Anne (85) en Ton (92) Bosch uit Nijmegen zijn altijd al een avontuurlijk koppel geweest: “We gingen paardrijden in Hongarije, duiken in de Filipijnen, skiën in Andorra, we waren altijd actief. Maar ook gaan we graag naar bijvoorbeeld Amsterdam of Den Haag voor een bezoekje aan musea.” In hun pensioen veranderde dat zeker niet, sterker nog, ze kozen voor een heel nieuwe route en werden beiden fotomodel.
.png)
Anne: “We hebben nooit het gevoel gehad – terwijl we beiden leuk werk hadden – dat we in een groot gat gevallen zijn met pensioen. We zijn meteen begonnen met allerlei cursussen en sporten. We hebben nooit gedacht: ‘we missen iets.’”
Ton werkte als bouwkundig HTS-ingenieur. “Ik heb 34 jaar gewerkt en ik ben nu 34 jaar met pensioen! Ik vond mijn werk hartstikke leuk, maar heb het daarna nooit gemist. We hebben altijd actieve vakanties gedaan en veel cursussen gedaan.”
Anne werkte jarenlang in het beroepsbegeleidend onderwijs, op de afdeling uiterlijke verzorging. Pas op haar 45e haalde ze haar lerarenbevoegdheid. Toen haar kinderen klein waren, werkte ze niet – “vrouwen werkten niet” in die tijd – maar stil zitten was niets voor haar. “De huishouding is aan mij niet besteed,” lacht ze. Vandaag de dag geniet ze van haar kleinkinderen, maar ze wil ook meer uit het leven halen: “Iedereen moet doen wat hij of zij wil, maar ik wil niet per se alleen maar in de mangel van grootouderschap zitten. We doen ook graag andere dingen.”
Via Anne rolde Ton in het modellenwerk: “Doordat zij werd gekozen in verkiezingen als model voor 50+, kwam zij in die wereld. Op een goede dag zei de directeur van het modellenbureau: ‘Ton, dit is ook wat voor jou!’” Zijn eerste auditie leverde hem direct een klus op voor Philips, inmiddels bijna dertig jaar geleden.
Anne blikt terug: “Ik had me samen met een vriendin voor de lol opgegeven voor een modellenverkiezing. En daar werd ik gekozen, in 2001, bijna 25 jaar geleden, daar begon het mee. Als ik daarover nadenk, zijn die 25 jaar vreselijk snel voorbij gegaan. In het begin waren er nog niet zoveel opdrachten, want toen ik zestig was, toen was het idee: ‘Wat moeten we met oude mensen?’ Toen werd je met zestig als oud gezien. Dat is langzamerhand veranderd, dat zie je nog steeds veranderen, ook in reclame. Nu heb ik wel echt veel werk, soms wel een tot drie keer per week.”
Nog altijd geniet ze van het onbekende: “Ik vind het nog steeds spannend of ik gekozen zal worden. Dat vind ik het leuke eraan, en als het niet doorgaat, heb ik genoeg andere leuke dingen.”
Samen werken ze geregeld aan opdrachten. Hun avonturen brachten hen zelfs naar Zuid-Afrika. “Ook zijn we een keer samen naar Kaapstad geweest voor een opdracht. We hebben daar twee maanden gezeten, daar moesten we naar castings. Het was een hele belevenis.” Ton herinnert zich lachend hoe ze ineens opdoken in de ANWB-gids: stockbeelden die zonder dat ze het wisten wereldwijd werden gebruikt.
Hun werk levert niet alleen bijzondere reizen op, maar ook mooie herinneringen.
Anne: “Een ander ontroerend moment is dat ik een keertje dood moest spelen, en Ton moest daarbij spelen dat hij daar verdriet van had. De muziek ervan wordt vaak bij uitvaarten gebruikt. Ton doet dat heel goed. Ook de rollen van dementie doet hij heel goed, heel natuurlijk.” Ze lacht: “Ik ben daar meer gemaakt in, ik poseer meer. Hij doet dat soort dingen heel natuurlijk.”
En er is ook ruimte voor humor. Tijdens een modeshow in het Wereldmuseum kreeg Ton een zware bontcape om. “Op een gegeven moment verloor hij die, maar hij deed net of het erbij hoorde. Het publiek dacht dat het de bedoeling was!”
Anne: “We leven heel gezond en letten goed op ons gewicht. Is er een kilo teveel? Dan zorgen we dat dat eraf gaat! We eten heel gezond, veel groenten, veel fruit, minder vlees.”
Ton voegt toe: “Ik sta iedere dag op de weegschaal en dat houd ik gewoon vast. Ik let op mijn gewicht en doe regelmatig stretch oefeningen, spieren op lengte brengen en tennis een à twee keer per week. De dames op de tennisclub verzorgen me goed,” zegt hij met een grapje.
Anne traint twee keer per week met e-gym: “We hebben altijd gesport, ook steeds weer nieuwe sporten. Het is belangrijk dat je je spieren blijft trainen.”
De herinneringen stapelen zich op. “We hebben veel gedaan, ik heb denk ik wel 6.000 foto’s,” zegt Anne. “Maar we vinden het ook heel gewoon. Juist door andere mensen die ons erop attent maakten, kwamen we erachter dat het niet zo gewoon is wat we doen. We zijn 85 en 92 jaar en we hebben zo’n mooi leven gehad. We hebben minder voor ons dan dat we achter ons hebben, maar we hebben zo’n mooi leven gehad.”
Wanneer de vraag opkomt hoe lang ze eigenlijk getrouwd zijn, kijken ze elkaar lachend aan. “Zijn we 63 jaar getrouwd?” vraagt Anne, terwijl ze snel rekent. “We zijn in 1962 getrouwd. Dat is ook zoiets, we houden dat niet bij! Wij zitten niet gebonden aan verjaardagen of feestjes, we doen iets als we er zin in hebben of als we het leuk vinden. Maar niet op afroep en niet op afspraak, dat hebben we allebei gemeen. Alsjeblieft, geen verplichtingen. Zeg ik dat goed, schat?”
Ton lacht trots: “Ja helemaal! We passen ook helemaal bij elkaar.”
Na meer dan zes decennia huwelijk is hun liefde nog altijd voelbaar. Niet alleen voor elkaar, maar ook voor het leven zelf. Want hoewel ze in de spotlights staan, staan ze na al die jaren vooral voor elkaar en zien ze elkaar echt.
