Door de lens van een koperen sauspan vertelt Carême, de nieuwe Franstalige dramaserie op Apple TV+, het verhaal van de opkomst van de moderne chef. Maar wie verwacht een gezellige historische kookshow, zal al na de eerste aflevering merken dat deze serie een ander register bespeelt. Carême is geen culinaire feelgood, maar een verleidelijke, vaak duistere kroniek over ambitie, klasse, manipulatie en het politieke potentieel van gastronomie.
.png)
De serie, geregisseerd door Martin Bourboulon (Les Trois Mousquetaires), is gebaseerd op het boek Cooking for Kings van Ian Kelly en volgt het leven van Antonin Carême (1784-1833), de Parijse bakkerszoon die uitgroeide tot hofleverancier van machtige figuren als Talleyrand, Napoleon en de tsaar van Rusland. Carême (in de serie vertolkt door Benjamin Voisin) wordt hier neergezet als een jongen met een bijna religieuze toewijding aan zijn vak, maar tegelijk als een man die zijn talent gebruikt als valuta in een politiek spel waarvan hij zich maar deels bewust lijkt.
Wat de serie onderscheidt, is de manier waarop koken niet slechts een ambacht is, maar een vorm van diplomatie, van culturele macht en van zelfbehoud. In de paleizen van het post-revolutionaire Frankrijk is eten geen luxe, maar ideologie. En Carême staat in het centrum van dat conflict: als kunstenaar, als werktuig van het regime en als mens die zijn afkomst niet kan verloochenen, maar zijn toekomst ook niet kan vertrouwen.
De productie is weelderig, maar nooit kitscherig. De decors – keukens met roetzwarten muren, salons vol fluweel, straten waar de modder langs karren wervelt – roepen een overtuigend Napoleontisch Frankrijk op waarin esthetiek en verval voortdurend hand in hand gaan. De camera’s van Thomas Hardmeier nemen de tijd. Lange shots van het monteren van een pastei, het trillen van een zilveren lepel, het morsen van saus op een witte kraag: de serie gebruikt de keuken als spiegel van de tijd.
Die aandacht voor detail wordt ondersteund door het spel van de hoofdrolspelers. Benjamin Voisin brengt Carême met een mengeling van koortsachtige overgave en ingetogen melancholie. Zijn Carême is geen glamoureuze held, maar een man die leeft op scherpte, voortdurend alert op de wisselende loyaliteiten om hem heen. Jérémie Renier als Talleyrand is formidabel: subtiel, cynisch, en vooral geloofwaardig als de man die begrijpt dat een goede maaltijd meer kan bereiken dan een onderhandelingstafel.
Carême is niet zomaar een serie over een kok. Het is ook een verhaal over sociale stijging in een periode waarin afkomst nog allesbepalend was. De Franse Revolutie ligt vers in het geheugen, maar de oude aristocratie keert onder nieuwe namen terug. In die wereld probeert Carême zijn plaats te veroveren met messen en lepels in plaats van wapens of titels.
Er schuilt iets universeels in zijn verhaal. De zoektocht naar erkenning, de vraag of kunst (in dit geval: koken) autonoom kan bestaan in een wereld vol politieke belangen – het zijn thema’s die vandaag nog steeds resoneren. De serie stelt impliciet vragen over wie het verhaal van cultuur vertelt, en voor wie.
Toch is Carême niet zonder gebreken. De narratieve structuur laat zich in de latere afleveringen soms te veel leiden door episodische intriges, waarbij personages als de geliefde Henriette (Lyna Khoudri) of Carêmes keukenteam eerder als symbolen dan als mensen aanvoelen. Er is een neiging tot verklarende dialogen, waarin personages meer spreken als historici dan als mensen van vlees en bloed.
En hoewel de visuele esthetiek betoverend is, dringt zich soms de vraag op of de serie zijn eigen vorm niet te zeer bewondert. Wat wordt verteld, blijft bij momenten ondergeschikt aan hoe het eruitziet.
Carême is een ambitieuze, elegante en gelaagde serie die de keuken verheft tot toneel van politiek, verlangen en identiteit. Het is een historisch drama dat niet terugdeinst voor intellectuele diepgang, en dat visueel en thematisch een hoog niveau haalt. De serie eert haar hoofdpersoon niet door hem als held te verheerlijken, maar door hem als mens te tonen: briljant, gekweld, opportunistisch en soms tragisch.
Voor kijkers die bereid zijn hun aandacht te geven aan een langzaam gegaarde serie – vol smaak, maar ook met bitterheid – is Carême een ervaring die beklijft.
