Veel mensen dromen van hun pensioen: eindelijk de vrijheid om te reizen, te genieten van familie, of simpelweg de dagen te vullen zonder agenda. Toch blijkt dat moment vaak ingewikkelder dan gedacht. Het loslaten van een carrière – waarin je identiteit jarenlang geworteld lag – kan een van de grootste uitdagingen van ouder worden zijn.
De Amerikaanse psychologe Teresa M. Amabile, emeritus hoogleraar aan Harvard Business School, onderzocht deze overgang samen met collega’s van MIT, Bentley en Boston University. Hun nieuwe boek, Retiring: Creating a Life That Works for You, laat zien hoe mensen de overstap van werk naar een nieuw leven maken – en waarom het soms zo moeilijk is om jezelf opnieuw uit te vinden.
“Er is geen universele route naar een goed pensioen,” zegt Amabile. Toch ontdekte haar onderzoek dat iedereen vroeg of laat vier grote taken moet aangaan. Het begint met de beslissing wanneer en hoe je wilt stoppen met werken. Dan volgt een minder tastbare, maar vaak pijnlijkere stap: volledig loskomen van je werkidentiteit.
Voor velen voelt dat als een verlies. Niet alleen van status, maar ook van ritme, betekenis en sociale contacten. Je werk was misschien jarenlang de plek waar je energie, erkenning en richting vond. Zonder dat anker kan de leegte verrassend groot zijn.
Na het loslaten volgt een fase van zoeken. Amabile noemt dit het bouwen van een “provisorische structuur”: experimenteren met nieuwe activiteiten, rollen en routines. Dat kan betekenen dat je vrijwilligerswerk gaat doen, een cursus oppakt, of simpelweg test hoe het voelt om dagen zonder verplichtingen te vullen.
Belangrijk is volgens haar dat je deze fase niet ziet als falen, maar als een laboratorium. Je probeert, ontdekt wat werkt, en laat weer los wat niet bij je past. Pas daarna kun je toewerken naar een stabiele structuur: een levensstijl waarin je nieuwe identiteit verankerd raakt.
Dat zoeken speelt zich af tegen een maatschappelijke achtergrond. Alle babyboomers zullen in 2030 de leeftijd van 65 zijn gepasseerd. Ze zijn rijker, gezonder en digitaler dan eerdere generaties. Tegelijkertijd schuiven velen hun pensioen uit, uit financiële noodzaak of omdat hun werk simpelweg te verweven is met wie ze zijn.
Amabile zelf staat aan de vooravond van haar volledige pensioen. Dat maakt haar reflecties extra indringend: zelfs voor iemand die decennialang het thema onderzocht, blijkt de overgang van theorie naar praktijk uitdagend.
Het onderzoek laat zien dat pensioen geen eindpunt is, maar een proces. Je hoeft niet van de ene op de andere dag te weten hoe je leven eruitziet. Het gaat erom dat je jezelf de ruimte geeft om te experimenteren en opnieuw betekenis te vinden.
De kernboodschap van Amabile en haar collega’s is eenvoudig maar krachtig: geluk in je pensioenjaren vraagt net zo goed om aandacht, planning en zelfkennis als een carrière dat ooit deed. Het is geen kwestie van loslaten alleen – het is vooral een uitnodiging om jezelf opnieuw uit te vinden.
Onze leden delen regelmatig hoe zij de overgang naar het pensioen vormgeven. Dit zijn enkele inzichten die vaak terugkomen:
Zoals een van onze leden het verwoordde: “Het voelt alsof ik weer twintig ben, maar nu met de wijsheid van een heel leven erbij.”