Natuurlijk is de uitspraak andersom, maar voor mij persoonlijk niet. Met groeiende vrees en afnemende hoop hoor ik flarden van het nieuws die mij, ondanks dat ik al maanden geen nieuws meer tot me neem toch weten te bereiken. Bovendien is het in alle geledingen van de bevolking onderwerp van gesprek, op de vreemdste plaatsen, ongevraagd, met de vreemdste mensen. Hoe heeft dit in vredesnaam kunnen gebeuren? De grote continenten die aanvalsbereid tegenover elkaar staan. Of kunnen we als mensen toch wel samen komen?
Wel, sinds de overheid de burgers waarschuwde om rekening te houden met aanvalsdreiging en een overlevingspakket aan te leggen, is voor mij deze dreiging reëel geworden. Ik probeerde me serieus voor te stellen hoe het leven er dan uit zal zien en concludeerde dat ik er nu echt werk van moet maken.
In het afgelopen weekend hebben we kunnen meeleven met onze verre zuiderburen: Frankrijk, Spanje en Portugal. Want daar gebeurde het echt. Oorzaak onbekend. Dat laatste zit op mijn zenuwen. Is het een ongeluk, heeft een ambtenaar een verkeerde switch omgezet? En dan in drie landen tegelijk?
In een krant las ik kort geleden een verslag van een journaliste die de proef op de som heeft genomen. Ze bereidt zich voor en op zondagmorgen om 10.09 uur drukt ze alle stoppen -en zelfs de stop met ‘brandalarm’- uit. Mobiele telefoon ook uit. Deze proef zal drie dagen duren, conform de ‘levensduur’ van het overlevingspakket.
Wat er gebeurde was deels te verwachten, maar ook onverwacht, jammer en soms verbazend slim. Een greep:
-Ze eet haar eten -het meeste uit blik- koud. Het feit dat ze geen los kookstelletje heeft betekent dat ze voedzame, houdbare voeding zoals rijst en pasta, niet kan koken.
-Ze veegt haar bord schoon met wc-papier. Dit kan voor drie dagen maar niet voor drie weken.
-De klok op het batterijradiootje blijkt niet gelijk te lopen. Ze wordt onrustig als blijkt dat ze het nieuws mist en ergert zich omdat ze programma’s niet kan terug luisteren.
-Ze heeft maar 2 paracetamollen in huis.
-De WC: samen met een bezoekende vriendin haalt ze drie emmers water met een touw uit een singel op enige afstand, om het toilet door te spoelen. Slim!
In gedachten juich ik: dat de westerse landen hun uitwerpselen met gereinigd en gezuiverd drinkwater doorspoelen vind ik al heel lang een onbegrijpelijke en onacceptabele verkwisting.
De zwakte van het overigens boeiende experiment zit in het feit dat vooraf bekend is dat het een experiment van drie dagen is. Lichaam en geest stellen zich daar al of niet bewust op in. Werkelijke angst ontbreekt. Ik vergelijk het met een escape room: je weet toch wel dat je er weer uit komt.
Wel waardevol zijn de besef momenten zoals met de paracetamol en de praktische oplossingen zoals de emmers water. Maar op de tweede dag ondervindt ze al dat ze hierbij te veel kracht van haar lichaam vraagt. Doordat ze naar buiten kan, laat dit experiment onbelicht wat er in geval van een nucleaire aanval zou plaatsvinden. Misschien is dat maar goed ook.
De stroomuitval in regio’s in Frankrijk, Spanje en Portugal had een onvermoed effect: op de populaire media zagen we mensen van alle leeftijden de straat op gaan, sommigen met een muziekinstrument. Op het gras ontstonden spontane picknicks. De pleintjes stroomden vol en de muziek deed de rest. Zingende, dansende, pratende en lachende mensen en kinderen hadden veel plezier. Geen werk, geen telefoons, geen chagrijn, en geen angst. In plaats daarvan pure levenslust, optimisme en vertrouwen.
Wat een genot om te zien. Dit beeld houd ik voor ogen.
