Er zijn films die u vooral bewondert om hun vorm, en films die u vooral voelt omdat ze ongemakkelijk dicht bij het echte leven komen. Sentimental Value, de nieuwe film van de Noorse regisseur Joachim Trier, doet allebei. Het is een rijk, gelaagd familiedrama over wat er gebeurt wanneer liefde, kunst en herinnering door elkaar gaan lopen en wanneer iemand die ooit afwezig was, ineens weer het middelpunt van het gezin wil worden.
.png)
Trier, bekend van The Worst Person in the World, keert terug naar zijn vertrouwde terrein: de emotionele turbulentie van volwassen worden (en volwassen blijven), de rafelranden van identiteit, en de vraag hoeveel van jezelf je weggeeft aan de verwachtingen van anderen. Alleen is de blik dit keer breder: niet alleen op één hoofdpersoon, maar op een hele familie en op de manier waarop trauma en verlangen door generaties heen “doorwerken”.
In Sentimental Value volgen we de zussen Nora en Agnes, die na het overlijden van hun moeder opnieuw geconfronteerd worden met hun vader Gustav Borg: een ooit gevierde filmregisseur die jarenlang grotendeels uit hun leven verdwenen was. Plots staat hij weer op de stoep met een plan. Gustav heeft een autobiografisch scenario geschreven en wil dat Nora, inmiddels een succesvolle theateractrice, de hoofdrol speelt. Het is zijn manier om weer contact te maken, maar ook (en dat is typisch Trier) een manier om controle terug te pakken: over zijn verhaal, zijn imago, zijn nalatenschap.
Nora weigert. Beleefd, maar resoluut. En dan gebeurt iets dat pijnlijk herkenbaar is voor iedereen die ooit “nee” zei tegen een familielid dat eigenlijk “ja” eiste: Gustav gaat door alsof hij haar weigering niet echt hoeft te accepteren. Hij cast een jonge Hollywoodster - Rachel (gespeeld door Elle Fanning) - en verplaatst de productie naar het oude familiehuis. Dat huis is niet zomaar een locatie; het is het vat waarin alle herinneringen, irritaties en onuitgesproken ruzies zijn opgeslagen. Terwijl de filmopnames beginnen, moeten Nora en Agnes alsnog uitzoeken wat hun vader werkelijk wil en wat zij zelf nog met hem kunnen (of willen).
Wat Trier uitzonderlijk goed kan, is personages schrijven die zich niet netjes laten samenvatten. Gustav is tegelijkertijd charismatisch en egocentrisch, kwetsbaar en manipulatief: iemand die emoties inzet als materiaal — voor zijn films, maar soms ook voor zijn relaties. Stellan Skarsgård speelt hem met een soort vermoeide grandeur: een man die gewend is dat de wereld naar hem luistert, maar voelt dat zijn macht en relevantie afbrokkelen.
Nora (Renate Reinsve) is het emotionele hart van de film: scherp, getalenteerd, maar ook zichtbaar overbelast door alles wat ze jaren heeft weggestopt. Haar afweer is geen pose; het is overlevingsstrategie. In interviews en Amerikaanse stukken rond de film wordt juist die rauwe kwetsbaarheid genoemd als een van de grote krachten van Reinsve — ze speelt iemand die “functioneert” aan de buitenkant, maar vanbinnen op scherp staat.
Agnes (Inga Ibsdotter Lilleaas) is stiller, observanter, bijna historisch in haar blik: alsof ze altijd probeert te begrijpen waarom dingen zijn gelopen zoals ze liepen. Zij is degene die de familie niet alleen voelt, maar ook ontleedt — en daardoor soms op afstand lijkt, terwijl haar pijn niet minder echt is.
En dan is er Rachel (Elle Fanning), de “buitenstaander” die ineens midden in dit Noorse familiesysteem belandt. Zij is geen simpele comic relief of glamourlaagje; ze brengt een extra spiegel mee: over acteren, over imago, over wat het betekent om iemands persoonlijke geschiedenis te moeten verbeelden. Fanning zelf noemde de rol “meta” omdat ze voor het eerst een actrice speelt en precies dat geeft Trier ruimte om te onderzoeken hoe kunst kan helen, maar ook kan vervormen.
