Dinsdagmorgen. Acht uur. Terwijl de stad langzaam ontwaakt, is het zwembad van Yio Chu Kang al lang in rep en roer. Water spat op, stemmen stijgen boven het oppervlak uit, kreten in Hokkien en Kantonees echoën tussen de muren. “Pass the ball!” klinkt het. In het water: geen kinderen, geen tieners. Maar een twintigtal vrouwen van boven de zestig, sommigen diep in de tachtig. Ze spelen Flippa Ball, en ze menen het.
.png)
In een prachtig portret in RICE Media beschrijft journaliste Michele Pek haar ontmoeting met de “rowdy Ah Mas”, een club van grootmoeders die wekelijks samenkomt om een aangepaste vorm van waterpolo te spelen. Haar relaas begint met een simpele observatie: het lawaai is oorverdovend, het enthousiasme ongekend, en de tantes in het water zijn niets minder dan strijdlustig. "It’s the first time I’ve seen an 80-year-old lady dive headfirst for a ball,” schrijft ze.
De Ah Mas zijn geen fitnessfanaten of sportvrouwen van beroep. Ze zijn moeders, grootmoeders, weduwen. Sommigen leven alleen, anderen zorgen nog voor zieke echtgenoten. Maar één ding hebben ze gemeen: ze weigeren om ouder worden te zien als een aftakeling. Voor hen is het een nieuwe arena.
“Ik speel tot ik doodga,” zegt een van de vrouwen, met een vastberaden glimlach. En niemand twijfelt eraan dat ze het meent.
Flippa Ball is technisch gezien een spel voor kinderen. Minder fysiek, minder regels dan waterpolo. Maar voor deze vrouwen is het serious business. Ze botsen tegen elkaar aan, ze schreeuwen, ze juichen – en tussendoor lachen ze met hun tanden bloot.
Pek vertelt dat haar eigen grootmoeder tot aan haar dood in 2019 meedeed. Niet als bijrijder, maar als mede-oprichtster. De Ah Ma Flippa Ball-groep is dus niet alleen een sportinitiatief. Het is een levend monument van verzet tegen passiviteit, tegen de stille marginalisatie die zoveel ouderen ervaren.
In de woorden van Pek: “She refused to sit around and spend her last years being lonely or dreading death. She wanted to age in a way that was brash and unapologetic.” En zo is het.
Wat zich afspeelt in het zwembad is meer dan sport. Het is gemeenschap, troost, ritueel. De vrouwen zien elkaar vaker dan hun kinderen. Ze bespreken hun bloeddruk en kleinkinderen, maar ook hun angsten, hun verlies, hun verlangen naar betekenis.
Coach Ting Kum Luen, gepensioneerd zwemleraar, zag het potentieel al vroeg. Wat begon als een gezondheidsinitiatief werd een levendige club. “Ze zijn fanatiek, ja,” zegt hij. “Maar vooral trouw. Er wordt bijna nooit afgezegd.”
Singapore vergrijst snel. Tegen 2030 is één op vier inwoners boven de 65. De overheid investeert volop in programma’s voor actief ouder worden, maar wat de Ah Mas doen kan je nauwelijks als “beleid” omschrijven. Het is ongepolijst, zelfgedragen, bijna rebels.
Ze zijn luid. Ze botsen. Ze spelen alsof hun leven ervan afhangt.
En misschien is dat ook zo.
Want ouder worden, zoals de Ah Mas het doen, is geen langzaam afscheid van het leven. Het is een nieuwe vorm van erin duiken.
Bron: “I’ll Play Till I Die: The Rowdy Ah Mas Confronting Mortality Through Water Polo” door Michele Pek, gepubliceerd op RICE Media, 2 augustus 2024.
