In een filmjaar vol sequels en voorspelbare studionostalgie komt Marty Supreme als een anomalie binnen denderen: een hyperkinetische sportfabel over een jonge man met een grootheidswaan, geregisseerd door Josh Safdie en gedragen door een van de meest besproken acteurs van zijn generatie, Timothée Chalamet.
.png)
De film, die op 25 december in de Verenigde Staten verschijnt, is minder een klassieke sportfilm dan een portret van obsessie en van een wereld die even grillig, luid en chaotisch is als het hoofdpersonage zelf.
Marty Supreme volgt Marty Mauser, een gedreven maar onbegrepen tafeltennisspeler die zijn weg probeert te vinden in een subcultuur waar talent, bravoure en opportunisme elkaar voortdurend kruisen. Het verhaal is los gebaseerd op het leven van Marty Reisman, de flamboyante Amerikaanse speler die in de jaren 60 bekend stond om zijn bravoure, zijn showmanship en zijn duistere charme.
In Chalamets interpretatie is Marty geen nobele underdog, maar een hyperambitieuze jongen die weigert zich neer te leggen bij de verwachtingen van zijn omgeving. Safdie filmt hem vaak van dichtbij: bezweet, gestrest, rusteloos alsof hij constant in beweging moet blijven om niet te bezwijken onder de druk van zijn eigen verlangen naar erkenning.
Wie Safdies eerdere films (Uncut Gems, Good Time) kent, herkent onmiddellijk zijn handschrift. De camera beweegt nerveus. Straatlawaai en muziek overspoelen elkaar. Scènes lijken soms meer geleefd dan geacteerd.
Deze stijl sluit verrassend goed aan bij de wereld van competitie-tafeltennis, die in de film wordt neergezet als een microkosmos van bravoure, bedrog, deals en duistere randfiguren. De sport wordt niet verheerlijkt; ze wordt ontleed. Elke wedstrijd voelt als een transactie, elke beweging als een gok.
De cinematografie van Darius Khondji versterkt dit effect: 35mm korrel, neonlicht, schaduwen die zich opdringen in het beeld. Het is een esthetiek die de film voedt met een bijna claustrofobische intensiteit.
Naast Chalamet spelen onder anderen Gwyneth Paltrow, Fran Drescher, Tyler, the Creator en Odessa A’zion mee — een opvallend eclectische groep die de film een onvoorspelbaar randje geeft. Safdie cast niet om te consolideren, maar om te ontregelen.
Paltrow brengt een onverwachte lichtheid, Drescher een melancholische scherpte. Tyler, the Creator, die slechts enkele scènes heeft, laat een opmerkelijke controle zien in zijn spel. Maar het is Chalamet die het ritme van de film dicteert: hij is nerveus, explosief, onaangepast — een acteur die zich hier volledig overgeeft aan chaos.
Het is verleidelijk om Marty Supreme te zien als een satire op Amerikaanse ambitie. Maar wie langer kijkt, ziet een film die minder cynisch is dan hij op het eerste gezicht lijkt. De film stelt de vraag wat er gebeurt wanneer iemands zelfbeeld volledig afhankelijk wordt van extern succes — en wat er verloren gaat wanneer dat succes uitblijft.
Marty is een man die alles inzet op één doel, maar gaandeweg beseft dat de grenzen tussen droom en obsessie poreus zijn. Safdie toont dit niet met moralistische hand, maar met een zekere genegenheid. Marty is even irritant als aandoenlijk, even zelfdestructief als kwetsbaar.
De film herinnert eraan hoe dun de lijn is tussen geloof in jezelf en het verliezen van de realiteit uit het oog.
Voor veel kijkers zal Marty Supreme intensiever aanvoelen dan de gemiddelde sportfilm. Safdie’s werkwijze is immers niet rustgevend; hij zet eerder een vergrootglas op menselijk gedrag dan op emotionele afronding.
Toch is precies dát de kracht van de film. Marty Supreme is niet ontworpen als publiekspleaser, maar als een ervaring. Een ervaring die je meesleept in de wereld van een man die met wapperende kraag en glimmende batjes gelooft dat hij iets exceptioneels in zich draagt, terwijl de wereld hem voortdurend probeert te corrigeren.
En of je nu 25 of 75 bent: het is onmogelijk om Marty’s razende drang niet te herkennen. Iedereen heeft ooit een droom gehad die te groot leek voor de omgeving waarin die ontstond.
Marty Supreme is een riskante film: luid, energiek, vreemd, op momenten geniaal en op momenten ontregelend. Maar het is ook een film die laat zien wat er gebeurt als een filmmaker weigert concessies te doen aan conventie.
Safdie en Chalamet leveren geen nette sportfilm af, maar een portret van ambitie in zijn meest chaotische vorm. Het resultaat is een van de meest intrigerende films van het jaar en één die nog lang zal naklinken in het gesprek over succes, identiteit en het gevecht om gezien te worden.
