Leuke én noodzakelijke afspraken wisselden elkaar in rap tempo af deze maand. Ik probeer altijd een beetje rust in te lassen richting einde van het jaar, maar eerlijk gezegd komt het daar nooit van. Als ik terugkijk in mijn agenda zie ik een aaneenschakeling van afspraken, bijbabbelborrels en koffietjes met deze en gene.
Daar waar ik vroeger meestal degene was die het licht uitdeed, ben ik tegenwoordig een van de eersten die vertrekt. Een soort Assepoester dus, die voor de klok twaalf uur slaat het bal verlaat voordat de koets in een pompoen verandert. Ik realiseer me dat ik daarin steeds meer lijk op mijn echtgenoot, die het wegglippen op het hoogtepunt van het feest al jaren tot een kunst heeft verheven. Mijn echtgenoot en ik zijn in de loop der tijd een soort duplicaat-duo gaan vormen.
Dit gezegde verwijst ernaar dat honden vaak het gedrag, en soms zelfs het uiterlijk, van hun eigenaar overnemen naarmate ze langer samen zijn., Mmaar is het je wel eens opgevallen dat datzelfde effect ook kan plaatsvinden met je partner? Dat ik op mijn hond ga lijken (of hij op mij) herken ik niet zo, tenzij het gaat om iets pertinent weigeren waar we absoluut geen zin in hebben. Maar verder dan dat gaan de overeenkomsten niet. Daarentegen merk ik dat mijn partner en ik steeds vaker op dezelfde golflengte zitten en zo af en toe dezelfde onhebbelijkheden vertonen. Het past eigenlijk helemaal niet bij mij, dat naadloos versmelten met je partner in crime. In de afgelopen veertig jaar vond er qua partner nog wel eens een wisseling van de wacht plaats en geloof me, de tegenstellingen met diegenen waar ik het huis mee deelde, konden niet groter zijn. Achteraf gezien was dat misschien wel de reden dat de uiterste houdbaarheidsdatum snel in zicht kwam.
Hoe kan het dan dat ik inmiddels al zo’n twintig jaar huis en haard deel met dezelfde partner? Worden we milder en toleranter als we ouder worden? Die indruk krijg ik niet, gezien onze reacties op alles rondom de verkiezingen, waar we op het puntje van onze stoel op niet mis te verstane wijze alles becommentarieerden wat niet in ons pulletje paste. Milder is dus ook niet het juiste woord. De wetenschap heeft er echter een antwoord op: convergentie.
Convergentie (oftewel emotionele besmetting) is een natuurlijk proces waarbij twee personen die veel tijd met elkaar doorbrengen, onbewust elkaars gedrag en gewoontes (en met een beetje pech elkaars gelaatsuitdrukkingen) overnemen. Met andere woorden: je groeit naar elkaar toe naarmate de tijd verstrijkt. Ik moet het ruiterlijk bekennen, het klopt. Nemen we het voorbeeld van het met de stille trom vertrekken voordat het bal over is, iets waar ik me destijds bij mijn echtgenoot aan kon ergeren. Die kon van het ene op het andere moment opeens verdwijnen als voor hem de lol eraf was. Dan kreeg ik een appje dat ‘ie vast richting huis was en moest ik voor de vorm nog een beetje blijven hangen. Inmiddels heb ik de kunst van hem afgekeken. Ander voorbeeld: geldzaken. Ik was altijd degene met het gat in mijn hand waardoor mijn bankrekening meerdere malen in nood verkeerde. Mijn echtgenoot, fervent fan van de slogan ‘ons bin zunig’, hield de teugels redelijk strak en redde me daarmee van een financiële ondergang. Inmiddels loop ik door weer en wind terug naar Albert Heijn als blijkt dat de bonus niet op de kassabon verrekend is en ik veertig cent te veel heb betaald. Hij daarentegen kiest tegenwoordig de duurdere variant wijn bij ons favoriete restaurant. Onze muzieksmaak komt ook steeds meer overeen. Ik galm tegenwoordig lekker mee met zijn favoriete 60’s en 70’s klassiekers en hij gebruikt niet meer zijn oordoppen als ik overschakel op Sublime.
Een prima ontwikkeling dus, dat convergeren. Zolang we maar niet dezelfde truien gaan dragen, zoals je weleens ziet bij stellen die jarenlang bij elkaar zijn. Dat is me dan net een brug te ver.
