Op maandag 27 oktober is journaliste en schrijfster Brigitte Ars (60) te gast bij de Proudies Boekenclub. We spraken haar alvast over haar kijk op het leven en haar inspirerende boeken "Waar is het avontuur? Zoektocht naar een avontuurlijk leven" en "Het wilde vrouwenpad: Avontuurlijke wandelingen". Een vrouw met een levensverhaal vol reizen en avonturen: “Ik zeg weleens -en dat is ook bewezen- avontuur houdt je leeftijdsloos.”
.png)
“Vooral avontuurlijk! En schrijfster. Ik probeer om de wereld een beetje beter te maken met de dingen die ik doe. Aandacht voor vrouwen, aandacht voor milieu, aandacht voor duurzaamheid. En met meer begrip laten zien hoe vriendelijk de wereld eigenlijk is.“
“Ik heb lang gewerkt als journalist, daarvoor heb ik veel gereisd in Afrika en Azië. Ik kwam in de kleinste dorpjes waar eigenlijk men nog nooit iemand met een wit gezicht had gezien. Ik ben getrouwd met een Indiër, we zijn samen in Maleisië gaan wonen en daar hebben we ook de kinderen gekregen. Na ongeveer zes jaar in Maleisië gewoond te hebben, zijn we naar Nederland verhuisd. En toen had ik zoiets van: ‘Waar is het avontuur in mijn leven gebleven?’ Dat is eigenlijk de reden geweest van de zoektocht naar avontuur en het schrijven van mijn boek: ‘Waar is het avontuur? Zoektocht naar een avontuurlijk leven.’”
“Als je het heel simpel zou zeggen, is het knowingly going into the unknown, wat de Engelsen zo mooi zeggen. Dus: bewust het onbekende aangaan, de uitdaging aangaan. Dat kan op allerlei manieren: door te reizen, in je werk, of in wat ik micro-avonturen noem, de kleinere avonturen. Je kunt de Himalaya gaan beklimmen, maar ook een klein avontuur ervaren zoals een stukje verwondering, verrast worden, verfrissing. In coronatijd ben ik gaan bike-packen, met mijn fiets en een rugzakje door delen van Nederland waar ik nog nooit was geweest. Of ik ging wandelen in gebieden die nieuw voor me waren. Toen heb ik ook mijn online platform Alice Goes Wild opgezet; dat was weer een avontuur binnen mijn werk.
Het gaat voor mij over avontuurlijk leven, op allerlei manieren nieuwe dingen proberen te creëren. En daardoor kwam ik echt tot leven, merkte ik. Dat gevoel van tot leven komen: dat is voor mij wat avontuur is.”
“Op een of andere manier kwam ik uit bij die Harzer Hexenstieg, en ik las ook over het Walpurgis Festival. Dat leek me zo interessant. Ik plande een wandeltocht en zag toen dat het tijdens mijn reis ook Walpurgisnacht was. Dat is een soort Halloween, dat daar wordt gevierd met allemaal festivals rondom heksen en duivels. Dus daar wilde ik mijn tocht eindigen.
Er was een groot vuur, en er werd een heksenpop verbrand. Ik raakte er helemaal door gehypnotiseerd. Daar realiseerde ik me ineens: ‘Als ik vierhonderd jaar geleden had geleefd, was ik ook als heks verbrand. Dan was het mij ook overkomen, want ik ben een onafhankelijke, avontuurlijke, eigenzinnige vrouw.’
Toen ik naar huis reed, had ik al een paar van die andere tochten in mijn hoofd: de tocht van Dorothy Wordsworth in het Engelse Lake District, die van Emily Brontë, en meer. Daar ontstond eigenlijk het idee: ‘Waarom zou ik niet andere paden lopen, in de voetsporen van vrouwen uit de geschiedenis?’”
“Het was heel moeilijk om vrouwenpaden te vinden. Het was een hele zoektocht, want er zijn veel meer paden die naar mannen zijn vernoemd. Bijvoorbeeld in Ierland heb je twaalf officiële pelgrimspaden van Ierse heiligen, waaronder de Sint Patrick, die is heel bekend. Brigid Way was vroeger daar een heel bekende godin en is nog steeds een bekende heilige, maar voor haar heeft er heel lang geen pelgrimspad bestaan. En dat pad bestaat pas net, dus daar ben ik ook gaan lopen.
