Kleine dingen, grote ergernissen

We kennen ze allemaal: de ongevraagde en onverwachte hindernissen waarmee we in onze derde levensfase worden geconfronteerd. Je maakt een wandeling, fietst een fijne route, of je staat gewoon ’s morgens op uit je bed, en opeens: “Huh? Wat voel ik?” Het blijkt weer een nieuw zogeheten ‘ouderdomskwaaltje’ te zijn, waarmee je wordt verrast. Dan kan je kiezen: aandacht geven en hup naar de huisarts, of zo lang mogelijk negeren en doorgaan. Maar wat je ook kiest, het maakt niks uit: In de meeste gevallen zul je het er de rest van je leven mee moeten doen.

Zelf ben ik altijd stomverbaasd, of kwalijker: verongelijkt, als me zoiets overkomt. Hoezo heb ik dit?! Mijn huisarts verpsychologiseerde het ooit als volgt: “Jij verwacht dat je lichaam je hele leven lang hetzelfde blijft functioneren. Die verwachting is irreëel. Je lichaam verslijt en dat is een progressief proces. Ik kan niet voorspellen wat je nog kunt verwachten, maar over het algemeen ben je in goede conditie. Dat is een voordeel.”
Vervolgens een diagnose en een conclusie: “Ik kan je er niet vanaf helpen. Ik adviseer je te leren leven met het feit dat ook jij van alles gaat mankeren.”
Voor alle duidelijkheid: we hebben het over fysieke, maar kleine ongemakken. 

Zo, daar kon ik het mee doen. Na de schok ben ik gaan nadenken over zijn woorden en ik weet nu: hij had gelijk, dit is het leven, zo vergaat het iedereen. Inmiddels is deze fijne huisarts zelf met pensioen en het duiveltje in mij zegt: “Nu is het jouw beurt.”  

Los van de fysieke en soms mentale hindernissen wil ik het ook even hebben over iets anders: Sommige dagen zitten er vol mee. Zoals de zelfscankassa’s in de supermarkt. Die zeggen niet vriendelijk “goedemiddag.” Nee, ze commanderen op bovengemiddeld geluidsniveau: “Plaats het artikel in de tas.” Die tas heb je eerst op de verplichte juiste plek gezet. Braaf stop je een komkommer in de tas, maar nee, het apparaat beweert: “U heeft iets verplaatst.” Je voelt de ogen van de kassacontroleur in je rug branden. En natuurlijk word je uitgekozen voor de tassencontrole. Ik stop nu over deze kleine ergernis, want ‘oh wee als je een artikel niet gescand blijkt te hebben.’ Dan moet alles opnieuw en neemt de ergernis reusachtige proporties aan. Samen met de publieke schande is dat reden voor een acute inzinking.

Thuis gaat het vrolijk door. Een pot augurken die niet open wil. Oplossing: een ferme tik op het aanrecht. Niet aan te raden op natuursteen. De thermostaat die zes menu’s nodig heeft voor één graad warmer. Wasmachines met veertig programma’s waarvan er drie voldoende zijn voor de hele was. Graag gedaan voor deze levensles.

En dan de plastic verpakkingen. Alles zit in folie én een bakje. Frustratie alom. Al moet ik toegeven: die ingepakte komkommer blijft wel langer goed, en met het nieuwe milieuvriendelijke plastic valt ermee te leven. Maar waarom doen die handige ‘open hier-hoekjes’ het nooit? Voor je het weet scheur je de hele verpakking aan gort en mag je weer een bakje zoeken. Heeft u nog kaas- en vleeswarenbakjes? Ik wel. Want verspilling van eten is een no-go.

Zijn het futiliteiten? Natuurlijk. Maar misschien zijn ze precies wat we nodig hebben: luchtige afleiding van de zware, schijnbaar onoplosbare thema’s. En vooral heerlijk materiaal om met een vriendin bij een glas wijn te bespreken. Want zodra blijkt dat zij precies dezelfde strijd voert, valt er eigenlijk niets anders te doen dan… lachen.

Misschien is dat wel de charme van het dagelijks leven: Het is soms veel gedoe, maar als je er samen om kunt lachen valt het allemaal best mee.

En dan nu met een glimlach óp naar de feestdagen!

Ik wens alle senioren en hun dierbaren een fijne, gezellige en warme tijd, samen of alleen. Verwen anderen en vergeet vooral jezelf niet.
Denk terug aan de mooie en goede dingen die 2025 je heeft gebracht, en geef aandacht aan wat misschien anders had gekund.
En maak daarna met potlood in je agenda plannetjes voor 2026.

Graag tot volgend jaar!

December 2025        

‍