Er was een tijd dat december automatisch betekende: Love Actually. Of Home Alone. Of The Holiday. Films die geen verrassing meer zijn, maar juist dáárom zo welkom. Je kent elke scène, elke grap, elke blik die eraan komt. En toch kijk je weer. Elk jaar. Maar wanneer was de laatste keer dat je dacht: dit wordt er zo eentje?
.png)
De afgelopen jaren verschenen er genoeg kerstfilms. Op Netflix, Prime, overal. Perfect geproduceerd, goed gecast, vlot verteld. En toch: ze blijven zelden hangen. Ze verdwijnen net zo snel als ze verschijnen, als kerstverlichting die in januari weer wordt opgeborgen.
Wat ontbreekt er?
Misschien is het geen gebrek aan budget of sterren. Misschien missen we iets fundamentelers: een verhaal dat ons niet alleen vermaakt, maar iets zegt over wie we zijn — en wie we waren.
Wie het over kerstklassiekers heeft, komt vanzelf uit bij Richard Curtis. De Britse scenarioschrijver en regisseur die een opmerkelijk talent heeft voor het schrijven van liefde zonder ironie. Four Weddings and a Funeral, Notting Hill, Bridget Jones’s Diary, About Time — en natuurlijk Love Actually.
Curtis’ succes zit niet in groot drama of scherpe satire. Zijn kracht is eenvoud, gecombineerd met een diep menselijk inzicht: liefde is rommelig, onhandig, vaak onbeantwoord — en juist daarom zo herkenbaar. Hij neemt emoties serieus, zonder ze te verzwaren.
In Love Actually gaat het niet écht over kerst. Het gaat over verlangen, gemiste kansen, tweede liefdes, hoop die onverwacht toch weer opduikt. Kerst is slechts het decor — een excuus om alles even dichter bij elkaar te brengen.
En misschien is dat precies wat hedendaagse kerstfilms missen: die gelaagdheid. Ze willen vaak te graag leuk zijn, te snel troosten, te efficiënt ontroeren.
Voor veel Proudies-lezers zijn deze films ook tijdcapsules. Home Alone herinnert je aan een periode waarin kerst nog draaide om videobanden, volle huizen en kinderen die te laat naar bed gingen. The Holiday ademt een tijd waarin romantiek nog mocht kabbelen, zonder apps, zonder haast.
Nostalgie wordt vaak weggezet als sentimenteel. Maar misschien is het iets anders: een manier om betekenis vast te houden in een wereld die steeds sneller beweegt. Deze films geven rust. Ze zeggen: je mag even blijven hangen.
Onze tijd is cynischer, sneller, scherper. Verhalen moeten zich verantwoorden, relevant zijn, vernieuwend. Maar kerst vraagt iets anders: overgave. Vertraging. Het lef om ongegeneerd warm te zijn.
Richard Curtis zei ooit dat hij films wilde maken waarin mensen zich beter voelen over het leven — niet slimmer, niet scherper, maar zachter. Dat is geen modieuze ambitie. Misschien juist daarom zo zeldzaam geworden.
Welke kerstfilm zet jij elk jaar weer op, ook al ken je hem uit je hoofd?
Is het Love Actually, ondanks — of juist dankzij — alle kritiek?
Of Home Alone, omdat je hem inmiddels net zo goed kent als een oud familieverhaal?
En stel je voor: wat zou volgens jou een nieuwe kerstklassieker nodig hebben om te blijven? Meer humor? Meer diepgang? Of juist minder perfectie?
Vertel het ons. Want misschien ontstaat de volgende kerstklassieker niet in Hollywood, maar in het gezamenlijke verlangen naar verhalen die ons weer even bij elkaar brengen.
