Het kost me soms moeite om kalm te blijven als ik het tenenkrommend gedrag aanschouw van de zogenaamde ‘rich and famous’. Van die figuren die macht en een vette bankrekening belangrijker vinden dan mensenlevens of het voortbestaan van onze planeet.
Natuurlijk begrijp ik dat mensen geld nodig hebben om hun leven te kunnen leiden, maar moet ieder goed idee automatisch een zak geld opleveren? Ik heb daar zo mijn gedachten over. Rijk zal ik nooit worden, want carpe diem is mij op het lijf geschreven. Daarbij, wat zou ik in vredesnaam met al dat geld op mijn spaarrekening moeten doen? Stel nu dat ik negentig word, heb ik dan nog wel zin om al dat geld uitbundig over de balk te smijten?
Met die gedachte in het achterhoofd gebeurt het regelmatig dat de organisator in mij op volle toeren draait, zoals iets gezelligs plannen zonder dat het geld hoeft op te brengen. Vorige maand leek me in het kader van mijn vrijwilligerswerk bij de bibliotheek een free fashion event wel een leuk idee. Gratis kleding voor de deelnemers, een workshop om in de mood te raken, kortom, een middagje fun. De plannen werden met enthousiasme begroet, dus ik kon aan de slag met de voorbereidingen.
Drie weken voorafgaand aan het event had ik voor mijn gevoel alles op orde. Op papier heb je in een handomdraai een aardig programma paraat. Het idee omvatte een workshop ‘collage maken’, waarbij je je kledingstijl in kaart kon brengen en aan de hand van die collage lekker kon snuffelen in de kledingrekken. Een paar vriendinnen met een voorliefde voor tweedekans kleding zouden een handje helpen. Qua voorbereiding dus geen vuiltje aan de lucht, maar in de praktijk lopen dingen vaak net wat anders dan gepland.
Er huist namelijk een perfectionist in mij. Ik maak dingen vaak ingewikkelder dan ze zijn. De ruimte bij de bibliotheek is groot, maar kledingrekken en passpiegels behoren niet standaard tot het interieur. Ik heb nog nooit zoveel op Marktplaats gekeken als in deze periode. Uiteindelijk wist ik vijf rekken te scoren, ieder in een andere stad. Je wilt niet weten hoe ik (behept met twee linkerhanden) die rekken met geweld de auto in moest proppen. Een van de rekken paste met geen mogelijkheid, dus die kon ik twee kilometer verderop te voet ophalen. Ondertussen had ik de vraag naar tweedehands kleding uitgezet in mijn netwerk, dus de tassen met jurkjes, jasjes en bloesjes stroomden binnen. Ons appartement transformeerde tijdelijk in een uitdragerij. Die pareltjes moesten op kledinghangers, dus wederom een zoektocht op Marktplaats. Vaak kon ik een tasje hangers gratis ophalen en voor het symbolische bedrag van één euro kon ik bij een student terecht die er maar al te graag vanaf wilde. Twee dagen voor het event zag ik dat de kleding die in de tasjes bewaard werd, niet meer geheel kreukvrij was. Een no go voor mij, want zoiets moet er gezellig uitzien. Dat werd dus een uitvoerige strijk sessie in de late avonduren.
Zoals altijd vroeg ik me op de dag zelf af of alles goed zou gaan. Alles hing er fris en fruitig bij, koffie, thee en koekjes paraat, scharen, lijm en tijdschriften op de tafels. Mijn perfectionisme liep een deuk op, want per abuis kwam een deel van de groep een uur vroeger dan de bedoeling was, zodat mijn uitleg strandde in een kakofonie aan geluiden bij de binnenkomst van de andere deelnemers. In plaats van aan de tafels plaats te nemen ging iedereen linea recta richting kledingrekken. Tja, vrouwen en kleding. Gelukkig kregen we tijdens het plak- en knipmoment de neuzen dezelfde kant op. Moe maar voldaan is dan zo’n gebruikelijke term na afloop, maar wij constateerden vooral een soort Slag bij Waterloo. Was het de moeite waard? Absoluut, de rekken waren voor een groot deel leeg, er was volop vrolijkheid en de creativiteit vierde hoogtij. Toch heb ik me nu echt voorgenomen dat dit voorlopig de laatste keer was. Dat gezegd hebbende: mocht je de behoefte hebben ook iets dergelijks te organiseren, je kunt bij mij terecht voor kledingrekken en zo’n tweehonderd kledinghangers.
Meer lezen van Patty?
