Er zijn mensen die niet geboren lijken om te leven, maar om te schitteren — kort, fel, onvergetelijk. Alfonso de Portago was zo iemand. Een man die de elegantie van een aristocraat combineerde met de roekeloosheid van een straatjongen. Zijn leven was een ode aan snelheid, schoonheid en gevaar — en aan een Europa dat nog niet bang was om te dromen.
.png)
Alfonso Antonio Vicente Eduardo Ángel Blas Francisco de Borja Cabeza de Vaca y Leighton — zijn naam alleen al vertelde een verhaal van afkomst en ambitie.
Geboren in 1928 in Londen, in een tijd waarin aristocratie langzaam zijn greep verloor op de wereld, groeide hij op in Spanje in een gezin waar traditie en avontuur elkaar ontmoetten.
Zijn vader, een Spaanse markies met een streng gevoel voor eer, en zijn moeder, een Engelse vrouw met een voorliefde voor kunst en onafhankelijkheid, gaven hem een dubbele erfenis mee: discipline en vrijheid.
Van zijn vader leerde hij dat er maar één juiste manier is om te verliezen — met waardigheid. Van zijn moeder erfde hij de nieuwsgierigheid naar alles wat buiten de muren van hun wereld lag.
Als kind reed hij paard door de velden van Andalusië, met een houding die meer leek op die van een renner dan een erfgenaam. Hij was elegant, maar nooit voorzichtig. Hij viel, stond op, en lachte.
Na zijn jeugd in Spanje reisde hij door Engeland en Frankrijk, waar de jonge Alfonso zich evenveel thuis voelde in een boksschool als in de salons van Parijs.
Hij studeerde nauwelijks, maar las gretig — over luchtvaart, mechanica, filosofie.
Hij had het geld om stil te leven, maar de onrust om steeds opnieuw te beginnen.
In de nasleep van de Tweede Wereldoorlog werd Europa een speelveld voor jonge mannen met lef en geld. Auto’s werden sneller, grenzen poreuzer, en risico’s iets wat men bewonderde in plaats van vermeed. De Portago vond daarin zijn natuurlijke habitat.
Hij werd bobsleeër voor Spanje (twee keer Olympiër), jockey op de Engelse renbaan, en later piloot — maar niets gaf hem de kick van autoracen. “Het is het enige moment,” zei hij ooit, “waarop ik voel dat ik echt leef.”
De Portago was geen standaard coureur. Hij verscheen op startlijnen in maatpakken, rookte sigaretten met een nonchalance die alleen mensen met erfgoed zich konden veroorloven, en sprak vijf talen.
Zijn stijl — aristocratisch en romantisch — maakte hem een mediafenomeen. Tijdschriften als Life en Paris Match noemden hem “de belichaming van Europese elegantie”.
Maar achter dat imago zat een man die zichzelf voortdurend testte. Niet uit macho-gedrag, maar uit een diep gevoel van existentiële drang.
Hij wilde voelen dat hij leefde, zelfs al betekende dat het naderen van de grens.
De Mille Miglia van 1957 was meer dan een race; het was een ritueel. 1.600 kilometer over open wegen, dwars door het kloppende hart van Italië. De Portago en zijn bijrijder Edmund Nelson reden in een Ferrari 335 S, nummer 531.
Bij het dorp Guidizzolo, op de terugweg, klapte de voorband. De auto sloeg over de kop. De Portago, Nelson en negen toeschouwers kwamen om. Het land was in shock. En met dat ongeluk eindigde niet alleen zijn leven, maar ook een tijdperk — dat van de gentleman racer.
Na zijn dood schreef Le Figaro: “De Portago stierf zoals hij leefde — vol risico, vol stijl, vol leven.”
Ferrari kreeg een raceverbod; Italië rouwde. Maar zijn naam bleef hangen, als een echo van iets dat niet meer terugkomt: een wereld waarin lef nog werd gezien als elegantie.
Zijn opvoeding, zijn klasse, zijn rusteloze geest — ze maakten hem tot wat hij was: een man die nooit geleerd had bang te zijn.
Zijn moeder schreef later: “Ik heb hem nooit kunnen tegenhouden. Niet uit onverschilligheid, maar omdat ik wist dat stilzitten voor hem erger was dan sterven.”
Vandaag is Alfonso de Portago grotendeels vergeten buiten de racewereld. Toch is hij nog steeds een symbool voor iets dat we heimelijk missen: een leven zonder rem, geleid door intuïtie in plaats van berekening.
Zijn levensverhaal voelt als een herinnering aan een verloren stijl van leven — niet beter of veiliger, maar voller.
Een tijd waarin gevaar nog iets romantisch had, en waarin het woord gratie ook op snelheid kon slaan.
Misschien is dat de reden dat zijn naam nog steeds fluistert in de pitlanes van Modena en Monza. Niet als waarschuwing, maar als herinnering:
aan moed, aan jeugd, en aan de schoonheid van een kort maar schitterend leven.
.jpg)
