Inderdaad. Ik denk te weten dat ik van kinds af aan, maar sinds mijn pensionering in toenemende mate – een vorm van ADHD heb. Later in deze column kom ik met bewijzen. Maar eerst dit.
Toen ik bij mijn huisarts was om het een en ander eens te bespreken vertelde hij me dit: “Ik krijg minstens drie keer per maand senioren als u met dezelfde klachten op mijn spreekuur!” Ik sloeg pal achterover en mijn onverzadigbare nieuwsgierigheid was direct wakker. Dat laatste is overigens totaal niet vreemd voor een ADHD’er. Het overkomt mij dagelijks meerdere keren.
Dus ik ging het internet op. Leeftijds-lotgenoten zoeken. Symptomen checken in de DSM-5 (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders), Facebook groepen, fora, en nog véél meer. De overweldigende hoeveelheid informatie over ADHD op latere leeftijd overspoelde me. Ook totaal niet vreemd voor een ADHD’er.
Maar, zul je zeggen, ADHD is toch iets van kinderen? Nee. Ondertussen weten we dat ADHD gewoon doorgaat als je volwassen wordt. Ja, ook als je grijs wordt. Toch is er amper aandacht voor in de ouderenzorg. Geen ADHD-check bij geheugenonderzoek, geen informatiefolders bij de huisarts, geen aandacht in het verpleeghuis.
In september 2024 wijdde RTL er een artikel aan. In augustus 2025 was het nieuws in de NRC met een uitgebreid interview. GGZ-organisatie PsyQ Haaglanden heeft een specialisatie: een aangepast behandelprogramma voor 55-plussers. In 2023 kregen zo’n 300.000 mensen in Nederland ADHD-medicatie. Ik bedoel maar.
En hoe ziet die ADHD op latere leeftijd er dan uit?
Hier komen mijn bewijzen hoor, ik voldoe min of meer aan deze punten:
Toen ik de gedachte dat ik wel eens ADHD zou kunnen hebben had aanvaard, vielen er veel puzzelstukjes uit mijn jeugd op hun plek. Gelukkig hebben mijn ouders in plaats van “het destijds algemeen geaccepteerde bestraffen” gekozen voor beperken. Ik, vierde en jongste kind in de rij, mocht weinig, vooral buiten spelen werd beperkt. Eerlijkheid gebiedt mij te vertellen dat ik eenmaal buiten met mijn step op een tuinmuurtje ging steppen, eraf viel en een van mijn grote-mensen-voortanden brak. Het huis was te klein. Ook stapte ik impulsief bij een “aardige meneer” achterop de motor om een ritje te maken. Het is goed afgelopen door mijn aanhoudend roepen dat ik naar huis wilde, maar zijn bedoelingen waren onmiskenbaar.
Persoonlijk vind ik het dagelijks leven als ADHD’er mentaal zwaar. Ultieme zelfbeheersing is noodzaak, elke dag, ieder uur. Het lukt heel vaak niet, omdat mijn echte ik gewoon anders is. Hoe ik, onbewust van mijn zogenaamde gedragshandicap, toch in staat was een succesvolle carrière te bewerkstelligen en hoe ik het moederschap van drie – eveneens zeer ondernemende – kinderen best redelijk voor elkaar heb gekregen? Ik schrijf het toe aan de strakke structuur die het dagelijks leven mij oplegde: werk, huishouden, kinderen en alles wat daarbij kwam kijken hielden mij op de rails. Daarbij is mijn partner ook een doener. Hij bedacht mijn koosnaam “Wispeltuut” – niet mis te verstaan. Hij was en is altijd bereid om alles aan te pakken, gaf mij veel ruimte en vrijheid, en hij heeft vaak kleine rampjes kunnen voorkomen.
Gaandeweg vlogen de kinderen uit. Maar na mijn pensionering viel het laatste beetje structuur helemaal weg. Ik ben ervan overtuigd dat mijn ADHD toen pas echt tot ontwikkeling is gekomen en de vrije hand kreeg in mijn lichaam en geest.
Momenteel overweeg ik serieus om een psychiatrische diagnose aan te vragen met als doel medicatie te kunnen krijgen die de rest van mijn leven wat lichter kan maken.
En dan nu het goede nieuws!
Veel mensen met ADHD hebben enorme veerkracht ontwikkeld. Ze hebben geleerd om op een creatieve manier met hun obstakels -ik noem het opzettelijk geen beperking- om te gaan, hulp te vragen of hun leven in te richten op hun eigen denkwijze.
ADHD’ers zijn loyaal, breed geïnteresseerd, gepassioneerd en maatschappelijk actief. Ze steken energie in anderen, zijn inventief, ook in het bedenken van oplossingen, en komen voortdurend met nieuwe ideeën. Vaak zetten ze zich in voor mensen die niet gehoord of begrepen worden. Herkenbaar? Voor mij wel.
Mensen met een twist of een kronkel hebben bij mij een streepje voor!
