Met We Did OK, Kid levert Sir Anthony Hopkins op 4 november 2025 zijn eerste échte memoires af. Geen gelikte heldenmythe, maar een onverbloemd, soms staccato verteld levensverhaal dat hem voert van de ijzerwinkel van zijn vader in Port Talbot naar de grootste podia en sets ter wereld. Het boek is aangekondigd door uitgever Summit Books (Simon & Schuster) en komt tegelijk als audiobook uit – door Hopkins zelf ingesproken.
.png)
Hopkins noemt zijn memoires “raw and passionate”. In korte, trefzekere scènes kijkt hij terug op de hobbels én hoogtepunten: een moeilijke jeugd, de onrust van zijn beginjaren op het toneel, de verleidingen van drank en de weg naar bijna vijftig jaar nuchterheid. Het resultaat leest volgens vroege recensies als een “Beckettiaanse” montage van herinneringen: weinig opsmuk, veel eerlijkheid.
Een van de meest levendige lijnen in het boek is Hopkins’ vorming op het toneel. Hij beschrijft hoe de Old Vic en het Britse repertory-circuit hem hebben geslepen, en hoe Laurence Olivier – toen artistiek leider van de National Theatre – hem zowel inspireerde als streng toesprak. Hopkins vertelt dat Olivier hem zelfs aanraadde eens met een psychiater te praten; het zegt veel over de intensiteit waarmee hij speelde en leefde.
Een terugkerend motief is het acteerslimmetje dat Hopkins aan Olivier toeschrijft: toon minder, laat het publiek werken. Die economie – spanning opbouwen door in te houden – vormt een rode draad in zijn latere filmwerk, van The Silence of the Lambs tot The Father.
Het donkerste hoofdstuk: alcohol. Hopkins beschrijft hoe hij in de jaren zeventig afgleed, relaties beschadigde en zichzelf kwijtraakte. De ommekeer kwam na een black-out achter het stuur, op 29 december 1975. Kort daarna zocht hij hulp en vond hij – met vallen en opstaan – blijvende nuchterheid. In recente interviews koppelt hij die gebeurtenis rechtstreeks aan de nieuwe memoires.
De memoires plaatsen zijn late-carrière-bloei in context. Hopkins won zijn tweede Oscar in 2021 voor The Father en werd daarmee, op 83-jarige leeftijd, de oudste winnaar van de Best Actor-categorie. In We Did OK, Kid wordt die zege geen eindpunt, maar een mijlpaal in een lange leercurve: een acteur die bleef schaven, juist door twijfel en terughoudendheid te omarmen.
Stilistisch is het boek compact en direct. Anthony Lane ( The New Yorker ) noemt het ritme “stop-start” en de afrekening “onverbloemd”. Je leest geen doorlopend dagboek, maar een mozaïek van zelfportretten: anekdotes, korte bekentenissen, sober vertelde keerpunten – steeds met een minimum aan sentimentaliteit.
We Did OK, Kid is geen ‘greatest hits’ in proza. Het is een zeldzaam openhartig document over ambacht, angst en controle – hoe een acteur zijn demonen beteugelt en zijn techniek verfijnt door minder te doen, niet meer. Voor wie van theater en film houdt is het een mini-cursus acteren; voor iedereen die nieuwsgierig is naar groei op latere leeftijd, een metgezel die niets mooier maakt dan het is. En ja: het is precies het soort memoires dat je verwacht van iemand die, zoals Hopkins zelf zegt, “oké heeft gedaan” – een understatement dat des te krachtiger binnenkomt na deze 60-jarige tocht door kunst en leven.
.jpg)