De Amerikaanse actrice Diane Keaton is op 79-jarige leeftijd overleden in Los Angeles. Keaton werd wereldberoemd met haar rol in Annie Hall (1977), waarvoor ze een Oscar ontving, en bouwde in de decennia daarna aan een oeuvre dat haar tot een van de meest invloedrijke actrices van haar generatie maakte. Haar overlijden markeert het einde van een tijdperk in Hollywood waarin persoonlijkheid, intellect en kwetsbaarheid nog zwaarder wogen dan algoritmes en franchises.
.png)
Diane Keaton, geboren in 1946 in Los Angeles, brak in de jaren zeventig door in een periode waarin de Amerikaanse cinema zich losmaakte van het klassieke studiosysteem.
Met films als The Godfather en Annie Hall belichaamde ze een nieuw soort vrouwelijkheid: niet glamoureus in de conventionele zin, maar authentiek, geestig en eigentijds.
Haar personage in Annie Hall — een licht chaotische, scherpzinnige vrouw die haar onafhankelijkheid bewaakt — werd een cultureel referentiepunt. De film won vier Oscars, en Keaton’s stijl, met haar kenmerkende hoeden, stropdassen en coltruien, groeide uit tot mode-iconografie.
Die visuele eigenheid was meer dan een modetrend: ze symboliseerde de opkomst van een generatie vrouwen die zichzelf buiten de blik van de mannelijke regisseur durfden te definiëren.
Keaton’s carrière is opmerkelijk vanwege haar duurzame relevantie. Waar veel actrices na hun veertigste uit het centrum van Hollywood verdwijnen, bleef zij hoofdrollen spelen in films die financieel én cultureel impact hadden.
In Reds (1981) speelde ze een politiek geëngageerde journaliste; in Marvin’s Room (1996) toonde ze verstilde emotie; en in Something’s Gotta Give (2003) wist ze — als vrouw boven de vijftig — opnieuw het box office-publiek te trekken, in een tijd dat Hollywood nauwelijks ruimte bood aan oudere vrouwelijke hoofdrollen.
Haar werk bewees dat veroudering geen commerciële handicap hoeft te zijn, maar een kans om verhalen te vertellen die meer resoneren met de werkelijkheid. Daarmee werd ze, onbedoeld wellicht, ook een zakelijk fenomeen: een actrice die het idee van “bankability” herdefinieerde.
Keaton was ook actief als regisseur, producent en auteur. Ze publiceerde boeken over architectuur, fotografie en stijl, en had een scherp oog voor de wisselwerking tussen esthetiek en identiteit.
In interviews sprak ze openlijk over haar onzekerheden en de spanning tussen publieke zichtbaarheid en persoonlijke autonomie. Juist dat maakte haar tot een geliefd figuur: iemand die de schijnbare vanzelfsprekendheid van succes voortdurend relativeerde.
Ze trouwde nooit, maar adopteerde op latere leeftijd twee kinderen. Over het moederschap zei ze eens dat het haar perspectief op werk en ambitie blijvend had veranderd — minder gericht op controle, meer op betekenis.
Het overlijden van Diane Keaton komt op een moment dat Hollywood opnieuw in transitie verkeert: de grens tussen kunst en industrie vervaagt, en menselijke verhalen lijken steeds vaker plaats te maken voor voorspelbare formats.
Keaton herinnerde het publiek eraan dat juist de imperfectie van mensen — het ongemak, de twijfel, de zelfspot — de ware kern van cinema vormt.
Haar nalatenschap ligt dan ook niet alleen in de iconische rollen die ze speelde, maar in de manier waarop ze met haar bestaan in de publieke ruimte omging: oprecht, intelligent en zonder opsmuk.
Ze was, zoals een collega-actrice ooit zei, “een vrouw die bewees dat karakter nog steeds meer waard is dan charisma”.
