“I’m 62. Stop Telling Me I’m Old.” Wat deze New York Times-column ons leert over ouder worden anno nu

Een getal dat zijn betekenis verloor

Stern, zelf 62, beschrijft hoe absurd het eigenlijk is dat een enkele leeftijdsgrens nog steeds zoveel bepaalt: toegang tot zorg, verwachtingen over werk, pensioen, zelfs hoe anderen naar u kijken in de supermarkt of op de tennisbaan. Ondertussen wordt de realiteit steeds duidelijker:
mensen van 60, 70 of zelfs 80 leven, werken, bewegen en denken radicaal anders dan eerdere generaties.

We voelen het om ons heen, vrienden die nog steeds ondernemen, partners die een studie oppakken, buurtgenoten die fitter zijn op hun 72e dan op hun 52e.

De kalender zegt iets.
Maar het leven zegt iets anders.

Het verhaal dat we onszelf jarenlang vertelden

Stern schrijft dat de norm van “65 is oud” stamt uit de 19e eeuw, toen Otto von Bismarck de eerste pensioenregeling bedacht. Destijds lag de gemiddelde levensverwachting rond de 40. Slechts een enkeling haalde de pensioenleeftijd.

Dat een grens die zo willekeurig was - en vooral zo strategisch - anno 2025 nog steeds ons denken beïnvloedt, is bijna ongelooflijk.

Toch zien we het nog overal terug:

• in de arbeidsmarkt
• in politieke debatten
• in tussenzinnen als “Ja, maar op onze leeftijd…”
• in reclames waarin 60+ vooral wordt neergezet als kwetsbaar of afhankelijk

Het is precies dit soort framing dat oudere generaties klein maakt, in plaats van ruimte geeft.

Waarom deze framing niet alleen onzin is — maar ook schadelijk

De column wijst op onderzoek van Yale-wetenschapper Becca Levy: mensen die negatieve beelden van ouder worden internaliseren, leven gemiddeld 7,5 jaar korter. Ze bewegen minder, herstellen trager en hebben een groter risico op cognitieve achteruitgang.

Met andere woorden:
Hoe we over ouder worden praten, beïnvloedt hoe we ouder worden.

En daarom is het zo belangrijk dat stemmen als die van Stern luid klinken. Ze doorbreken een narratief dat al generaties lang ongemerkt onder onze huid is gekropen.

Wat wij hier bij Proudies herkennen

Dagelijks horen we verhalen van mensen die hun zestigste - of zeventigste - ervaren als een nieuw begin. Van lezers die opnieuw verliefd worden. Een nieuwe onderneming starten. Naar Japan gaan om te wandelen. Vrijwilligerswerk beginnen. Verhuizen naar zee. Of juist leren stil te staan.

We horen óók de andere verhalen: mensen die zich onzeker voelen omdat de wereld hen “oud” noemt terwijl ze zichzelf zo niet ervaren.

Er is geen universele grens.
Geen kantelpunt waarop we allemaal hetzelfde worden.
Geen getal dat bepaalt wie u bent of wat u kunt.

En misschien is dat wel de kern van Sterns betoog.

Ouder worden is geen categorie, het is een ervaring

Voor iedereen anders.
Voor velen rijker, vrijer, rustiger.
Voor sommigen complexer en confronterender.
Maar nooit uniform.

De vraag is dus niet: “Hoe oud bent u?”
De vraag is:
“Hoe leeft u?”
“Waar wordt u enthousiast van?”
“Welke ruimte wilt u nemen in deze fase van uw leven?”

Het nieuwe verhaal

Wat ons betreft luidt het nieuwe verhaal:

• 65 is geen eindpunt, maar een marker op een langer, voller levenspad.
• Ouder worden is niet iets dat je overkomt, maar iets dat je vormgeeft.
• Leeftijd is geen kwetsbaarheid, maar een bron van ervaring, inzicht en diepte.
• En het belangrijkste: u mag zélf bepalen hoe u deze fase noemt of juist helemaal niet noemt.

Tot slot: een uitnodiging

De generatie die nu 60, 70 of 80 wordt, herschrijft het verhaal van ouder worden. Niet zachtjes, maar krachtig. Niet onzichtbaar, maar inspirerend.

Stern zegt: “Stop telling me I’m old.”
Wij zouden er nog iets aan toevoegen:

Laat ons zelf bepalen wie we zijn  en welke toekomst we kiezen.

Dat is precies waar Proudies voor staat: een plek waar uw wereld groter wordt in plaats van kleiner.

‍