Sommige paden vond ik door reisgidsen of bijvoorbeeld The Guardian. Een andere heb ik samengesteld met hulp van de lokale bevolking. Zo ging ik met reisgidsen en tips van mensen ter plekke op zoek naar de paden van Astrid Lindgren in Zweden. De Schotse Nan Shepherd had het juist over the unpath, dat je juist van het pad af moet gaan, dus samen met een gids ben ik daar de bergen in gegaan. Tenminste, in de winter noemen de mensen het de bergen, in de zomer de heuvels.
Dat vind ik juist het leuke: je kunt over iemand lezen, feitelijk, maar tijdens het wandelen stap je echt in iemands voetsporen. Je ervaart het, je voelt het. De wind van de Yorkshire voel je in je gezicht, zoals Emily Brontë dat ook moet hebben gevoeld.
‘Ieder pad heeft zijn eigen ziel,’ zeg ik altijd. En wat grappig is: toen ik het boek afrondde, zag ik ineens dat er steeds meer van dit soort paden ontstaan, ook hier in Nederland.”
“De verhalen en wandelingen spelen zich inderdaad allemaal in Europa af, omdat ik ook echt sta voor micro-avonturen. In mijn boek staan ook kaartjes en foto’s, met het idee dat iedereen die tochten zelf zou moeten kunnen maken, zonder daar veel geld aan uit te geven of ver te moeten reizen. Bijna alle routes zijn goed te doen, ook met de auto of met het openbaar vervoer. Het moest vooral heel toegankelijk zijn.”
“Ik woon nu in Breda, maar ik ben naar school gegaan in Roermond, waar veel heksenverbrandingen hebben plaatsgevonden. Ik heb nooit geweten dat die geschiedenis maar een paar kilometer van mijn school afspeelde. Je hebt daar de Galgenberg, de Rattentoren... dat was echt vlakbij. Al die verhalen worden nu pas wat meer bekend.
Ik organiseer inmiddels ook wandelingen in Limburg over dit thema, en ik realiseer me nu pas hoe bijzonder die streek eigenlijk is. Dat had ik me nooit gerealiseerd toen ik daar woonde, toen was ik met heel andere dingen bezig, zoals de meeste mensen. Ze zeggen weleens: als je ouder wordt, keer je terug naar je geschiedenis. Dat geldt misschien ook voor mij.”
“Ik zeg ook weleens -en dat is ook bewezen- avontuur houdt je leeftijdsloos. Ik word 61 jaar deze maand. Ik voel me helemaal niet zo. Nu weet ik dat heel veel mensen dat zeggen, maar als mensen vragen hoe oud ik ben, dan zeg ik het soms niet eens. Ik wil laten zien dat het onzin is. Het is een cliché, maar je bent zo oud als je je voelt. En zolang je dingen kunt doen. Ik merk dat bewegen een hele goede manier is, zeker met een stukje verwondering, verrassing en nieuwsgierigheid. Dan houd je dat gewoon jeugdig. Leeftijdsloos, dat is het. We moeten niet jong willen zijn meer, dat zijn we niet. Je bekijkt het leven veel wijzer, veel holistischer, omdat je zoveel ervaring hebt.”
Even denkt Brigitte na, waarschijnlijk over de vele plekken waar ze in de wereld heeft gewoond: “Soms voel ik me overal en nergens thuis. Limburg is wel weer een herontdekking voor mij. Ik woon in Breda en daar kun je ook fantastisch wandelen. Misschien moet ik ook een keer een tocht maken van Breda naar Limburg?”
Wil je meer leren over de avonturen en boeken van Brigitte Ars, of haar misschien zelf een vraag stellen? Kom dan op maandag 27 oktober om 20.30 uur naar de online Proudies Boekenclub. Toegang is gratis. Klik hier om je aan te melden.
Heb je vragen voor de schrijfster? Stuur ze naar redactie@proudies.nl; wellicht worden ze tijdens de boekenclub gesteld.
