Op een broeierige septemberavond in Los Angeles, in het strak verlichte Peacock Theater, voltrok zich zondag een van de meest onvoorspelbare Emmy-edities van de laatste jaren. Terwijl de rode loper volstroomde met gevestigde sterren en nieuwe gezichten, werd al snel duidelijk dat deze 77e Primetime Emmy Awards niet de bevestiging zouden worden van oude titanen, maar een ode aan vernieuwing, durf en onverwachte triomfen.
.png)
De grootste zegetocht van de avond kwam uit onverwachte hoek: The Studio, de satirische Apple TV+-serie die de draak steekt met Hollywoods eigen machinaties, sleepte niet alleen de prijs voor Outstanding Comedy Series binnen, maar brak meteen het record voor meeste komedieprijzen in één seizoen.
Dat Seth Rogen, al jaren een vertrouwd gezicht in het genre, de Emmy voor Beste Acteur in een Komedie won, leverde geen verbazing op. Maar dat de serie bijna alle categorieën naar zich toetrok, van regie tot schrijven, liet een zaal achter waarin lichte verbijstering en bewondering hand in hand gingen. “Het voelt alsof ze onze industrie tot in haar botten begrijpen,” zei een jurylid backstage, “en tegelijk houden ze ons een spiegel voor.”
Nog opvallender was de uitkomst in de dramacategorie. Waar Severance en The White Lotus maandenlang als de gedoodverfde favorieten werden genoemd, kaapte de medische dramaserie The Pitt de prijs voor Outstanding Drama Series weg.
De serie, die zich afspeelt op één hectische ziekenhuisafdeling tijdens een etmaal vol morele dilemma’s, bracht niet alleen spanning maar ook emotionele diepgang – en dat werd beloond. Noah Wyle, voor velen nog altijd Dr. Carter uit ER, ontving zijn allereerste Emmy als Beste Acteur in een Drama. Een ontroerend moment, 26 jaar nadat hij voor dezelfde rol nog naast de prijs greep.
Ook Katherine LaNasa werd gehuldigd voor haar bijrol in The Pitt – een overwinning die zelfs de bookmakers niet hadden voorzien.
Bij de gelimiteerde series was het de rauwe Netflix-serie Adolescence die de avond domineerde. Het drama over opgroeien in een samenleving vol sociale druk en digitale verleiding won maar liefst zes beeldjes.
Het meest memorabele moment kwam van Owen Cooper, een acteur van slechts vijftien jaar, die met trillende handen zijn prijs voor Beste Mannelijke Bijrol in een Limited Series in ontvangst nam. Hij is de jongste winnaar in de geschiedenis van de Emmys. Zijn toespraak – “Dit gaat over ons allemaal die proberen te begrijpen wie we zijn” – bracht het publiek tot stilte.
Maar waar winnaars zijn, vallen ook slachtoffers van de verwachtingen. Severance, de sciencefiction-thriller met maar liefst 27 nominaties, greep naast de hoofdprijs. Alleen Britt Lower, die met ingehouden kracht en kwetsbaarheid de hoofdrol vertolkt, sleepte een verdiende overwinning binnen.
Ook The White Lotus, altijd een mediavriend en publiekslieveling, moest genoegen nemen met bijrollen en technische prijzen. Voor wie dacht dat reputatie voldoende was voor een overwinning, vormde 2025 een les in nederigheid.
De Emmy’s van 2025 lieten zich lezen als een spiegel van een industrie in transitie. De academie koos nadrukkelijk voor vernieuwing: nieuwe stemmen, jonge makers, onverwachte genres. Het publiek – zowel in Los Angeles als daarbuiten – kreeg een signaal dat televisie zich niet langer laat leiden door zekerheid en nostalgie, maar door lef en experiment.
Voor Nederlandse kijkers en makers is er inspiratie te vinden. Het succes van een serie als The Pitt, die op papier een klassiek ziekenhuisdrama lijkt, toont dat het verhaal en de vorm belangrijker zijn dan het budget of de sterrencast. En dat jonge makers, zoals de vijftienjarige Cooper, niet langer hoeven te wachten tot “later”: hun tijd kan nu al zijn.
Tegen het einde van de avond, toen de lichten in de zaal doofden en de sterren zich richting de feestjes haastten, bleef vooral dit beeld hangen: een zaal die applaudisseerde voor verhalen die grenzen verleggen.
De Emmy’s 2025 zullen de boeken ingaan als het jaar waarin de oude garde werd ingehaald door nieuwe stemmen. Een herinnering dat televisie, hoe vertrouwd ook in ons dagelijks leven, telkens opnieuw uitgevonden kan worden.
Of, zoals een presentator het verwoordde: “Televisie leeft niet van herhaling, maar van verrassing.”
