Televisie in 2025 voelt minder als “even iets aanzetten” en meer als een gesprekspartner. Veel van de beste series van dit jaar lijken een onderlinge dialoog te voeren: over hoe we werken (Severance), hoe we zorgen (The Pitt), hoe we ons overgeven aan een collectief (Pluribus), hoe macht verleidt (Mussolini: Son of the Century), hoe we blijven vechten (Andor), en wat er gebeurt als één verkeerde keuze je leven ontspoort (Bodem).
.png)
Dit zijn de elf series die 2025 hebben gedefinieerd.
Drie jaar nadat het eerste seizoen een instant cultstatus bereikte, keerde Severance terug met een tweede reeks die de belofte moeiteloos waarmaakt. De workplace-sci-fi over werknemers bij Lumon Industries – die hun geheugen laten “splitsen” tussen werk en privé – verdiept zich nu in de consequenties van dat experiment. Seizoen 2 ging wereldwijd in première in januari 2025 en groeide direct uit tot kritische lieveling, met een Rotten Tomatoes-score in de buurt van de 90 procent en een snelle verlenging voor seizoen 3.
Waar seizoen 1 draaide om het ontdekken van de breuklijn tussen “innie” en “outie”, onderzoekt seizoen 2 wat er gebeurt als die barrière actief wordt aangevallen. Mark, Helly, Irving en Dylan zijn geen ratten in een lab meer, maar dissidenten in een systeem dat hun herinneringen in bezit heeft. De serie wordt steeds explicieter een verhaal over arbeid, autonomie en de vraag: hoeveel van uzelf laat u in handen van instituten?
De visuele stijl – steriel wit, eindeloze gangen, geometrische composities – is intact, maar er sluipt meer chaos in het beeld. De wereld buiten Lumon wordt donkerder en emotioneel rommeliger, en juist dat contrast maakt Severance zo uitzonderlijk. Het tempo blijft traag, de humor droog, de ondertoon existentieel. Het is televisie die zich gedraagt als een roman: laag op laag, en nergens bang voor stilte.
Een medisch drama dat bewust teruggrijpt op het tijdperk van ER, maar dan met de zenuwen van nu. The Pitt volgt één verschroeiende shift op de Eerste Hulp van een traumacentrum in Pittsburgh. De serie, van showrunner R. Scott Gemmill en producent John Wells, verscheen begin 2025 op Max en werd al snel overladen met lof, prijzen en Emmy’s voor onder meer Noah Wyle.
De opzet is klassiek – nieuwe artsen, chaotische spoedkamer, morele dilemma’s – maar de uitwerking is opvallend precies. Elk trauma, elke reanimatie, elk gesprek met familie heeft een gewicht dat verder reikt dan de scène. Spoedartsen en verpleegkundigen prezen de serie als een van de meest realistische weergaven van spoedeisende zorg op televisie.
Wat The Pitt onderscheidt, is de spanning tussen systeem en individu. Terwijl patiënten binnenstromen, botsen protocollen, schuldgevoel, onderbezetting en idealisme. Wyle speelt Dr. Robinavitch als een man die tegelijk uitgeput en onverzettelijk is: iemand die weet dat hij het niet redt – maar tóch blijft. Het maakt de serie niet alleen aangrijpend, maar ook tot een reflectie op de bredere zorgcrisis in het Westen.
Waar Severance het kantoor als nachtmerrie neemt, kiest Pluribus – de nieuwe serie van Breaking Bad-maker Vince Gilligan – voor een hele planeet. Na een buitenaards virus is vrijwel de hele mensheid samengesmolten tot “the Others”: een vreedzaam, permanent gelukkig collectief. Alleen dertien mensen, onder wie schrijfster Carol Sturka (Rhea Seehorn), zijn immuun.
Op papier klinkt het bijna utopisch: geen oorlog, geen honger, geen conflict. Maar Pluribus maakt van die “perfecte” wereld een beklemmende nachtmerrie. De hive mind bedoelt het goed en respecteert zelfs de grenzen van consent – Carol kan alleen worden “toegevoegd” als ze zelf instemt. Juist die beleefde dwang, die zachtaardige onvermijdelijkheid, maakt de serie zo verontrustend.
Gilligan gebruikt het sciencefictiondecor om te praten over autonomie, rouw en de verleiding van comfort. De serie is opvallend langzaam, soms bijna meditatief. Lange takes, weinig muziek, veel ruimte voor Seehorns gezicht – waarop een heel scala aan twijfels, angsten en kleine overwinningen voorbijtrekt. Dat Pluribus ondertussen ook geestig en absurd durft te zijn, maakt het tot een van de meest originele series van het jaar.
