In een tijd waarin wordt gesproken over solliciteren na je zestig of zeventigste, krijgen veel mensen ongeveer op deze leeftijd zomaar een baan in hun schoot geworpen. Die baan komt vrijwel altijd onverwacht, ongevraagd en valt onder de momenten in het leven waarop je weet: dit verandert alles. Plotseling hoor je: “We hebben nieuws… je wordt opa/oma!”
Bam! Je schuift direct een paar treden naar boven op de levensladder. Je bent niet meer de verstandige ouder of die relaxte pensionado. Nee, je krijgt een nieuwe functie met een totaal ander takenpakket, zonder vacaturetekst, sollicitatierondes of inwerkperiode. Plotseling moet je leren omgaan met termen als “co-sleeping”, “mindful parenting”, “baby-tracking” en “genderneutrale speeltjes”.
En dan komt die eerste keer dat je dat minimensje in je armen houdt. Je denkt dat je voorbereid was. Tenslotte heb je zelf ooit kinderen grootgebracht zonder handleiding, zonder alwetend internet, en met een wieg die volgens huidige normen waarschijnlijk een doodskist zou zijn. Maar daar ligt-ie dan: de baby met jouw ogen. Of jouw wenkbrauwen. Of jouw neiging om te boeren na het drinken. En je bent verloren.
Je brein maakt een gekke sprong. Waar je ooit ’s ochtends opstond met plannen als “wandeling maken” of “boek lezen”, word je nu wakker met een missie: foto’s kijken. Foto’s van het kleinkind met een mutsje. Zonder muts maar met slabber. En je vindt het allemaal geweldig. Sterker nog, je vindt dat anderen dit unieke mensje moeten zien. Je verandert in een wandelende marketingcampagne; “Wil je m’n kleinkind even zien? Wacht, ik heb toevallig 36 foto’s van gisteren.”
En eerlijk is eerlijk: je verandert. Je wordt soepeler waar je vroeger streng was (“Ach, één koekje meer…”), en strenger waar je vroeger laks was (“Geen schermpje aan tafel!”) Je begint je af te vragen waarom je vroeger zo krampachtig deed over bedtijd, terwijl je nu het kind gerust in slaap zingt tot half elf, met tranen in je ogen omdat je het refrein van Twinkle Twinkle altijd al zo mooi vond.
Opa’s (her-)ontdekken hun knutsel- en stoeivaardigheden, oma’s hun onvoorwaardelijke oma-liefde en hun innerlijke kind. Je koopt speelgoed waar je zelf mee doorspeelt zodra het kind weg is. Je loopt leeg op de allerschattigste kleertjes die je echt, nee écht niet kunt laten hangen. De prijs doet er opeens niet meer toe.
Je zet een campingbedje in de logeerkamer, koopt een autostoeltje, een kinderstoel, een wandelwagentje. En je onderdrukt het vervelende stemmetje in je hoofd dat zegt: net alles opgeruimd en nu begin je weer opniéuw?
Je leest weer voor met stemmetjes.
Maar het mooiste? Het is allemaal bonus. Je hoeft niet meer de opvoeder te zijn. Je mag, je hoeft niet. Je zit op de eerste rij van een nieuw mensenleven en krijgt applaus als je de huilende baby stil krijgt, soepeltjes een luier verschoont of een fruithapje weet te geven zonder explosieve gevolgen.
Kortom: opa en oma worden is de enige baan ter wereld waarin je harder gaat lachen, zachter gaat praten en je hart nog een maatje groter groeit. En als je het goed doet, krijg je een nieuwe titel erbij: lievelingsopa of lievelingsoma. Zonder sollicitatiegesprek. Gewoon, omdat je er bent.
