De Vlaamse auteur Saskia de Coster schrijft met een scherpe pen en weet je helemaal mee te nemen in een verhaal. Wanneer je een boek van haar hebt gelezen, blijf je er nog lang over nadenken. Dit overkwam mij na het lezen van haar onlangs verschenen roman De laatste sessie. Een spannend en beklemmend verhaal over in therapie gaan en wat de mogelijke gevolgen zijn. Mijn nieuwsgierigheid naar de schrijfster van dit boek werd geprikkeld. Een gesprek met Saskia was dan ook snel gepland, en op 15 december is ze te gast bij de Proudies Boekenclub.
In de spreekkamer stapt een vrouw binnen, vijfenzeventig jaar. Doodgewoon, benadrukte ze zelf. Twee volwassen kinderen, een trouwe echtgenoot en een kat. Ze gaat terug naar de millenniumwisseling, naar het huis dat jarenlang leegstond, maar plots weer werd bewoond. Naar een wereld die niet de hare was van zwemlessen en chocotruffels. Ze is gekomen om te praten. Maar woorden hebben gevolgen.
“Ik schrijf graag verhalen met een broeierige en spannende sfeer. Dit boek gaat over Kristien, een oudere vrouw van vijftigplus. Ik heb hier bewust voor gekozen, er zijn weinig boeken met een vrouwelijke hoofdpersoon van die leeftijd. De meeste auteurs kiezen voor een jongere hoofdpersoon. Kristien heeft een goed huwelijk en twee kinderen. Niet slecht of vervelend, maar haar rol is een beetje klaar. Haar kinderen redden zichzelf en hebben haar niet meer nodig, haar man werkt en is niet veeleisend. Ze zit maar thuis en vraagt zich af: wat nu? En dan komt Tove in haar straat wonen en belt bij haar aan. Tove zorgt voor wat spanning in het burgerlijke bestaan van Kristien, maar wat komt zij precies doen? De hele situatie wordt in het verhaal op de spits gedreven. Er sluipt iets uitdagends in de verhouding. Het wordt een affaire. Kristien deelt deze ontmoeting met niemand en houdt het jaren voor zich. Maar op een gegeven moment gaat ze toch hulp zoeken bij Sophie, een therapeut.”
“Er zit altijd wel iets autobiografisch in. Ik ben momenteel zelf ook in therapie. Ik had een lange relatie met mijn ex-vrouw. Dat is stuk gelopen door een affaire. Zo’n affaire wordt heel lang verzwegen, maar op een gegeven moment is de nood zo hoog dat er wel over gesproken of geschreven moet worden. Misschien herkennen mensen dat wel.”
“Misschien wel. Er is genoeg te vinden in een gewone en niet spectaculaire omgeving. Ze heeft geen rotzak van een man, zodat ze op zoek moet naar iemand anders. Het is niet haar laatste strohalm. Het is eigenlijk de spanning opzoeken in een rustig en kabbelend leven. Ik besta! En dat zorgt ervoor dat het verhaal gaat tintelen.”
“Moeders vind ik altijd hele ingewikkelde wezens. In de relatie tussen moeders en kinderen zit heel veel emotionele verbondenheid. Kinderen kunnen hun moeder teleurstellen, maar eigenlijk wil je dat niet als kind. Moeders denken op hun beurt vaak te weten hoe het moet. Dit doen ze uit liefde en met goede bedoelingen voor hun kind. Een moeder wil haar kind behoeden voor het ongeluk, maar ze moet haar kind ook loslaten en fouten laten begaan. Dat is dubbel en daar probeer ik in mijn boeken over te schrijven en zo ook zelf te leren begrijpen.”
“Daar praat ik niet met haar over, ik heb weinig contact met haar. Ik denk dat ze stiekem wel mijn boeken leest. De relatie met mijn moeder is niet zo goed. Mijn ouders schamen zich voor mij, bijvoorbeeld omdat ik een zoon heb uit een lesbische relatie. Dat is erg pijnlijk en teleurstellend, maar ik heb het -na de nodige therapie- wel kunnen aanvaarden.”
“Ik denk dat mijn familie en mijn eigen relaties mij altijd bezighouden. We zijn allemaal verbonden met onze families. Soms is er veel liefde en soms weinig. Wanneer je volwassen bent, ga je relaties aan. Dat is niet makkelijk, je neemt toch je achtergrond mee. Het is bij beiden vaak een zoektocht.”
“In januari word ik 50 jaar. Ik kijk daar oprecht naar uit. Ik vind het een veel mooier getal dan 49. Bij 50 begint er iets nieuws, het begin van een andere levensfase. Er is meer ervaring, meer rust en meer vertrouwen. Het is natuurlijk niet zo dat je je zetel niet meer uit moet komen, blijf in beweging. Je weet op deze leeftijd vaak wie je echte vrienden en je familie zijn. Ik heb mijn zoon beloofd dat ik 103 jaar word. Waarom dat getal? Dan is hij oud genoeg om zonder mij verder te kunnen gaan.”
“In het zonnetje op een brede vensterbank met allemaal kussens om op te zitten. Af en toe een beetje naar buiten kijken en de telefoon op 10 meter afstand.”
“Ik ben daar heel flexibel in. Maar ik denk toch dat een zonnig terras met uitstekende koffie mijn voorkeur heeft. Bijvoorbeeld Italië in het voorjaar.”
“Het liefst begin ik zo snel mogelijk aan een volgend boek. Want dat is voor mij toch de kern van alles: het creëren zelf.”
“Kristien is in het boek vijftigplus. Dat zijn de lezers van Proudies ook. Het zijn mensen met veel ervaring en wijsheid. Het is belangrijk dat zij die kennis met anderen delen.”
Saskia De Coster (Leuven, 28-01-1976) groeide op in Linden, een dorpje bij het Vlaamse Leuven. Na de middelbare school studeerde zij Germaanse talen, daarna een specialisatie in literatuurwetenschap. In 2002 debuteerde Saskia met de roman Vrije val. Hierna verschenen onder andere de boeken Wij en ik (2013), Nachtouders (2019) en Net echt (2023). Voor haar werk heeft ze vele literaire nominaties gekregen en prijzen gewonnen. Onlangs is haar roman De laatste sessie verschenen. Behalve het schrijven van boeken maakt Saskia sound performances en werkt ze met theatermakers. Ze schrijft ook pittige columns en wordt geroemd voor haar optredens, debatten en lezingen in binnen - en buitenland. Haar werk is in tien talen vertaald. Saskia heeft samen met haar ex-partner een zoontje van elf jaar.
Op 15 december is Saskia de Coster te gast bij de Proudies boekenclub, meld je hier aan.