De kernvraag van Sentimental Value is niet “kan deze familie nog herstellen?”, maar eerder: wat gebeurt er als iemand zijn familieverhaal wil herschrijven met een camera erbij? De film is doordrenkt van het idee dat kunst een manier kan zijn om dichter bij de waarheid te komen, maar ook een manier om de waarheid te omzeilen.
Internationale critici pikten dat meteen op: The Guardian beschreef het als een zelfbewuste, bittersweet komedie/drama over een egomane regisseur die zijn dochters probeert terug te winnen terwijl hij tegelijk aan zijn eigen legende bouwt.En Le Monde schreef over hoe Trier verschillende lagen door elkaar weeft — scènes, herinneringen, repetities, film-in-de-film — om te laten zien dat familiepijn zelden “af” is.
Wat het zo sterk maakt: Trier kiest niet voor makkelijke catharsis. Emotionele doorbraken komen niet met grote speeches, maar langzaam, soms in stiltes. RogerEbert.com vatte dat mooi samen: de film bouwt subtiel momentum op, en het krachtigste moment heeft nauwelijks woorden nodig.
Trier is vaak op zijn best wanneer hij gevoelens serieus neemt zonder ze te romantiseren. In Cannes werd Sentimental Value een van dé gespreksonderwerpen, met zeer enthousiaste reacties bij de première. Uiteindelijk won de film de Grand Prix op het Filmfestival van Cannes 2025 (de op één na hoogste prijs).
Die prijs is niet alleen “mooi voor Noorwegen”; hij past ook inhoudelijk. Want Sentimental Value is cinema die gelooft dat volwassen emoties spannend zijn: dat nuance niet saai is en dat tederheid een vorm van moed kan zijn.
De setting draagt de film bijna als een extra personage. Oslo is aanwezig, maar nooit als toeristisch decor. En vooral: het ouderlijk huis - waar de zussen terugkeren - werkt als geheugenpaleis. In Le Monde wordt dat huis beschreven als een plek waar de fysieke staat (verval, scheuren) symbolisch samenvalt met de familiebreuk.
Daarin lijkt Trier te zeggen: sommige families wonen jarenlang in dezelfde kamers, maar leven emotioneel op compleet verschillende verdiepingen.
De hoofdrollen zijn voor Renate Reinsve, Stellan Skarsgård, Inga Ibsdotter Lilleaas en Elle Fanning. De film is grotendeels Noors, maar bevat ook Engels (zeker zodra Rachel in beeld komt).
De speelduur wordt internationaal vaak rond 133 minuten vermeld, terwijl Nederlandse bioscopen hem meestal afronden naar 135 minuten (geen paniek: dat betekent niet dat u “scènes mist”).
In Nederland draaide Sentimental Value vanaf 11 december 2025 in de reguliere release (o.a. bij Pathé). Rond die periode verschenen ook Nederlandse interviews en achtergrondstukken, waaronder het VPRO Gids-artikel dat de film neerzet als een wervelend familiedrama rond een oude regisseur die weer contact zoekt met zijn dochters.
Omdat Sentimental Value iets zeldzaams doet: het toont familierelaties zoals ze vaak echt zijn — niet “toxisch” of “liefdevol” als label, maar beide tegelijk, afhankelijk van het moment. Het is een film over de honger naar erkenning (van een ouder, van een kind, van het publiek), en over de pijn die ontstaat wanneer liefde verward raakt met regie.
En misschien vooral: omdat Trier de moed heeft om het rommelige midden te filmen. De plek waar u niet zeker weet of u iemand wilt omhelzen of wegduwen. Waar excuses te laat komen, maar toch nog iets kunnen betekenen. Waar een huis zowel thuis als gevangenis kan zijn.
