Er klinkt iets zachts bij binnenkomst. Een licht gerinkel, als een windvlaag door een gordijn van belletjes. In de entree van de Kunsthal Rotterdam waadt de bezoeker door Sonic Droplets in Gradation – Water Veil (2024), een zilverblauw gordijn van metaal en klank. Het is de openingszet van Haegue Yang: Leap Year, de eerste grote solotentoonstelling van de Zuid-Koreaanse kunstenaar in Nederland en het is meteen duidelijk: deze expositie moet niet alleen worden bekeken, maar ervaren.
.png)
Yang, geboren in 1971 in Seoul, heeft zich de afgelopen drie decennia ontwikkeld tot een kunstenaar die werkt in meerdere registers tegelijk. Beweging, ritueel, herinnering, het banale en het mystieke: alles bestaat naast elkaar in haar werk, zoals instrumenten in een orkest die soms harmonieus, soms dissonant klinken.
In Leap Year, die nog loopt tot 24 augustus, is haar oeuvre op grootse wijze samengebracht. Het is een choreografie van sculpturen op wieltjes, van acrobatische droogrekken, van Venetiaanse jaloezieën die onder dramatisch theaterlicht hun eigen schaduwspel opvoeren. Hier is de banaliteit van het dagelijks leven verheven tot iets theatraals, zintuigelijks en uiteindelijk – onverwacht – ontroerends.
Yang staat bekend om haar vermogen gewone objecten te transformeren. In haar handen worden huishoudelijke voorwerpen monumentaal: droogrekken staan op twee benen, getooid met plastic manden en koperen bellen, als dansers die elk moment kunnen wegstappen. Jaloezieën, in rechte lijnen gehangen, vangen licht en breken het in beweging, als herinneringen die plotseling oplichten in het geheugen.
Wat haar werk onderscheidt is niet alleen de visuele impact, maar ook de zintuiglijke rijkdom. Geur, warmte, geluid – alles wordt ingezet. In sommige installaties voel je de droge warmte van lampen op je huid, hoor je het tinkelend staal wanneer je beweegt, of ruik je de restanten van iets dat misschien ooit wierook was. Yang maakt geen kunst voor op de muur – haar kunst leeft in de ruimte, beweegt, zindert.
Centraal in Yangs praktijk staat het idee van migratie – van mensen, ideeën, objecten en herinneringen. Zelf pendelend tussen Seoul en Berlijn, voelt haar werk altijd enigszins in transit. Er is een verlangen voelbaar, een onbestemd heimwee. Niet naar een specifiek thuis, maar misschien juist naar het idee dat zoiets als thuis ooit bestaan heeft.
De tentoonstelling is verdeeld in thematische secties – van het politieke tot het spirituele – maar de kracht zit in de verwevenheid. Alles vloeit. Een sculptuur gebaseerd op de Zuid-Koreaanse componist Isang Yun (Star-Crossed Rendezvous After Yun, 2024) staat naast een geometrische installatie met spiegels en lampen. Het spirituele is hier niet verheven, maar aards. En het politieke nooit dogmatisch, maar persoonlijk.
Waar sommige kunstenaars met grote statements werken, nodigt Yang uit tot vertraging. Haar werk vraagt niet om interpretatie, maar om aanwezigheid. Je moet het meemaken. De ritmiek van de klokken, het spel van schaduw en licht, de poëtische absurditeit van een mobiel sculptuur op wieltjes dat langzaam door de zaal rijdt – het zijn geen verklaringen, maar ervaringen.
In een tijd waarin kunst vaak zoekt naar het schreeuwerige of het provocerende, is Yangs werk verrassend stil. Niet stil als in geluidloos, maar stil als in aandachtig. Als een ritueel dat geen woorden nodig heeft.
Leap Year is een tentoonstelling die zich niet meteen prijsgeeft. Je moet erdoorheen lopen, je laten raken, en misschien vooral: jezelf toestaan om even niets te begrijpen. Het is een zeldzame ervaring waarin je als bezoeker wordt uitgenodigd om opnieuw te kijken – naar kunst, naar de wereld, naar het alledaagse.
En als je buiten komt, en ergens in de stad een droogrek ziet in de zon, is de kans groot dat je even stilstaat. Alsof het elk moment kan gaan dansen.
Haegue Yang: Leap Year
Te zien in de Kunsthal Rotterdam t/m 24 augustus 2025
Dagelijks geopend van 10:00 – 17:00