In een jaar vol prestige-drama’s is The Lowdown de stille verrassing. De serie van Sterlin Harjo speelt zich af in Tulsa, waar een boekhandelaar ’s avonds verandert in een onderzoeksjournalist die lokale corruptie onderzoekt. Wat begint als een hobbyproject, ontpopt zich tot een neo-noir vol morele grijstinten.
Harjo – bekend van Reservation Dogs – gebruikt het misdaadgenre om te praten over klasse, racisme en de manier waarop kleine steden hun geheimen beschermen. Ethan Hawke speelt de hoofdrol als een man die tegelijk idealist en opportunist is; een speurder zonder formele bevoegdheden, maar met een scherp oog voor hypocrisie.
De toon is opvallend speels voor zo’n donker onderwerp. The Lowdown is grappig, soms bijna slapstick, maar onder die lichtheid schuilt een harde kern: de wetenschap dat systemen zelden in het voordeel van de zwaksten werken. Het maakt de serie tot een perfect voorbeeld van 2025-televisie: vormelijk aantrekkelijk, inhoudelijk vlijmscherp.
Tussen het internationale geweld door is er een Nederlandse serie die zich moeiteloos naast de grote titels schaart: Bodem. In seizoen 2 – dat in november 2025 verscheen – volgen we opnieuw Cat, die probeert grip te krijgen op haar leven na verlies, verslaving en destructieve patronen.
De serie blinkt uit in haar compromisloze eerlijkheid. Cat maakt fouten, liegt, valt terug, duwt mensen weg – en tóch blijft de camera dicht bij haar, zonder oordeel. Bodem kiest nooit voor de makkelijke catharsis; herstel is hier geen rechte lijn, maar een reeks hakkelende pogingen.
Wat het nieuwe seizoen extra kracht geeft, is de manier waarop familie en systeem worden getekend. Een disfunctionele achtergrond, een samenleving die weinig ruimte laat voor echte ontsporing, een GGZ die soms helpt en soms ook niet. Het is eindelijk eens een Nederlands drama dat mentale gezondheid niet wegpoetst in metaforen, maar laat zien als dagelijkse strijd.
Dat Slow Horses inmiddels aan zijn vierde seizoen toe is, maakt de prestatie alleen maar knapper. De Britse spionageserie, gebaseerd op de Slough House-romans van Mick Herron, volgt een groep MI5-miskleunen en hun beruchte baas Jackson Lamb (Gary Oldman).
Waar veel spionageseries leunen op gadgets en geweld, leunt Slow Horses op taal. De dialogen zijn messcherp, de humor droog, de personages pijnlijk menselijk. Lamb is vies, grof, soms wreed – maar altijd briljant. Rondom hem cirkelen jonge spionnen met beschadigde ego’s en mislukte carrières, die toch telkens een manier vinden om relevant te zijn.
In 2025 voelt Slow Horses bijna als een commentaar op de midlife-variant van ambitie: wat doe je als je niet de held van het verhaal bent, maar de weggerangeerde kracht? De serie vindt precies dáár zijn menselijkheid.
Met het tweede en laatste seizoen, dat in april 2025 in première ging, heeft Andor definitief bewezen de meest volwassen telg van het Star Wars-universum te zijn. Waar de meeste franchise-titels leunen op nostalgie, kiest Andor voor politiek drama en moreel grijs gebied.
We volgen Cassian Andor op weg naar de gebeurtenissen van Rogue One, maar de serie is minder geïnteresseerd in heroïek dan in de prijs van verzet. Arbeidersopstanden, gevangenissen, spionage, collaboratie – Andor toont hoe langzaam een dictatuur zich in de poriën van het dagelijks leven nestelt, en hoe duur elk sprankje rebellie wordt betaald.
De kracht van seizoen 2 zit in de combinatie van schaal en detail. Massascènes staan naast monologen over schuld, verlies en vermoeid verzet. Gesprekken aan keukentafels hebben evenveel gewicht als ruimtegevechten. Daarmee overstijgt Andor zijn franchise-oorsprong en wordt het een op zichzelf staand politiek drama.
Waar veel reeksen dit jaar vooruitkeken, keert Mussolini: Son of the Century terug naar het Europa van 1919–1925 om te vragen: hoe ontstaat fascisme eigenlijk? De achtdelige serie van regisseur Joe Wright is gebaseerd op Antonio Scurati’s prijswinnende roman M. Il figlio del secolo en volgt Benito Mussolini – gespeeld door Luca Marinelli – vanaf de oprichting van de Fasci tot aan de Matteotti-moord en zijn beruchte toespraak in 1925.
