In de kunstgeschiedenis wemelt het van de namen die vroeg ontdekt werden, wonderkinderen die al op hun twintigste de musea veroverden. Alma Thomas (1891–1978) behoorde niet tot die categorie. Pas na haar zeventigste werd ze erkend als een van de meest vernieuwende abstracte schilders van de 20e eeuw. En juist in die late bloei schuilt haar kracht.
.png)
Thomas, geboren in Georgia en opgegroeid in een gesegregeerd Amerika, werkte het grootste deel van haar leven als onderwijzeres in Washington D.C. Gedurende meer dan 35 jaar gaf ze kunstlessen op een middelbare school, vaak met beperkte middelen maar met een tomeloze energie om kinderen de vreugde van kleur en vorm bij te brengen. Schilderen deed ze aanvankelijk in haar vrije uren, zonder de ambitie om naam te maken in de kunstwereld.
Pas na haar pensioen, op 69-jarige leeftijd, besloot ze zich volledig te wijden aan haar eigen werk. Het was een keuze die alles veranderde. In de jaren die volgden ontwikkelde ze een visuele taal die inmiddels iconisch is: mozaïekachtige composities van felgekleurde penseelstreken, ritmisch en muzikaal als een partituur. Haar schilderijen – zoals Resurrection en Mars Dust – lijken licht te ademen, een viering van natuur, kosmos en menselijk bestaan.
Wat Thomas onderscheidt, is niet alleen haar stijl, maar ook haar positie. Ze was de eerste Afro-Amerikaanse vrouw met een solotentoonstelling in het Whitney Museum of American Art in New York, in 1972. Op een leeftijd waarop de meeste kunstenaars terugkijken, begon zij pas echt te oogsten. Het was een stille maar onomkeerbare verschuiving in een wereld die tot dan toe gedomineerd werd door witte, mannelijke schilders.
Het is een uitspraak die haar levenspad samenvat: ondanks raciale en genderbarrières koos ze voor optimisme en kleur. Waar anderen protest kozen als taal, koos zij de schoonheid van het alledaagse – zonlicht door bladeren, bloemen die bewegen in de wind, de oneindigheid van de sterrenhemel.
Vandaag de dag worden haar schilderijen voor miljoenen verkocht en hangen ze in de collecties van onder meer het Smithsonian en het White House. Maar misschien is haar nalatenschap vooral een les in tijd. Het idee dat het nooit te laat is om te beginnen, dat creativiteit niet gebonden is aan leeftijd, en dat een leven pas voltooid is wanneer het niet meer groeit.
Voor velen is Alma Thomas een voorbeeld van veerkracht en laatbloeien. Haar werk is niet enkel kleur op doek, maar een uitnodiging: om het leven te vieren, op elke leeftijd, met de moed om opnieuw te beginnen.
Het verhaal van Alma Thomas raakt een snaar die veel Proudies-leden zullen herkennen. Haar leven bewijst dat de jaren na pensionering geen epiloog hoeven te zijn, maar juist een hoofdstuk vol nieuwe kansen. Thomas begon pas écht te bloeien op een leeftijd waarop de samenleving vaak denkt dat dromen afgerond zijn.
Voor onze lezers is dat een krachtige boodschap: dat het nooit te laat is om te beginnen aan iets nieuws – een passieproject, een creatieve ambitie, een reis of zelfs een carrièrewending. Alma Thomas laat zien dat leeftijd geen beperking hoeft te zijn, maar een bron van kracht en wijsheid.
Haar kleuren vieren het leven, en haar levensloop herinnert ons eraan dat ook wij, op elke leeftijd, mogen kiezen voor nieuwsgierigheid, vernieuwing en schoonheid. Precies dat maakt Alma Thomas tot een icoon voor iedereen die gelooft dat ouder worden niet gelijkstaat aan stilstaan, maar aan doorgaan – met meer vrijheid, meer diepte, en vaak ook meer kleur.
