In The Life of Chuck, gebaseerd op een kort verhaal van Stephen King, ontmoeten we Charles "Chuck" Krantz – een man die op het eerste gezicht niets bijzonders lijkt, maar van wie het bestaan onverwacht een poëtisch middelpunt vormt in een wereld die langzaam uit elkaar valt. Regisseur Mike Flanagan (bekend van The Haunting of Hill House) neemt ons mee op een ongebruikelijke reis door het leven van één mens – in omgekeerde volgorde.
.png)
De film bestaat uit drie hoofdstukken, elk met een eigen toon, stijl en tijdsperspectief. Samen vormen ze een intrigerende puzzel die pas aan het eind – of eigenlijk het begin – zijn volle betekenis krijgt. Tom Hiddleston (bekend van o.a. Loki) speelt Chuck met een ingehouden, warme intensiteit. Chiwetel Ejiofor (12 Years a Slave) vertolkt Marty Anderson, een man die aan het begin vooral verbijsterd toekijkt hoe de wereld eindigt, en langzaam beseft dat alles draait om deze onbekende Chuck.
Het eerste hoofdstuk opent met chaos: het einde van de wereld lijkt nabij. Mensen vluchten, steden vallen stil. Maar tussen de puinhopen verschijnen mysterieuze billboards, online advertenties en tv-spotjes met slechts één boodschap: “Bedankt, Chuck, voor 39 geweldige jaren.” Wie is deze Chuck? Waarom lijkt de werkelijkheid letterlijk te verdwijnen sinds hij er niet meer is?
Wat volgt is geen sciencefiction, maar een emotionele, bijna spirituele verkenning van het menselijk leven. In plaats van rampen of actie, biedt de film een intieme blik op herinneringen, familie, jeugd, kleine momenten die betekenis krijgen als we erop terugkijken. In het tweede hoofdstuk zien we Chuck als een oudere man, geliefd op zijn werk, maar met een geheim verdriet. In het derde en laatste deel keren we terug naar zijn jeugd – naar dansen met zijn oma op het dak, naar dromen, verlies en verwondering.
Het is een verhaal over herinnering en betekenis. Over hoe we vaak pas na iemands dood gaan nadenken over zijn of haar impact. Niet iedereen wordt beroemd of laat een erfenis van miljoenen na – maar iedereen raakt levens. The Life of Chuck herinnert ons eraan dat we allemaal, op onze manier, onderdeel zijn van het grotere verhaal.
Wie bij Stephen King denkt aan horror en griezelige verschijningen, zal hier verrast worden. Dit verhaal toont de zachte, melancholische kant van King: zijn fascinatie voor sterfelijkheid, geheugen, en de dunne grens tussen realiteit en verbeelding. De film is filosofisch zonder pretentieus te worden, ontroerend zonder sentimenteel te zijn. Het doet denken aan films als The Tree of Life of Eternal Sunshine of the Spotless Mind – films die niet alleen bekeken, maar gevoeld moeten worden.
The Life of Chuck is bij uitstek een film voor wie het leven al even heeft geleefd. Voor wie beseft dat tijd kostbaar is, dat herinneringen vervagen maar ook troost bieden, dat zelfs de kleinste daden betekenis kunnen hebben. Het is een film die uitnodigt tot reflectie: wat laat u achter? Welke momenten van uw leven verdienen een eigen hoofdstuk?
Voor de Proudies-doelgroep – nieuwsgierige, actieve 60-plussers die schoonheid vinden in eenvoud en diepgang zoeken in verhalen – is dit een film om te koesteren. Het is een stille ode aan de waarde van één mensenleven, en aan het mysterie dat ons allen verbindt.
Op het eerste gezicht is Chuck een gewone man. Maar wie goed kijkt, ziet de echo’s van een heel universum in zijn voetsporen. The Life of Chuck is een uitnodiging om te kijken naar ons eigen leven, niet als een rechte lijn, maar als een reeks verbonden hoofdstukken – soms verwarrend, soms mooi, altijd uniek.
Of, zoals een quote uit de film luidt:
"Misschien is het niet het einde van de wereld. Misschien is het alleen het einde van mijn wereld. En dat is al genoeg."
Aanrader voor:
Liefhebbers van diepzinnige, gelaagde films over het leven, tijd en herinnering. Ideaal om samen te kijken, en daarna lang over na te praten.
