Wanneer de lichten in de zaal doven, begint Enzo niet met groot gebaar, maar met een verstilde blik. Een jongen, zestien jaar, staat op een bouwplaats, de handen onwennig om een troffel geklemd. Het is geen beeld dat zijn ouders voor ogen hadden toen ze hem, zoon van een welgesteld gezin in Zuid-Frankrijk, zagen opgroeien in een ruime villa. Maar precies daar, tussen cementzakken en onafgewerkte muren, begint zijn verhaal.
.png)
Enzo, geregisseerd door Robin Campillo (120 BPM) en geschreven in samenwerking met de in 2024 overleden Laurent Cantet (Entre les Murs), is een coming-of-age drama dat meer is dan het portret van één jongen. Het is een film over de strijd tussen afkomst en verlangen, over het ontdekken van een leven buiten de zorgvuldig geplaveide paden.
De film draagt een bijzonder gewicht. Oorspronkelijk zou Cantet zelf de regie voeren, maar zijn overlijden in april 2024 maakte van Enzo zijn postume werk. Campillo, jarenlang zijn artistieke partner, nam de regie op zich — met zichtbaar respect voor de toon en gevoeligheid van Cantets oeuvre. Het resultaat is een zwanenzang die de signatuur van beide makers draagt: sociaal-realistisch, menselijk en observerend.
Wereldpremière kreeg Enzo in mei als openingsfilm van de Quinzaine des Cinéastes op het Filmfestival van Cannes. Daar werd het ontvangen als “een krachtige en meeslepende film… en een passend afscheid voor Laurent Cantet,” aldus The Guardian.
De plot is ogenschijnlijk eenvoudig. Enzo (een ontwapenend debuut van Eloy Pohu) weigert het academische pad dat zijn ouders voor hem uitstippelden en kiest voor een opleiding tot metselaar. Zijn eerste stappen in het vak zijn onhandig, maar op de bouwplaats ontmoet hij Vlad (Maksym Slivinskyi), een charismatische Oekraïense arbeider. Tussen hen ontstaat een vriendschap — of misschien meer — die hem de ogen opent voor een wereld waarin waardigheid en verbondenheid belangrijker zijn dan status.
Het contrast tussen villa en bouwplaats is scherp maar nooit karikaturaal. Campillo kiest niet voor harde veroordeling, maar voor subtiele observatie: de gesprekken aan de eettafel, het stille ongemak in de blikken van zijn ouders (gespeeld door Pierfrancesco Favino en Élodie Bouchez), de zinderende warmte op een zomerdag in La Ciotat.
Hoewel stevig geworteld in de Franse realiteit van sociale klassen, raakt Enzo aan universele vragen: Wat betekent het om volwassen te worden? Hoe verhoud je je tot de verwachtingen van je familie? En hoe vind je een plek die echt de jouwe is?
De film is delicaat in zijn omgang met queer ondertonen. The Film Stage prees Campillo’s aanpak als “een queer coming-of-age tale conveyed with delicacy”, waarin intimiteit en verlangen subtiel worden gesuggereerd in plaats van uitgesproken.
Visueel is de film even gelaagd als thematisch. Jeanne Lapoirie’s cinematografie legt de textuur van baksteen en huid vast met dezelfde aandacht, waardoor elk frame een tastbare kwaliteit krijgt.
Wat Enzo bijzonder maakt, is zijn vermogen om het persoonlijke en het politieke te verweven. Het gaat over één jongen, maar ook over een generatie die zoekt naar zin in een wereld waarin economische en sociale scheidslijnen hardnekkig blijven bestaan.
Campillo en Cantet laten zien dat volwassen worden niet alleen draait om leeftijd, maar om de moed om jezelf te definiëren — soms juist tegen de verwachtingen van je omgeving in.
Enzo draait vanaf 28 augustus 2025 in de Nederlandse bioscopen.
102 minuten | Frans gesproken, Nederlands ondertiteld | Kijkwijzer 12
