Tussen chaos en compassie in One Battle After Another

Anderson, die eerder in There Will Be Blood en The Master de Amerikaanse obsessie met macht en verlossing onderzocht, keert hier terug met iets wat je een politiek epos zou kunnen noemen — al laat het zich moeilijk vangen in één genre. De film is tegelijk een revolutionaire thriller, een moreel familiedrama en een donkere parodie op het hedendaagse Amerika.

Leonardo DiCaprio speelt Bob, een voormalige activist die ooit onder de naam “Ghetto Pat” vocht tegen het systeem. Wanneer een gewelddadige actie uit de hand loopt, vlucht hij met zijn dochter Willa (een indrukwekkende Chase Infiniti) het ondergrondse in. Zestien jaar later, in een samenleving die meer op een dystopische parodie van het heden lijkt dan op de toekomst, wordt hij opnieuw geconfronteerd met de oorlog die hij dacht te hebben ontvlucht.

De eerste helft van de film voelt als een koortsachtige droom: Anderson schakelt tussen zwart-witbeelden van demonstraties en verzadigde kleuren van Californische suburbia, alsof hij probeert te tonen hoe de idealen van de jaren ’70 langzaam verdampten in de consumptiecultuur van nu. DiCaprio speelt Bob met een vermoeide intensiteit — de man is even charismatisch als onbetrouwbaar, een overblijfsel van een generatie die zichzelf verloor in haar strijd tegen onrecht.

Wat One Battle After Another zo verontrustend maakt, is dat de politieke en persoonlijke dimensies voortdurend door elkaar lopen. De zoektocht van Bob naar zijn vermiste dochter echoot de verloren ziel van een land dat niet meer weet waar het voor vecht. Anderson weeft thema’s van racisme, immigratie, en institutioneel geweld door een intieme verhaallijn over vaderschap en schuld. De titel — “één strijd na de ander” — blijkt zowel letterlijk als existentieel te lezen: de menselijke drang om te blijven vechten, zelfs als niemand nog weet waarom.

Sean Penn verschijnt halverwege als kolonel Lockjaw, een antagonist die even grotesk als fascinerend is — een soort kruising tussen Kurtz uit Apocalypse Now en een hedendaagse talkshow-presentator. Zijn scènes met DiCaprio zijn geladen, bijna operatisch in toon. Teyana Taylor als Perfidia, de moeder van Willa, vormt een tegenkracht: ze is de morele as waar de film omheen draait, scherp, melancholisch en ongrijpbaar.

Visueel is One Battle After Another overweldigend. Anderson en zijn vaste cameraman Michael Bauman filmen in 70mm, met een weelde aan texturen, licht en geluid die bijna tastbaar wordt. In sommige scènes lijkt de camera te dansen; in andere blijft ze doodstil, alsof ze niet durft te ademen. Er is iets hypnotiserends aan die afwisseling tussen chaos en stilte — alsof de film zelf zoekt naar betekenis in een wereld die haar allang heeft verloren.

Toch is dit geen eenvoudige film. Anderson weigert lineaire helderheid. De plot is gefragmenteerd, de tijd springt heen en weer, en personages verdwijnen soms zonder uitleg. Het is alsof hij wil dat we voelen wat zijn hoofdpersonages voelen: verwarring, vermoeidheid, desoriëntatie.

Maar onder die complexiteit schuilt een opmerkelijke tederheid. In zijn beste momenten raakt One Battle After Another aan iets zeldzaams in hedendaagse cinema: mededogen. Tussen de rook van geweld en de echo van slogans door toont Anderson hoe broos en menselijk verzet kan zijn. De film stelt geen oplossingen voor, alleen een eenvoudige waarheid: dat we blijven vechten — voor onze kinderen, voor een glimp van rechtvaardigheid, voor een gevoel dat we ertoe doen.

Aan het eind van de film, wanneer DiCaprio’s personage uitgeput in de woestijn staart, blijft de camera lang hangen. Geen muziek, geen resolutie. Alleen wind. Het is een stilte die meer zegt dan al het rumoer ervoor: de strijd gaat door, maar de betekenis ervan is een keuze geworden.

One Battle After Another is niet bedoeld om gerust te stellen. Het is een film die wringt, die te lang is, te veel wil — maar juist daarin zijn kracht vindt. Paul Thomas Anderson heeft een werk gemaakt dat zich niet laat consumeren, maar beleefd moet worden. En misschien is dat, in een tijd van oppervlakkige cinema en instant meningen, zijn meest revolutionaire daad.

Als ik een cijfer moest plakken voor Proudies: een 8,5 / 10. (Maar reken erop dat ik ‘m de komende weken nog een tweede, derde keer ga bekijken en waarschijnlijk op waarde zal herzien.)