Wat ik extra leuk vind is offgrid reizen in een camper. Wildkamperen op een plek zonder stroom en zonder water. De wc vergt dan extra aandacht. Net als in de meeste campers hebben we een cassette onder de wc-pot hangen waarin alles wat je in de wc gooit terechtkomt. Is die vol, dan trek ik die cassette uit een klepje aan de zijkant van de camper en loop ermee naar de afvoerplek. De lege cassette spoel ik om met schoon water, een dopje felblauw ontsmettingsmiddel erin, even schudden en de fris ruikende cassette kan weer terug op zijn plek. Een eenvoudig klusje.
Een andere camper die we huurden had geen uitneembare wc-cassette maar een ingebouwde shredder. Zo’n ‘sanibroyeur’ werkt heel anders. Als de boel vol zit, rijden we de hele camper met het uitlaatpijpje boven een afvoerplek in de grond. Knop omdraaien en dan hoor je een flink lawaai uit de ingewanden van de camper. De shredder vermaalt de inhoud van de wc tot een groenbruine prut die direct door het pijpje de afvoer instroomt. Geen gedoe met een cassette. Wel zo makkelijk, zo’n sanibroyeur, zou je zeggen. Als je tenminste een loosplek kunt vinden.
Na drie dagen offgrid - zonder stroom en zonder water - in Frankrijk zoeken we een loosplek om de volle wc te laten leeglopen. Vanaf de tolweg pakken we het eerste het beste benzinestation, zo een met een ruime parkeerplaats. We parkeren en ik zoek lopend naar een afvoerplaats. Die vind ik ergens tussen de rijen vrachtwagens. De loosplek blijkt defect.
Wat nu? We moeten die inhoud van de wc dringend kwijt. Dan maar naar het gewone wc-huisje een stukje verderop op het terrein. Omdat daar geen loosplek in de grond zit, verzin ik iets anders. Ik zet onze emmer onder het uitlaatpijpje van de sanibroyeur. Hij past er niet helemaal onder, dus houd ik de emmer een beetje scheef. De knop omdraaien. En met een luid geraas doet de vermaler zijn werk. Tot zover is mijn plannetje geslaagd.
Maar er is iets waar ik geen rekening mee heb gehouden. De straal is zo krachtig dat de emmer met veel gespetter volstroomt. Mijn schoenen en schenen krijgen een plaatselijke douche van het prutterige mengsel. En stinken dat het doet! Alsof de sanibroyeur het drie dagen lang heeft moeten ophouden en nu eindelijk de hele voorraad er in één keer uit spuit. Ja, en dat niet één keer; drie emmers heb ik nodig. Op mijn soppende schoenen zeul ik elke keer de volle emmer naar de wc, waar ik met afgewend hoofd de boel in de pot kieper en doortrek.
Het hoort bij de ongemakken van de camperaar. Klungelen hoort erbij. Wat dat met me doet? Ik besef nu dat ik gewend ben aan een geregeld bestaan, waarin alles werkt en waarin ik mijn dagelijkse bezigheden geroutineerd en efficiënt op dezelfde manier afhandel. Een geordend type ben ik. Nu ontdek ik dat ik van gerommel zelfs blij kan worden. Aanklooien is lekker. Moet ik vaker doen.
Dat geklooi is ook een test voor mijn relatie. Annemieke hoeft zich niet te bemoeien met de technische probleempjes, waar ik een oplossing voor probeer te bedenken. Ik probeer iets, ik misluk, ik bedenk weer iets anders, probeer dat ook. ‘Laat me maar’, zeg ik dan tegen Annemieke, die zelf handiger is dan ik en al lang gezien heeft hoe het beter kan. ‘Gun me mijn klungelruimte.’ Gelukkig laat ze mij m’n gang gaan. Zonder bemoeizorg, zonder de ongevraagde hulpverlener te zijn. Elkaar die klungelruimte gunnen, dat houdt onze relatie goed.
= = =
Erik van Venetië is maandag 29 september om 20.30 uur gast in de Proudies Boekenclub: Meld je nu hier aan. Hij is schrijver van ‘Waar zijn we nu weer beland? Een pre-pensionado op zoek naar nieuwe wegen.’ Daarin beschrijft hij hoe een maandenlange camperreis zijn kijk op het leven heeft veranderd. Het boek verscheen eerder dit jaar bij Uitgeverij Lente en is te koop in de lokale boekwinkel en op de bekende websites. Uitgeverij Lente. Prijs: €21,99. E-book €11,99.
