk bij Holtkamp. Dan komt het telefoontje: “Emma wil heel graag dat je komt, we hebben heel slecht nieuws gekregen.” Karin raakt in paniek, maar denkt meteen: ‘Ik moet lekkers meenemen!’ “Ik had een tasje vol met saucijzenbroodjes, gevulde koeken, allemaal lekkers,” vertelt ze. “Toen ik aankwam zag ik daar mijn dochter en haar vader zitten. Ze beginnen allebei keihard te lachen, terwijl ze net gehoord hadden dat het nog maar een kwestie van korte tijd was. Emma zei: ‘Ik wist het en zei al tegen papa: Mama neemt vast wat lekkers mee van Holtkamp!’ We hebben, al huilend door onze tranen heen, heerlijk samen een saucijzenbroodje gegeten, een soort troost hapje.” De liefde tussen moeder en dochter, die zelfs in het diepste verdriet nog kracht vond in kleine momenten, is met geen pen te beschrijven maar zo kenmerkend voor Karin.
Emma stierf op 15 maart 2024, in het bijzijn van haar familie. Karin herinnert zich nog precies de hand van Cees van patisserie Holtkamp op haar schouder, tijdens de uitvaart. Cees, die met z’n 84 jaar op zijn fiets naar de uitvaart kwam, zat naast fotograaf Bert Nienhuis, die ooit de foto’s voor Emma’s geboortekaartje maakte. Toevallig bleken de twee elkaar ook te kennen. “Ze vonden elkaar, daar achter mij, letterlijk en figuurlijk,” zegt Karin ontroerd, “Ik zal de hand op mijn schouder van Cees op de uitvaart van Emma, nooit vergeten. Het was zo bizar, mooi en bijzonder dat dingen zo ook weer in elkaar vallen, dat maakt ook het leven.”
Ze kijkt naar het hoesje van haar telefoon met de foto van Emma’s kat: “Ik ben heel sterk omdat ik veel nare dingen heb meegemaakt in mijn leven, al als kind. Ik was altijd al een survivor.” Na de scheiding met de vader van Emma volgde een moeilijke periode voor Karin, maar op een gegeven moment zei ze tegen zichzelf: “Het is nu tijd om weer te gaan leven en niet meer te gaan overleven.” Echter werd Emma toen ziek: “Toen gebeurde dit en kwam ik weer in de overlevingsstand. Ik heb mezelf ongeveer zes maanden geleden weer toestemming gegeven om weer te mogen lachen en dat ik het leven weer mocht omarmen. Dat kon ik helemaal niet meer, het voelde alsof ijskoud bloed door mijn aderen voelde stromen. Het was moeilijk om mensen te knuffelen, om mensen toe te laten. Als je ouder bent en je kind overlijdt, dan weet je het gewoon niet meer. Er is niks erger dan dat.”
Karin beschrijft zichzelf als een echte boogschutter: iemand die anderen wil helpen, graag goed doet, voor mensen zorgt en altijd uitdagingen zoekt. “En als iemand aan mij vraagt ‘Wat is je doel in het leven?’ dan zeg ik: verbinden. Ik wil altijd verbinden.” Zelfs bij haar huidige baan in de kaaswinkel Fromagerie Kef probeert ze mensen met elkaar te verbinden. Soms wordt ze nog herkend van het tv-programma Dreamschool, waarin ze ooit te zien was. Daarnaast speelt ze met het idee om samen met een goede vriendin een podcast te beginnen.
“Het is zo’n gek gevoel dat je al een heel leven en een carrière achter de rug hebt, waarin ik zoveel tv-programma’s heb gecaterd. En toch komt dan een beetje het gevoel dat je wordt vervangen als je ouder wordt. Je maakt plaats. Dat voelde ik recentelijk voor het eerst,” zegt ze als we vragen hoe ze kijkt naar ouder worden en pensioen. “Hoe wil ik ouder zijn? Ik weet eigenlijk niet hoe dat werkt, oud worden,” lacht Karin. “Ik wil blij zijn voor mensen, mensen dingen gunnen. En ik heb nog wel plannen. Ik wil nog een televisieprogramma maken met jongeren en daarin samen dingen bespreken. Ik heb bedacht dat ik wil koken met eenzame mensen die ouder zijn; ‘een maaltijd met een verhaal.’” De connecties in de filmwereld zijn er nog, en ook aan ideeën ontbreekt het haar niet. “Soms heb ik te veel ideeën en laat het even gaan.”
Wij hopen, als redactie van Proudies, dat we nog veel zullen horen van deze inspirerende vrouw. Want wat Karin onze lezers wil meegeven, raakt precies de kern van wie zij is: “Humor is het belangrijkste ingrediënt." Samen met haar dochter Emma wist ze zelfs in de moeilijkste momenten ruimte te vinden voor een glimlach.
Die dierbare herinneringen blijven, voor altijd.
