Een recent artikel in The New Yorker, getiteld How Old Age Was Reborn, schetst hoe televisie en cultuur het beeld van ouderdom radicaal hebben getransformeerd. Met name de invloed van de iconische serie The Golden Girls staat hierin centraal. Hier zijn de belangrijkste inzichten, met een blik op hoe ze vandaag de dag nog relevant zijn.
.png)
Het idee voor The Golden Girls begon in 1984 als een luchtige suggestie van een NBC-producent: een show over ouderen met een “young at heart” instelling. Wat volgde was een baanbrekende serie waarin vier oudere vrouwen, gespeeld door Bea Arthur, Betty White, Rue McClanahan en Estelle Getty, de hoofdrol speelden. Voor het eerst werden senioren niet neergezet als hulpeloze bijrollen, maar als energieke, grappige en complexe hoofdpersonen.
In plaats van zich te richten op traditionele familierelaties, koos de serie voor een horizontale benadering: de vrouwen leefden samen als gekozen familie. Dit was destijds revolutionair en bood een alternatief voor het idee dat ouderen altijd afhankelijk moesten zijn van hun kinderen of kleinkinderen. De beroemde themasong “Thank You for Being a Friend” vatte perfect samen wat de kern van de show was: solidariteit en steun onder leeftijdsgenoten.
De serie speelde in op een bredere maatschappelijke trend van oudere generaties die actiever en zelfstandiger werden. The Golden Girls portretteerde vrouwen die ondanks hun leeftijd actief aan het daten waren, carrières nastreefden en nieuwe hobby’s ontdekten. Het was een show die liet zien dat ouderdom niet gelijk staat aan stilstand, maar een nieuw begin kan betekenen.
Toch gaat het verhaal dieper. Zoals auteur James Chappel in zijn boek Golden Years uitlegt, was de opkomst van senioren als invloedrijke maatschappelijke groep in de twintigste eeuw niet alleen gebaseerd op een optimistisch beeld. Organisaties zoals de AARP en de Gray Panthers voerden een harde strijd tegen ageisme, het idee dat ouderen automatisch zwak of irrelevant zijn.
The Golden Girls bracht veel positieve veranderingen, maar roept ook vragen op over hoe we ouderdom zien. Terwijl de serie taboes doorbrak rondom ouderlijke seksualiteit en autonomie, liet het ook een donkere kant onbelicht. Wat gebeurt er als gezondheid afneemt en zelfredzaamheid niet langer mogelijk is? Hier ligt een uitdaging: hoe vieren we ouderdom zonder de realiteit van kwetsbaarheid te negeren?
De lessen van The Golden Girls blijven actueel: ouderdom is wat je er zelf van maakt. Maar het roept ook op tot reflectie. Hoe kunnen we als samenleving beter zorgen voor onze ouderen, vooral in de meer afhankelijke fases van het leven? En wat betekent “senior empowerment” voor jou persoonlijk?
We horen graag van jou! Hoe zie jij je eigen gouden jaren? Vind je dat de samenleving genoeg doet om ouderdom te ondersteunen? Laat het ons weten in de reacties of stuur ons een mail. Samen kunnen we bouwen aan een toekomst waarin iedere fase van het leven gevierd wordt.
Lees hier het hele artikel in The New Yorker.
