De meeste mensen kennen Anton Corbijn van zijn iconische zwart-witfoto’s: ruig, eerlijk, soms melancholiek. Maar achter die beelden schuilt een man die al meer dan veertig jaar de muziekwereld een gezicht geeft. Van Joy Division tot Depeche Mode en U2 – Corbijns foto’s en videoclips hebben niet alleen artiesten onsterfelijk gemaakt, maar ook een hele beeldtaal voor popmuziek gecreëerd.
.png)
Dit voorjaar werd hij in Londen bekroond met de Icon Award tijdens de prestigieuze Abbey Road Music Photography Awards. Een erkenning voor zijn enorme invloed, niet alleen als fotograaf maar ook als filmmaker en vormgever van ons collectieve muziekgeheugen.
Corbijn werd in 1955 geboren in Strijen, een dorp in de Hoeksche Waard. Zijn vader was dominee, zijn moeder verpleegkundige. Het was een beschermd milieu, ver weg van de internationale muziekwereld. Toch wist hij als jonge twintiger met een eenvoudige camera bands te fotograferen tijdens optredens. Zijn zwart-witbeelden, vaak met harde contrasten en een bijna religieuze sereniteit, trokken al snel de aandacht.
“Wat ik doe is mensen laten zien zoals ik ze voel,” zei hij ooit in een interview. Dat gevoel van intimiteit, van nabijheid, is in al zijn werk terug te vinden.
In een tijd waarin muziekfotografie vaak draaide om glamour en perfectie, bracht Corbijn iets anders: menselijkheid. Zijn portretten van artiesten tonen rimpels, schaduwen en kwetsbaarheid. Hij liet zien dat sterren ook mensen zijn – en juist daardoor werden ze groter dan het leven.
Naast fotografie regisseerde hij meer dan 80 videoclips voor artiesten als U2, Nirvana, Arcade Fire en Coldplay. Ook als filmmaker maakte hij indruk, met speelfilms als Control (over het leven van Joy Division-zanger Ian Curtis) en A Most Wanted Man met Philip Seymour Hoffman.
Dat Corbijn juist nu, in zijn zeventigste levensjaar, de Icon Award ontvangt, voelt als een bekroning van een levenswerk dat nog altijd doorgaat. Zijn stijl blijft herkenbaar en invloedrijk; jonge fotografen kijken naar hem op, artiesten blijven hem vertrouwen met hun meest persoonlijke momenten.
De Abbey Road Music Photography Awards noemden hem een “architect van de visuele identiteit van de moderne muziek”. Het is een titel die hem past. Waar anderen kiekjes maken, bouwt Corbijn verhalen.
Voor veel van onze lezers – opgegroeid met de muziek van de jaren ’70, ’80 en ’90 – is Corbijns werk onderdeel van het geheugen. Zijn foto’s zijn meer dan plaatjes; ze zijn tijdsdocumenten. Ze herinneren ons aan concerten, aan posters boven ons bed, aan platenhoezen die we draaiden tot ze sleten.
Corbijn zelf blijft bescheiden: hij noemt zichzelf liever een “visueel tolk” dan een kunstenaar. Maar met zijn werk heeft hij iets zeldzaams gedaan: hij heeft muziek zichtbaar gemaakt.
