Toen Girls meer dan tien jaar geleden uitkwam, was het voor veel mensen een schok. Vier jonge vrouwen in New York die niet perfect waren, niet per se aardig, en al helemaal niet bezig met ‘het grotere plaatje’. Ze deden maar wat. Ze zochten, stuntelden, faalden en probeerden zich op een of andere manier een weg te banen door het leven — zonder filter.
.png)
Het was geen Sex and the City. En dat was juist de bedoeling.
Fast forward naar 2025, en de nieuwe Netflix-serie Too Much – over een Amerikaanse vrouw in Londen die haar leven opnieuw probeert te beginnen – voelt als een volwassen echo van die tijd. Minder schreeuwerig, meer melancholisch. Maar met dezelfde herkenbare ondertoon: wat als je het gevoel hebt dat je leven te veel is geworden?
Too Much is geschreven door Lena Dunham en haar echtgenoot Luis Felber. Ja, ik weet het — jezelf casten in je eigen zelfgeschreven serie met je eigen echtgenoot als tegenspeler is peak millennial. Maar het werkt. Want Too Much gaat niet over perfectie of plot. Het gaat over de tussenruimte. Over het moment waarop je denkt: was dit het nou?, en vervolgens besluit dat het tijd is om een nieuw verhaal te beginnen.
Millennials, opgegroeid tussen floppy disks en TikTok, weten hoe het is om in transitie te zijn. Altijd. Too Much laat dat zien in rauwe scènes, ongemakkelijke stiltes, én bizarre humor. Hoofdpersoon Jessica is herkenbaar in haar eenzaamheid, haar overanalyse, haar eeuwige zoektocht naar betekenis in voice notes en datingapps.
Wie Girls nog kent, zal bij Too Much denken: dit is Hannah Horvath op haar 38e. Iets wijzer, maar nog steeds vol vragen. En in plaats van Brooklyn is het nu Londen — een stad die net zo vervreemdend als inspirerend is.
Beide series raken aan dezelfde thema’s: identiteit, liefde, vriendschap, het verlangen om gezien te worden. Maar waar Girls luid en confronterend was, is Too Much stil en reflectief. Alsof de millennial-generatie nu zelf ook zegt: “Misschien weet ik het nog steeds niet, en dat is oké.”
Waarom zou je dit als 60-plusser willen zien? Omdat het je laat meekijken in het hoofd van een generatie die soms totaal anders lijkt te denken, maar in wezen dezelfde dingen wil: verbinding, vrijheid, bestaansrecht.
Too Much is niet alleen een serie, het is een tijdsbeeld. En als u ooit met een kind of kleinkind om tafel zit en zich afvraagt waarom ze zich zo druk maken over gevoelens, zelfontwikkeling en grenzen stellen, kijk dan even naar Jessica. Misschien begrijpt u het dan iets beter.
En misschien herkent u uzelf er ook wel een beetje in. Want wie heeft zich níet ooit afgevraagd: is dit het nou?
🖥️ Kijk ‘Too Much’ op Netflix