De serie kiest nadrukkelijk géén neutraal perspectief: showrunners en regisseur noemden het expliciet een antifascistisch project. De stijl is barok en modern tegelijk: enorme zalen, uniformen, techno-achtige muziek van Tom Rowlands (The Chemical Brothers), rechtstreekse adressen aan de camera. Mussolini is hier geen stripfiguur, maar een gevaarlijk charismatische politicus die begrijpt hoe je massa’s verleidt.
Juist die verleiding is de kern. De serie toont hoe crisis, gekrenkt nationaal trotsgevoel en slim gemonteerde propaganda elkaar versterken. De parallellen met het heden worden nergens dik aangezet, maar zijn onontkoombaar. Het resultaat is een historisch drama dat zich laat kijken als waarschuwing.
Als Mussolini: Son of the Century de serieuze, historische variant is, dan is The Regime de satirische tegenhanger: een fictieve Europese autocratie, geleid door een leider die net zo fragiel is als haar paleis groots. Kate Winslet keert terug als kanselier die gevangen zit tussen hofintriges, paranoïde angsten en een bevolking die steeds minder onder de indruk is.
Seizoen 2 draait minder om “kan ze de macht behouden?” en meer om de vraag: wat blijft er over als het decor afbrokkelt? De serie heeft een bijna toneelmatige absurditeit – kamers vol marmer, kostuums die elk psychologisch detail onderstrepen – maar gebruikt die stijl om pijnlijk actuele thema’s te verkennen: informatiecontrole, persoonsverheerlijking, de vermoeidheid van onderdrukte burgers.
Winslet speelt haar rol met een combinatie van grootheid en kleinzieligheid die zelden op televisie is vertoond. Je lacht, en schrikt meteen van jezelf.
Strikt genomen ging Shōgun al in 2024 van start, maar de serie bleef zó nadrukkelijk doorwerken in het televisielandschap – en bekroonde dat met een recordregen aan Emmy’s in 2024 – dat het onmogelijk is om haar buiten een “Best of 2025” te houden.
Het epos, naar de roman van James Clavell, speelt zich af rond 1600 in Japan. Terwijl de machtige daimyo Yoshii Toranaga een politieke strijd op leven en dood voert, spoelt een Europese schipbreukeling – John Blackthorne – aan. Maar in tegenstelling tot oudere verfilmingen is Shōgun geen Westers avontuur in exotisch decor. De serie kiest nadrukkelijk het Japanse perspectief, met Anna Sawai’s Lady Mariko als moreel en emotioneel middelpunt.
De kracht van Shōgun zit in de combinatie van schaal en intimiteit. Massale veldslagen worden afgewisseld met fluistergesprekken in houten vertrekken; eer en schaamte wegen soms zwaarder dan zwaarden. De cinematografie is van filmniveau: mistige velden, met papierwanden gefilterde lichtval, zorgvuldig gecomponeerde tableaux. Het voelt als een tiendelige speelfilm, en dat is precies hoe de makers het bedoeld lijken te hebben.
Waar veel series van 2025 zich luid laten gelden, doet Ripley precies het tegenovergestelde: fluisteren in zwart-wit. De miniserie, geregisseerd door Steven Zaillian, herverfilmt Patricia Highsmiths bekende roman over de bedrieger Tom Ripley – maar dan met een radicale esthetische keuze.
Alles is in contrastrijk zwart-wit gedraaid: Italiaanse piazza’s, mistige kusten, marmeren interieurs. Andrew Scott speelt Ripley als een kameleon die tegelijk charmant en volkomen leeg is. In plaats van de plot op te jagen, laat Zaillian scènes uitrekken. Geen snelle montages, maar lange blikken, kleine gebaren, schaduwen die ver over muren kruipen.
De serie kreeg lovende recensies voor zijn gedurfde vorm en Scotts “reptiliaanse” spel. Ripley is geen sympathieke antiheld; hij is een leeg vat dat zich vult met de verlangens van anderen, en precies dat maakt de serie zo fascinerend. Het voelt als een klassiek kunst-huis-drama dat per ongeluk op Netflix is beland.
Het is televisie die niet vlucht van de wereld, maar haar fileert. En misschien is dat precies wat kijken in deze fase van het leven interessant maakt: niet alleen entertainment, maar een spiegel.
