Beste Mensen is een voorstelling die zich baseert op vijftig jaar klimaattoespraken. Het resultaat: een uur waarin wanhoop, verwondering en een snufje hoop in perfecte balans staan. Geen spektakel, geen theatrale trucs. Slechts Hannah Hoekstra, een microfoon en een reeks woorden die door de decennia heen werden uitgesproken door wereldleiders, activisten en wetenschappers. Het zou saai kunnen zijn, maar dat is het niet. Hoekstra, gekleed in een grijs pak dat haar verschijning een neutrale, bijna bureaucratische uitstraling geeft, weet elke toespraak tot leven te wekken. Met minimale gebaren – een hand die zich even samentrekt, een blik die een fractie verandert – grijpt ze het publiek bij de keel. Haar dictie is fenomenaal: van de geknepen stem van Joop den Uyl tot de ijzige toon van Margaret Thatcher, ze doet het allemaal met precisie. Toch blijft ze trouw aan haar eigen stem, waardoor de woorden universeel aanvoelen. De keuze van regisseur Erik Whien om geen emotionele overdrijving toe te voegen, maakt het des te krachtiger. Dit is theater dat durft stil te staan bij wat is.
.png)
De toespraken zijn ijzingwekkend actueel. De woorden van Den Uyl, uitgesproken in 1970, klinken als een alarmsignaal voor vandaag: “Uitstel van actie zal ons als mensheid opbreken.” Margaret Thatcher waarschuwt in 1989: “Het is het leven zelf dat we vernietigen.” Het is bijna onmogelijk te geloven dat deze uitspraken decennia geleden zijn gedaan, en dat ze nog steeds zo urgent voelen.
Op het grote scherm achter Hoekstra verschijnen de namen van de sprekers. Het is een parade van mensen die waarschuwden, smeekten en inspireerden, zonder dat de wereld echt luisterde. Het meest schrijnend is het gedeelte waarin klimaatconferenties in beeld komen: decennia van vergaderen, praten en falen, ondersteund door een onheilspellende elektronische soundtrack. Het doet denken aan een documentaire, maar dan een waar je zelf onderdeel van bent.
Toch is Beste Mensen niet louter een klaagzang. In het tweede deel verschuift de focus naar activisten en burgers, mensen zoals Greta Thunberg en Leonardo DiCaprio, die met een mix van woede en passie de noodklok luiden. Het is alsof Whien en Hoekstra willen zeggen: als de leiders het niet doen, dan moeten wij het zelf maar doen.
Die hoop is fragiel, maar niet afwezig. Het slot benadrukt hoe dubbel die hoop is. De wereld verandert te traag, maar het feit dat er mensen blijven waarschuwen, blijven vechten, is misschien al een overwinning op zichzelf.
Beste Mensen is niet voor iedereen. Het is confronterend en vraagt om geduld en concentratie. Maar wie zich eraan waagt, krijgt een ervaring die nog lang na de voorstelling nazindert. Whien en Hoekstra tonen met een zeldzame beheersing hoe woorden kracht hebben, maar ook hun limieten. En hoe het theater een spiegel kan zijn die ons dwingt te kijken, zelfs als het beeld ongemakkelijk is.
Bekijk hier de trailer:
Het stuk is te zien t/m 25 januari op verschillende locaties door het land.
